Zuidereiland

28. Blog Nieuw-Zeeland: Afbouwen in Christchurch – de loodjes die niet het zwaarst wegen

 

Always take the scenic route, especially if you’re lost.

Met een laatste blik op het gletscherijs waarvan ik afgelopen dagen regelmatig stukken naar beneden heb zien donderen vertrok ik vanuit Mount Cook National Park. Ik reed nog langs de oevers van Lake Pukaki, een stukje langs Lake Tekapo, beide natuurlijk niet zonder af en toe langs de kant van de weg stil te staan en even om te kijken. De schitterende, onbewolkte uitzichten van vier dagen geleden had ik niet, maar ook deze beelden zijn, nog steeds, indrukwekkend. Mount Cook en Mount Tasman groetten mij ten afscheid met onbewolkte toppen.

M’n lunch, en gelijk m’n warme maaltijd, gebruikte ik onderweg in Fairlie bij een bakery  waar het beredruk was. Ze hadden in het verleden vele prijzen gewonnen. Ook de locals stonden in de rij te wachten. Het een gecombineerd met het ander moest het dus wel goed zijn. 😀  En dat was het ook, heerlijk. Het had gezonder gekund, maar ook slechter. 😉

Ik kan er weer tegen voor de laatste 100 kilometer naar m’n lodge voor de komende nachten, een route door een vriendelijk en uitnodigend ogend landschap.

 

Op aanraden van een goede vriendin maakte ik de volgende dag in Christchurch een tourtje met de tram (toch even echt toeristje spelen 😀), handig om in korte tijd een aantal dingen van de stad te zien. Maar voor het zover was, ik moest drie kwartier wachten tot vertrek, genoot ik van een lekkere koffie met de ‘Muffin of the Day’ in het naastgelegen Tramcafé. Locatie goed, Muffin goed, foto goed. Het gaf mij gelijk de gelegenheid om het grootste deel van m’n laatste echte (contante) dollars kwijt te raken. Straks met een ijsje misschien de rest. 😉

Tijdens de koffie kwam de opluchting, na drie maanden in Nieuw-Zeeland werd ik eindelijk aangesproken als ‘local’ en bij mij geïnformeerd naar … Helaas kon ik de dame in kwestie niet helpen en ging het moment snel voorbij. Het deed mij wel denken aan die galeriehouder die mij vroeg of ik even ‘op z’n winkel’ wilde passen. Volgens mij is het toch die hoed van mij die in stedelijke gebieden dergelijke vragen uitlokt. 😀 😃

De tour met gepensioneerd trambestuurder Tom was informatief, grappig en verhelderend. Tom had  z’n eigen humor (“Sorry mensen, dit is pas de tweede dag dat ik dit doe. Als ik opeens moet remmen, dan liggen jullie allemaal voorin. Deze tram is 119 jaar oud en nog niet voorzien van moderne snufjes waaraan ik gewend ben. Dus houd je vast, ook al rijd ik langzaam.” Heerlijk deze humor.). Daarmee gaf hij ons een indruk van het centrum van Christchurch, de impact van de aardbeving van 2011 (“Als je in de buurt van een bakstenen gebouw staat bij een aardbeving, moet je rennen zover je kunt. Die muur valt niet om, maar de stenen vliegen overal heen.“). Na afloop van de tour slenterde ik op m’n gemakje door het centrum, zat ik op een bankje in het zonnetje en genoot ik van de sfeer in de stad. Christchurch is mijn stad toch wel, ik zou hier wel kunnen aarden.

Duidelijk was dat de herstelwerkzaamheden van die aardbeving uit 2011 nog steeds in volle gang waren, de klap was groot geweest en had vele wonden nagelaten.

