Niet gebundelde gedichten

Te veel, te vol

Gedachten dwarrelen door mijn hoofd
als in een herfststorm, opgejaagd,
zelden rust of stil, nooit niets.

Wachtend op een volgende windvlaag,
verward, weer vliegend, opgejaagd
naar een moment van stilte.

Stormen, zij trekken niet meer voorbij,
maar duren, duren en duren.
teveel, te vol is mijn hoofd.

Zeg eens, Noembare Onnoembare

Zeg eens, Noembare Onnoembare,
waar ben je gebleven, vind ik jou?

Stamouders, tezamen twee aan twee,
zwetend en zwoegend zochten zij jou.
Maar zij wisten, jij liep met hen mee.

Betovergrootouders van destijds
verankerden jou in hun leven.
Zij bouwden hun godshuizen, altijd
reikend naar jouw tijd die komen zal.

Kinderen, nu en straks, vragen jou
en zoeken een toekomst, lang op weg
naar jou, anderman of andervrouw.

Wij, tussen ik en ons verloren,
fragmentarisch levend, afgeleid
door elke nieuwe indruk, horen
jou overal, vinden je nergens.

Jouw indertijd gebouwde huizen
raken vervallen en verlaten.
Waar kunnen wij jou dan nog vinden?

Zeg eens, Onnoembare Noembare,
Ben je dan nu voorgoed verdwenen?

Strijd met God (een lied)

Deze God is een God
die van mij vraagt
dat ik strijd, strijd met hem.

Deze God is een God
die mij vraagt
niet te volstaan met zijn wil.

Grote namen gingen mij voor
Abraham, Jacob, Mozes,
Paulus, Jezus, Elia,
Judas, Petrus, David.

Deze God is een God
die mij vraagt
af te dwingen zijn respect.

En vrouwen onder hen,
Naomi, Maria, Ruth,
De weduwe, …

Deze God is een God
die mij vraagt
dat ik strijd, strijd met hem.

Ook nu nog zijn er namen
Nelson Mandela
Moeder Theresa
Frère Roger.

Deze God is een God
die van mij vraagt
dat ik strijd, strijd met hem.

Wat lucht

Wat lucht – niets – is nodig,

wat adem – alles – is wezenlijk.

Door de uitademing

vult zich de leegte

zodat zij vol is

van niets en tegelijk

alles.

Twee nieuwsgierige bergen

Stel je eens voor:

deze aarde over 40 miljoen jaren
zij kent geen mens meer, maar toch is zij ‘onze’ aarde.

het verhaal gaat dan dat twee bergen
zich beklagen over hun standvastigheid
en weten willen hoe het elders is.

zij scheppen verplaatsbare wezens,
wezens die hun het nieuws van over verre toppen brengen.

deze wezens besluiten op een dag
dat de bergen die zij vreemde verhalen vertellen
de vader en moeder van hun wereld zijn.

zij besluiten dat een god -wat God?-
de schepper van deze vader en moeder is
en zij dus direct van god afstammen.

dit idee verplaatst zich over de toppen
tot in alle uithoeken van de nieuw geschapen wereld.

als God, onze God,
die wij zoveel in de mond leggen en toedichten,
dit nieuwe verhaal zou horen.

zou deze God dan uitbundig lachen
en verzuchten dat ze de schepping eindelijk begrijpen?

Stel je dat eens voor, als je kunt …

wat betekent dat dan?
Voor jood, moslim, christen en hindoe,
voor boeddhist en elke andere gelovige?

Stel je eens voor:

40 miljoen jaren
maken het verschil tussen ons geloven
en dat van hen die straks zullen leven.

Spelen met de maan en de sterren

Soms,
als ik in een melancholische bui ben,
en ik sta in de metro
op weg naar ik weet niet waar,
dan kijk ik tegen alle mensen op,
zie ik hun in zichzelf gekeerde gezichten,
beperkt mijn zicht zich tot hoe ver ik reiken kan.

Maar vaak,
als de wereld mij niet groot genoeg kan zijn,
ik ook op weg ben,
nu naar een bestemming die er niet toe doet,
en ik weet dat ik elke uitdaging het hoofd kan bieden,
dan kijk ik over iedereen heen tot in de verste verten,
spelen mijn handen met de maan en de sterren.

De stilte die je hoort

De stilte die je hoort als je
je vader een vraag stelt,
en hij antwoordt niet meer,
je moeder er het zwijgen toe doet,

je op jezelf wordt teruggeworpen
en op je vrienden, je geliefden.
Zij zijn er voor jou
zoals jij er eens was voor hen.

De stilte die je hoort …,
als je dan luistert naar je hart,
naar je ziel, als die spreekt
met anderen, met velen,
samen tallozen.

Overgave

Als je bent uitgerekt,
je je laatste vezels voelt,
doorschijnend bent geworden,

Weet dan …
dat het licht van een ander
ongehinderd kan schijnen.

Als je niets, niets meer voelt,
het leven, mensen, je naaste
je hebben murw geslagen,

Weet dan …
dat een enkele kus jou
weer adem kan inblazen.

Als je het niet meer ziet,
er geen verleden, toekomst
meer voor je is weggelegd,

Weet dan …
dat altijd het netvlies van
elk ander jouw beeld omvat.

Als er niets, niets meer is,
helemaal niets meer,
rest de ander, alleen.