Het hele jaar door

Gedachten als sneeuwvlokken

Gedachten zijn als sneeuwvlokken
dwarrelend naar beneden,
vinden rust op het vers
omgeploegde veld.
Tekening in wit en zwart
en allengs alleen maar wit
tot alle geluid verstilt.

Gedachten zijn als sneeuwvlokken
dwarrelend naar beneden,
totdat ze – elders – neerdalen
op de tong van een kind.
Prikkelende vreugde-
kreten en twinkeling.

Gedachten worden door een
razende storm voortgejaagd,
opgestuwd tot ze achter een
hindernis blijven haken.
Samengeklonterd worden zij
met elkaar onherkenbaar.

Gedachten zijn als sneeuwvlokken
dwarrelend naar beneden,
smelten als sneeuw voor de zon.
Verdwijnen als het zonlicht
ze vangt. Voor altijd verdwenen,
opgegaan in hoger sferen.

Ontsnapt gedicht

Aan gedichten
kunnen mijn gedachten
zich niet warmen.

In de koude
richten mijn gedachten
zich niet op gedichten.

Toch zijn er momenten
dat mijn gedachten zwichten.
Een gedicht ontsnapt.

Een waterig zonnetje in de herfst

Een wat’rig zonnetje
priemt door d’ochtendnevel.

Groene bladeren
wenden zich naar ’t licht.

Zichtbaar genietend
van de laatste warmte
zien zij naar beneden:

krullerige bruine blad’ren
zweven naar de grond.

Zich nog niet bewust
van haar eigen toekomst
reikt de boom naar de zon
en laat haar bladeren genieten

Mistige morgen

Op een miezerige, mistige morgen
bedrijven miezerige mannetjes
vanuit een mistig politiek idee
verzopen meningen.

Hun eigen miserabele omgeving
is de horizon geworden
van hun beperkte blikveld,
zet een land onder water.

Zij kijken niet verder, want zij kunnen niet,
zij dromen niet verder, want zij willen niet,
een visioen hebben, dat mogen zij niet.

Het volk vergeet
het magische moment
van die doorgebroken,
die zinderende zonnestraal.

De zomerzotheid die
aan die huilerige herfst voorafging,
is uit hun geheugen gewist.

Menselijkheid en mededogen
lossen zo op in een
mistige marginaliteit

Mijn ogen zijn als wolken

Aan mijn ogen,
dik als wolken,
ontsnapt een traan
die de aarde voedt.

Wordt tot een stroom,
spoelt de zomer weg
die er nooit is geweest.

De duisternis neemt toe
en beperkt mijn blik

Bloesem

Een zonnestraal breekt door
breekt de bloesem open,
die zich verbergt in sneeuw,
kou, schijnbare dood, knop.
Zonnestraal breekt de bloem

tot leven.

Bloesem, niet te zien,
maar toch aanwezig.
Lange tijd levend
onder die schijnbaar
doodse deken.

Bloesem, geduldig wachtend
op die ene zonnestraal.

Min 10

Nieuwe blaadjes aan de bomen,

wit, doorzichtig en ragfijn,

zijn er in een nacht gekomen.

Zonnewarmte op mijn gezicht,

een temperatuur van min 10,

doorbraak van het lentelicht.

Wanneer winter-zomer-winter wordt

Verdwaald in de tijd
weet ik niet meer of ik
naar de toekomst ga of
uit het verleden kom.

Ik weet alleen van nu.
Dit moment, deze pijn
doet er straks niet meer toe,
toen niet meer van belang.

Verwaaid in de tijd
weet ik niet van nu, straks.
Toekomst en verleden
beïnvloeden mij niet meer.