Op de terugweg naar m’n cottage at ik een eenvoudig bar-meal bij een tent in een dorp vlakbij. De plaatselijke wielerclub zat gezellig met elkaar te borrelen (of zouden ze allemaal op de fiets zijn gekomen óm dat biertje te kunnen drinken?). Veel locals, veel aanloop en veel mensen die op een vrijdagavond even bijkletsten met elkaar, de werkweek zat erop en het weekeinde kon beginnen. PS, dat toetje …., dat maakte het natuurlijk helemaal. 😀 😃

Lekker uitslapen op de laatste dag in Nieuw-Zeeland, rustig opstaan, ontbijten en daarna … de grote taak voor vandaag, m’n bagage sorteren en alles weer in m’n koffer gepakt zien te krijgen. Dat leek mij wel een uitdaging, ik had hier dingen gekocht die mee naar Nederland zouden gaan. Maar ik zou ook dingen achterlaten, twee korte en een lange broek bijvoorbeeld. Halverwege de middag zat de koffer dicht met bijna alles er in. Tja, ik moet hier nog een nacht overnachten … dus die koffer gaat voor de nacht weer open. Dan hoop ik maar dat ik hem morgenochtend weer dicht krijg. ’s Avonds heb ik nog even m’n laatste blog op het Zuidereiland afgerond en gepost. Dan kan ik morgenochtend vroeg (7.00 uur) de deur van m’n cottage bij Christchurch achter mij dicht trekken.

27. Blog Nieuw-Zeeland: Nogmaals het ‘Lake-District’ van het Zuidereiland – Mount Cook van de andere kant

 

River deep, Mountain high, Lake blue.

Onderweg naar m’n dagje Lake Tekapo mocht ik alvast een blik werpen op Lake Pukaki, het meer waar ik vanaf morgen de volgende vier nachten zou bivakkeren. En deze dag dus een dagje Lake Tekapo. In m’n reisschema had ik gezien dat ik het niet zou gaan redden om straks op weg naar Christchurch de mooie plekjes langs dit meer op te zoeken en mooie (nog mooiere) routes te rijden. Dus vandaag dan wel. 😀 Ik ga maar gauw verder, hoewel ik op dit eerste stopplekje rustig uren zou kunnen zitten (staren).

Voor de ‘lupine van Lake Tekapo’ was ik helaas te laat, die bloeien eerder in het jaar. Ik behielp mij met ‘stapelsteentjes’.
Vanaf Mount John Observatory had ik nog een schitterend, 360 graden uitzicht over de hele omgeving. Leuk om te zien is dat Lake Tekapo volstrekt helder groen/blauw is en het ‘zustermeer’, Lake Alexandrina grijs/bruin van kleur. Beide meren zijn in dezelfde periode ontstaan maar het eerste krijgt zijn toevoer van koud gletscherwater en de tweede krijgt dat niet.

Dit was dan de plek waar ik de komende drie dagen en vier nachten zou verblijven. Ongelofelijk indrukwekkend. Mount Cook National Park was, zoals ik een aantal mensen al vertelde, de ‘Big Bang’ van het opdoen van indrukken voordat ik naar Christchurch zou reizen en vandaar op het vliegtuig naar Nederland zou stappen. De reis langs Lake Pukaki naar dit plekje was ook al bijzonder geweest. De “Ooooohhhhhh’s” en de “Aaaaahhhhh’s” waren in de auto niet van de lucht geweest, niet alleen van mijzelf maar ook van de liftster die ik hiernaartoe had meegenomen. Zij was hier vorige week ook geweest, maar toen was het zwaar bewolkt en regenachtig waardoor zij niets had gezien en het zeker geen goed weer was geweest voor de trail die zij vandaag zou gaan lopen. Vandaag was het het tegenovergestelde en zij vond het grappig een reisgenoot te treffen die er evenveel van genoot als zijzelf.

Voor ik haar had opgepikt, had ik de Clay Cliffs en Lake Ohau al bezocht. De Clay Cliffs zijn min of meer verticaal eroderende rotsen die hierdoor een markante verschijning in het landschap vormen. Aangezien de steen vrij bros is, gaat de erosie snel en levert een ‘kathedraal’ op met omhoog rijzende pilaren.

