Gedichten

Twee nieuwsgierige bergen

Stel je eens voor:

deze aarde over 40 miljoen jaren
zij kent geen mens meer, maar toch is zij ‘onze’ aarde.

het verhaal gaat dan dat twee bergen
zich beklagen over hun standvastigheid
en weten willen hoe het elders is.

zij scheppen verplaatsbare wezens,
wezens die hun het nieuws van over verre toppen brengen.

deze wezens besluiten op een dag
dat de bergen die zij vreemde verhalen vertellen
de vader en moeder van hun wereld zijn.

zij besluiten dat een god -wat God?-
de schepper van deze vader en moeder is
en zij dus direct van god afstammen.

dit idee verplaatst zich over de toppen
tot in alle uithoeken van de nieuw geschapen wereld.

als God, onze God,
die wij zoveel in de mond leggen en toedichten,
dit nieuwe verhaal zou horen.

zou deze God dan uitbundig lachen
en verzuchten dat ze de schepping eindelijk begrijpen?

Stel je dat eens voor, als je kunt …

wat betekent dat dan?
Voor jood, moslim, christen en hindoe,
voor boeddhist en elke andere gelovige?

Stel je eens voor:

40 miljoen jaren
maken het verschil tussen ons geloven
en dat van hen die straks zullen leven.

Spelen met de maan en de sterren

Soms,
als ik in een melancholische bui ben,
en ik sta in de metro
op weg naar ik weet niet waar,
dan kijk ik tegen alle mensen op,
zie ik hun in zichzelf gekeerde gezichten,
beperkt mijn zicht zich tot hoe ver ik reiken kan.

Maar vaak,
als de wereld mij niet groot genoeg kan zijn,
ik ook op weg ben,
nu naar een bestemming die er niet toe doet,
en ik weet dat ik elke uitdaging het hoofd kan bieden,
dan kijk ik over iedereen heen tot in de verste verten,
spelen mijn handen met de maan en de sterren.

De stilte die je hoort

De stilte die je hoort als je
je vader een vraag stelt,
en hij antwoordt niet meer,
je moeder er het zwijgen toe doet,

je op jezelf wordt teruggeworpen
en op je vrienden, je geliefden.
Zij zijn er voor jou
zoals jij er eens was voor hen.

De stilte die je hoort …,
als je dan luistert naar je hart,
naar je ziel, als die spreekt
met anderen, met velen,
samen tallozen.

Overgave

Als je bent uitgerekt,
je je laatste vezels voelt,
doorschijnend bent geworden,

Weet dan …
dat het licht van een ander
ongehinderd kan schijnen.

Als je niets, niets meer voelt,
het leven, mensen, je naaste
je hebben murw geslagen,

Weet dan …
dat een enkele kus jou
weer adem kan inblazen.

Als je het niet meer ziet,
er geen verleden, toekomst
meer voor je is weggelegd,

Weet dan …
dat altijd het netvlies van
elk ander jouw beeld omvat.

Als er niets, niets meer is,
helemaal niets meer,
rest de ander, alleen.

… en schepping

Na die dagen
dat de zon de aarde blakert,
mensen zij aan zij optrekken

In dagen die volgen …
regen de aarde kust,
akkers gaan bloeien

In dagen die nog komen …
wind de aarde geselt,
mensen elkaar vasthouden,
zich niet laten verstrooien.

In dagen dat dit geweld
doorbreekt het oppervlak
van jouw -mijn- wezen,
worden wij opnieuw geboren:

Schepping die zich openbaart.

Openbaring …

In deze dagen
dat het zomer lijkt,
dat mensen de ogen opslaan naar elkaar
en zien dat zij niet alleen zijn.

In die dagen
dat de winter, die niet is geweest,
overgaat – zonder lente –
in een eeuwigdurende zomer.

In die dagen,
zal God zich openbaren.

Juist in de zomer die op de winter volgt,
juist in de blik van die ander,
juist in het besef dat wij niet alleen zijn,

Maar met elkaar gaan
en samen deze wereld maken.
In die dagen beleven wij een hemel op aarde.

Op de dag

Na een dag
dat de zon de aarde blakert,
speelt de wind met de laatste zoelte.

Na een dag
dat regens de aarde teisteren,
speelt de grond met het laatste stroompje.

Na een dag
dat orkanen de aarde geselen,
speelt een briesje met een verloren blad.

Op de dag
dat ik iets nieuws ga beginnen,
is het al begonnen, merk je het niet?

Jouw zintuigen

Twee vertrouwde ogen
kijken, zoeken
mij.

Twee gespitste oren
luisteren, horen
mij.

Twee zachte lippen
vormen zich
naar mij.

Twee zachte wangen
wachten op een kus
van mij.

Al jouw zintuigen
verlangen naar mij,
jouw geliefde.

Jij mens

Als ik jou zie, jij mens,
op de wereld gezet, ongevraagd,
zie ik een mens
kwetsbaar, breekbaar, vol verlangen,
angstig voor het kwaad dat jou kan overkomen,
zoekend naar dat wat goed is,
in eeuwige strijd met elkaar.

Als ik jou in de ogen zie, jij mens,
jij tot in mijn ziel kijkt,
onze harten samensmelten,
er een onzichtbare lijn is die onze zielen verbindt,
dan kom jij, ik tot bestemming.
Dan worden wij mens,
geschapen naar Gods droom.