Lake Ohau was in de buurt en wilde ik gewoon even hebben gezien, ik had er de tijd voor en dat meer kon ik dan ook mooi ‘ontdekken’. In het kader van ‘steentjes stapelen’ heb ik de vingers nagels gegeven. 😀 😃

 

Ik had gehoord dat de camping druk zou zijn/worden en dat het dus verstandig was er vroeg te arriveren. Rond 13 uur zat ik er helemaal geïnstalleerd m’n boterhammetje te eten en zag ik met grote regelmaat nieuwe gasten arriveren. Het was dus een goede tip hier op tijd te zijn. De komende dagen hoefde ik m’n plekje niet meer af, talloze wandelingen hebben hun startpunt hier. Afhankelijk van weer, zin en mogelijkheden heb ik ze voor het uitzoeken.

De wandeling naar Lake Hooker was het op m’n eerste dag in Mount Cook National Park geworden. Na een koude nacht (zes graden) bij een onbewolkte lucht was ik bijtijds wakker en ging ik vroeg op pad. Het zou deze dag een schitterende dag worden, daarvan moest ik natuurlijk profiteren. 😀 De uitzichten op zonovergoten bergtoppen waren onvergetelijk. Bij Lake Hooker (einddoel van een populaire wandeling) waren best wel veel mensen, maar de sfeer was rustig, sereen, niet de opgewonden meute toeristen. Mensen zaten van het uitzicht te genieten, iets te eten of verzamelden ijsblokjes voor de gin-tonic als ze terug zouden zijn op de camping. Of ze maakten, rustig, hun foto’s om de herinnering levend te houden.

Tijdens de wandeling had ik wel gemerkt dat ik de vorige dag m’n linkerknie wat had verdraaid of overbelast bij die gekke Clay Cliffs, dat wordt dus morgen niet het ’tourtje’ van 2200 traptreden naar een uitzichtpunt. Als ik dat wel zou doen zou ik als invalide terug in Nederland terug komen. 😞 😓

De tweede volle dag in Mount Cook National Park hield zich aan de weersvoorspelling, (zwaar) bewolkt met zo af en toe een zonnetje. De wandeling die ik gisteren (bij onbewolkt weer) had gemaakt was vandaag lang niet zo mooi geweest met die laaghangende wolken. De toppen van de bergen waren vandaag niet te zien. Ik hield het op een klein wandelingetje naar het Kea Viewpoint. Wat ik had verwacht, namelijk te worden bedolven onder nieuwsgierige Kea, daarvan kwam niets uit. Geen Kea liet zich zien. De diverse zich uit de gletschers gevormde waterstromen en watervallen waren wel goed zichtbaar en hoorbaar. Zo laag waren de wolken nu ook weer niet … Uit het gerommel dat ik zo af en toe hoorde leidde ik af dat er zich ook wat rotsverschuivingen onder die gletschers voordeden. Gelukkig stond ik ver genoeg weg. 😀

Wel indrukwekkend was het om een lawine in het echt naar beneden te zien komen. Het rommelde de hele dag en zelfs op grote afstand kon ik diverse keren zien hoe delen van de gletscher in stukken en brokken naar beneden kwamen …

Vandaag wist ik het trouwens zeker, die knie moest ik deze dagen niet blootstellen aan 2200 traptreden. 😉 Bovendien, wat heb je er aan als je een dergelijke inspanning moet leveren om op een fantastisch uitzichtpunt te komen en je dan constateert dat je alleen maar wolken ziet, je niet eens je eigen hand kunt zien?  🤔🤔

Terug op de camping ontdeed ik m’n wandelschoenen van anderhalve maand vuil en stof en zette ze in een nieuwe waslaag. Die waren alvast klaar voor de terugreis, zo kon ik met nette schoenen de douane door en werd ik niet als landloper aangezien. Later die dag realiseerde ik mij dat ik hiermee, wellicht symbolisch, het einde van mijn roadtrip van drie maanden door Nieuw-Zeeland markeerde met nog een dag voorspelde regen te gaan, een dag rijden naar Christchurch en twee dagen daar om de auto (m’n trouwe reisgenoot, slaapplaats en ‘huis’ gedurende deze drie maanden) te ontmantelen en mijzelf ‘vliegtuigklaar’ te maken. Het is mooi geweest, goed, rijk aan ervaringen en belevenissen, loutering. Ik had ervan genoten en nu verlangde ik ernaar om mijn geliefden weer te zien, te spreken en in m’n armen te sluiten.

Op de laatste volle, maar ook koude dag op de camping in Mount Cook National Park, met zo af en toe een regenbuitje, deed ik het rustig aan. Geen -uitdagende- wandelingen met 100, 200, 300 of zelfs 2200 traptreden naar een top of uitzichtpunt. Door de ene, geblesseerde knie te ontzien zou ik de andere gaan overbelasten waardoor ik aan beide knieën geblesseerd zou raken, dat had ik er niet voor over. Ik ruimde alvast wat op en was blij met m’n e-reader. Nog voldoende ongelezen boeken stonden er op om open te slaan. Het zou mij niet lukken ze allemaal gelezen te krijgen. Ik had dus nog keuze (genoeg).

Ik at de laatste warme maaltijd die ik nog in de koelkast had staan, opende m’n laatste fles wijn en genoot van het laatste staartje van het vrije trekkersleven. De komende dagen zou ik voor lunch en avondeten gebruik maken van de verschillende etablissementen die ik langs de weg zou vinden. Daaraan was ik mij totnogtoe niet te buiten gegaan omdat ik bijna altijd zelf kookte. Als ik in deze drie maanden vijf tot tien keer ‘buiten de auto’ had gegeten dan was het veel geweest. Tevreden rolde ik ’s avonds m’n bed in, voor de laatste keer in de auto.

26. Blog Nieuw-Zeeland: Langs de oostkust langzaam naar het noorden – langzaam naar de ‘Big Bang’

 

Stay curious and you will travel to the ends of the earth

Bij een temperatuur van 11 graden verliet ik deze ochtend de Catlins. Het had de afgelopen dagen aardig geregend, dus die watervallen zouden er nu goed bij moeten liggen. En dat was ook zo. De waterval met de bijna onuitsprekelijke naam, Purakaunui Falls, kreeg nog een bezoekje van mij. Door een lieflijk bos liep ik er naartoe. Ik hoorde de takken van de bomen kraken en zo af en toe kwam er eentje naar beneden (slechts een tak, geen boom). Niet helemaal ongevaarlijk was het dus. Ook nu regende dat het goot bij de waterval,  terwijl tegelijkertijd de zon op de waterval scheen. Dat gaf wel een heel speciale sfeer.

Nog (na)genietend van het landschap van de Catlins reed ik verder naar Dunedin, een stad met op en top Schotse sferen. Het is ook een grote universiteitsstad, dat kon ik aan alles merken. Ik bezocht er het Otago Museum (wat mij door diverse mensen was aangeraden) en kreeg een goede indruk hoe het Nieuw-Zeelandse landschap op het Zuidereiland in miljoenen jaren is ontstaan en gevormd. Boeiend.

In het museum was ook het fossiel van een 70 miljoen jaar geleden levende Nieuw-Zeelandse dinosaurus tentoongesteld. Toen dat fossiel in 1983 werd ontdekt, gaf dat een schat van informatie op het vroegere leven en ontstaan van Nieuw-Zeeland.

Tot slot ging ik naar een laatste hoogtepunt van deze dag, mijn overnachtingsadres op de renbaan van Dunedin (paardenrennen). Die paardenrennen waren er niet, maar als het goed is wordt er wel elke ochtend getraind. Dat kan ik dan vanuit m’n bed zien gebeuren. Ik ben benieuwd. (Zou ernaar kijken nu ook helpen voor m’n paardrijconditie? Ik vrees van niet, maar blijf natuurlijk hopen. 😀😃)

Met die paardrijconditie werd het hier niets, ik had geen paard gezien. Het was vast veel te koud voor ze, acht graden. Op zo’n moment verlang ik wel naar m’n warme huisje. Dus ging ik maar snel op pad, proberen of ik al weer een beetje het Katendrechtse schiereilandgevoel kon krijgen hier op Otago Peninsula.

• Tunnel Cove: het verhaal dat hierbij hoort betreft een rijke Lord die voor zijn dochter een veilige toegang tot het strand wilde creëren. Dus liet hij een tunnel dwars door de rotsen graven naar het ‘privé-strandje’, zodat zijn dochter ongestoord haar eigen strandplezier kon hebben. Dit zou al ruim een eeuw geleden hebben gespeeld. Dus of het waar is …, dat weet ik niet.

• Sandfly Bay kon van mij op een kort bezoekje rekenen. Kort, niet vanwege de zandvliegjes (die waren er niet) maar omdat het zand er daadwerkelijk vliegt. Als je gezandstraald wilt worden of zand in al je poriën wilt hebben, moet je er echt heengaan. Een aanrader. Zo niet, blijf er dan maar weg (maar dan mis je wel de zeeleeuwen en ’s ochtends/’s avonds mogelijk de geeloogpinguïn). 😀
• Sandymount (Lookout): toen ik er arriveerde regende het dat het goot (bij een harde, snijdend koude wind). Dan ging ik maar eerst even m’n boterhammetjes opeten en wachtte ik even tot de bui was overgedreven, het was toch zo ongeveer lunchtijd (oh nee, aan eten omdat het lunchtijd is deed ik niet 😉).

Veel te kort was ik in Dunedin. Ik zou minstens maanden nodig hebben om de stad en haar omgeving een beetje te leren kennen. Helaas zat dat er niet in, ik moest -en ging- verder noordwaarts langs de oostkust, de jullie al een paar maanden geleden aangekondigde Mouraki Bouders bezoeken. Na een laatste blik op Dunedin Harbour koos ik ervoor om deels een slingerende ‘scenic’ route langs de kust te volgen in plaats van alleen maar Highway. Dat gaf mij de gelegenheid toch nog wat langer van de omgeving van Dunedin te genieten.

Op Shaggy Point bezocht ik de Katiki Boulders. Deze zijn minder bekend dan de Mouraki Boulders maar archeologisch gezien veel belangrijker. Hier werd namelijk in 1983 in een van die boulders het fossiel van die Nieuw-Zeelandse dinosaurus gevonden, 7 meter lang, 65 miljoen jaar oud en geheel intact. Wonderbaarlijk.

Inmiddels weet ik ook hoe deze boulders werden gevormd. Het was het ‘zwaan-kleef-aan’-effect. Rond een kern vormden zich steeds meer lagen totdat de ons nu bekende ronde vorm ontstond. Eigenlijk is het het verpakkingsmateriaal van een mogelijke schat die zich in de kern bevindt. Want die kern waaromheen zich die diverse lagen vormden, kon van alles zijn. Het blijft een verrassing. 😀

En dan eindelijk echt … de Mouraki Boulders. Toen ik begin december de Kouto Boulders op het Noordereiland zag (https://poulgelderloos.nl/06-blog-nieuw-zeeland-whats-going-up-must-come-down/), kondigde ik de Mouraki Boulders al aan. Uiteraard had ik uitgekiend dat het eb was toen ik ze bezocht, anders liggen ze gewoon voor het grootste deel -of zelfs helemaal- onder water. Ik vond ze grappig (een beetje schattig zelfs) en indrukwekkend tegelijkertijd. Het lukte mij zelfs een paar foto’s te maken zonder mensen (of bijna zonder) en dat is ook wel bijzonder want het is en blijft een toeristische attractie waar busladingen mensen naartoe gaan. ‘k Had dus net geluk, zelfs bij eb. 😀

Nadat ik de oostkust had verlaten, reed ik door een vlak agrarisch gebied het noordelijke Lake District aan de oostkant van de Alpen tegemoet. Hier zou ik de komende zes dagen op de verschillende locaties doorbrengen. Niet elk meer is een natuurlijk meer. De eerste meren die ik tegenkwam waren stuwmeren, Lake Aviemore en Lake Benmore. Rijdend langs eerstgenoemde meer zag ik een heleboel eenvoudige campings die ik op m’n optielijst had staan voor komende nacht. Maar ik zag ook dat de harde, koude wind rechtstreeks over het meer op de oever kwam aanwaaien. Inmiddels heb ik het wel een beetje gehad met dergelijke primitieve campings met alleen toilet en koud drinkwater (boil before use) bij koude en winderige omstandigheden en besloot ik door te rijden naar de eerstvolgende (grotere) plaats met een camping met meer (comfortabele) faciliteiten. Als ik over een paar dagen voor vier nachten bij Mount Cook op een camping sta, dan is het in ieder geval simpel. Dus nu nog even twee nachten comfortabel én een playground met springkussen. Joecheee.

25. Blog Nieuw-Zeeland: De Catlins – Een nieuwe ontdekking – Zeehondenjacht

 

Look deep into nature and then you will understand everything better. -Albert Einstein–

Regen? Maar dat was niet de afspraak voor vandaag, toch!? Het zou droog blijven en de zon zou schijnen zodat ik een nieuwe ontdekkingstocht, nu in de Catlins, zou hebben. Maar nee, de regen kwam in gestaag snellere stromen naar beneden, hoewel de lucht nog de zwoelheid van een lome zomerse dag ademde.

Voor mij betekende het m’n hoofd resetten en m’n plannen voor vandaag resetten. Bottomline was de situatie niet veranderd dat ik maar een half uurtje rijden verwijderd was van m’n lodge voor de komende dagen en dat hier in de buurt voldoende is te doen … buiten.

Dit dagje met een groeizaam regentje gaf mij de gelegenheid de mogelijkheden om mijn activiteiten van de komende twee dagen te plannen en de opties voor de daaropvolgende acht kampeerdagen eens op hoofdlijnen in kaart te brengen. Wanneer zou ik waar ongeveer (kunnen) zijn en welke campings (met douche) zou ik kunnen kiezen? Een camping op een racebaan voor de paardenrennen gooide in ieder geval hoge ogen. 😉  Daar kon ik dan bij het ontbijt de trainingen van de paarden vanaf m’n campingplekje volgen, dat leek mij wel apart. 😀 😃

Aangezien de laatste vier van die acht dagen op een locatie zou zijn waar in ieder geval geen douche beschikbaar is, vond ik het wel handig om een beetje opgefrist die laatste vier dagen in te gaan. 😀  Vervolgens zou ik mij weer helemaal kunnen opfrissen in m’n laatste lodge bij Christchurch. Ik zou dan verfrist en fruitig in het vliegtuig stappen en de mensen in Nederland opgefrist weer onder ogen kunnen komen (behalve dat ik dan natuurlijk wel 24 uur in het vliegtuig had gezeten …). 😉

Ook in deze lodge had ik het mijzelf direct na aankomst gemakkelijk gemaakt. Daarna een douche (ik had net zo goed buiten kunnen gaan staan aangezien de regen met bakken tegelijk naar beneden kwam). Dat was dan wel weer goed nieuws voor de watervallen die ik een van de komende dagen wilde gaan bezoeken. Die zouden vast ‘wilder’ zijn dan deze dag na een lange periode van aanhoudende droogte. 😀

Een dagje zeehondenjacht, dat was weer eens wat anders dan dolfijnen. 😉

Wel met het fototoestel, natuurlijk niet met geweer en knuppeltjes, ik hield het wel netjes en de natuur in ere. Eerste doel was Cannibal Bay (was die naam toevallig?) en daar spotte ik een, twee, vijf, acht zeehonden op het strand (lekker zonnebadend) en in de branding (even een frisse duik). Nummer twee die mocht er zijn, hij had een ‘stevig figuur’. Net als elke andere zonaanbidder, moest hij zo af en toe even ‘keren’, dat gaf wat beweging in het verder rustige schouwspel. Maar zo af en toe ging hij er eens even echt voor zitten, voor de ‘menselijke’ strandgangers die zo nodig een foto van hem moesten nemen. Zo af en toe besloot een van hen een frisse duik te nemen, maar het was wel een verrekte eind lopen naar die zee. Vermoeiend hoor.

Daarna naar Nugget Point, eens kijken wat we daar aan het eind van de middag konden spotten … iets van pinguïns misschien?

In ieder geval een vuurtoren, een aantal op een grappige manier in het water gedrapeerde stenen en op een van die stenen, amper zichtbaar, bevonden zich een aantal zeehonden. Maar dan moest je wel heel goed kijken … Er kwamen er hoe langer hoe meer (of ik ontdekte er hoe langer hoe meer 😀 😃). In totaal heb ik er zeker zo’n 50 gezien, waaronder ook hele kleintjes, die gingen in het kinderbadje. Schattig hoor. Maar de beroemde en zeldzame geeloogpinguïn liet zich niet zien.

De volgende ochtend zag ik ze wel …, maar liefst tien stuks, heel bijzonder er zoveel op een ochtend te zien (vertelde de gids mij). Ik moest er alleen wel berevroeg voor opstaan, dat was dan wel weer het nadeel.

Die Sunrise Tour was dus uiteindelijk echt ‘at sunrise’  en niet pas om 9 uur. Ik moest mij om 5 uur melden. Het was het waard maar de wekker om 4.15 uur was wel bar vroeg.

24. Blog Nieuw-Zeeland: De zuidkust van het Zuidereiland – zuidelijker kom ik niet

 

Nature never did betray the heart that loved her. -William Wordsworth-

Na een week in Fjordland te zijn geweest (en een nacht met hevige regen, waarbij de grote, uit de bomen vallende druppels wel erg hard op het dak van m’n auto tikten), trok ik weer verder, naar de zuidkust. Bij de kust aangekomen zou ik die langs trekken en geleidelijk weer naar het noorden gaan.

Het landschap zag ik veranderen, de ruige, onbegroeide bergtoppen van het Fjordland begonnen langzaam plaats te maken voor lieflijker en groene (!) heuvels waarop akkerbouw en veeteelt werd bedreven. Ik genoot ervan om de geleidelijke verandering in het landschap zich te zien voltrekken. Onderweg stapte ik natuurlijk regelmatig uit om nog extra te genieten van de karakteristieken van de verschillende uitzichtpunten. Ik bedacht mij dat ik eigenlijk wel een beetje last van m’n korte-termijngeheugen moest hebben om mij elke keer weer te kunnen verwonderen over al het moois dat ik zag, keer op keer alsof het de eerste keer was dat ik een dergelijke indrukwekkende natuur mocht zien. De verwondering bleef.

De eerste nacht verbleef ik op een camping bij Monkey Island. Dat klinkt gek, in heel Nieuw-Zeeland zijn helemaal geen apen. Dus ‘Monkey Island’, hoe zit dat?

Het verhaal gaat dat destijds in deze regio een man leefde die zijn hond Monkey noemde (er waren immers toch geen echte apen op het eiland, dus hij dacht dat veilig te kunnen doen). Zij waren onafscheidelijk en de hond overleed op hoge hondenleeftijd. Na het overlijden van de hond wilde de gemeenschap waarin de man leefde de gedachtenis aan de hond Monkey levend houden. Zij eerden hem met een weg die zij naar de hond vernoemden. Later werd het eiland naar de weg vernoemd en zo ging de aanwezigheid van apen in deze regio een eigen leven leiden.

En er is nog iets merkwaardigs met Monkey Island,  het is alleen met laag water te bereiken. Dus je moet ervoor zorgen dat je er op tijd bent (en ook op tijd weer weg bent). Het leven wordt daar bepaald door de getijden van de zee. Gelukkig is het niet zo ver lopen naar het eiland en is het ook niet zo groot, dus tijdens laag-water een bezoekje brengen zou moeten lukken. Zo Rond 18.30 uur is het eb.

Langs de vloedlijn staand de zonsondergang fotograferen bij opkomend tij was trouwens ook nog best wel een uitdaging … Niet die zonsondergang maar wel dat opkomende tij,  het water kwam soms ineens vijf meter of meer het strand op. Zo snel schoof de vloedlijn op.

Vroeg, dat wil zeggen bijtijds, vertrok ik de volgende ochtend voor mijn langzame trektocht langs de kust richting de volgende camping. Het beloofde een zonnige en hete dag te worden. Slechts één baai verder dan waar ik de afgelopen nacht had doorgebracht, trof ik een kleine baai met een vredig en rustgevend uitzicht. Enkele kampeerders hadden deze plek uitgekozen om te overnachten, je moet het maar weten …

Om in het centrum van Invercargill een koffietentje vinden, dat was toch wel een uitdaging kwam ik achter. Uiteindelijk was het mij wel gelukt …, klaar voor m’n bezoek aan Cape Bluff. Had ik het noordelijkste puntje van het Noordereiland (Cape Reinga, hiervandaan hemelsbreed maar 1403 km naar het noorden) niet kunnen bereiken, het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland moest mij toch wel lukken, zeker nu ik er zo dichtbij was. Vanaf Invercargill was het 25 km rijden, dat was te doen én … ik had de tijd. Voor de route had ik het echter kunnen laten, het leek op sommige stukken wel of ik naar de Maasvlakte reed, zo industrieel en ‘chemisch’, staal, pijpen, rails en containers. Het uitzichtpunt stelde op zich ook niet zo veel voor (NB, wel een koffietentje 😀, had ik dat geweten!). Maar goed, ik ben er geweest, weer iets wat ik van m’n ‘lijstje’ kan schrappen 😉. Als ik het niet had gedaan, had ik mij altijd afgevraagd wat ik zou hebben gemist. Eigenlijk dus niets 😀 😃, behalve dan een Taiwanees stel dat hier op huwelijksreis was en de New Zealand Bandits die zich hier verzamelden voor hun wekelijkse zaterdagmiddag op de motor (of hun vergadering 😉).

Het uitzichtpunt op Bluff Hill was dan zeker zo interessant, niet toeristisch maar met een veel indrukwekkender uitzicht.

Was het landschap ten zuiden van Invercargill niet ‘bijzonder’, dat ten westen was het evenmin. Ik reed dus lekker door naar de camping die ik voor de komende nacht op het oog had, geen uitstapjes meer. Had …, deze camping was voor mij niet ‘drie-keer-niks’, hij was zelfs ‘drie-keer-helemaal-noppes-niks’. Waarom? Het was een grote, open en stenige vlakte aan het water die lag te branden in de zon (en dan moest je net deze snikhete en onbewolkte dag hebben). Er was geen enkele natuurlijke beschutting, noch tegen de zon, noch tegen de wind. De enige beschutting die er mogelijk kon worden bedacht was die van de camper of caravan van de buren. Maar dan stond je wel veel te dicht op elkaar. En geen enkele faciliteit. Dus dat ging ik niet doen en moest ik wat anders zoeken. Dat vond ik, weliswaar 100 km verderop en voorbij de lodge waar ik vanaf 5 februari drie nachten zou verblijven, maar wel in een gebied waarvan ik van diverse kanten het advies had gekregen ervan te genieten en er de tijd voor te nemen. Dus was ik helemaal tevreden met mijn bos-/riviercamping met alle ruimte, ruisende bomen en fluitende vogeltjes. Een verademing.

23. Blog Nieuw-Zeeland: De ‘Sounds’ – thuis in twee werelden

 

Kijk uit wat je wenst, dadelijk krijg je het nog. -Nederlandse-wijsheid-

Ik had mij vaak beklaagd over de regen en het gemis aan zonneschijn tijdens mijn roadtrip in Nieuw-Zeeland. Ik wenste dat de regen eens ophield en het zonnetje begon te schijnen. Ik kreeg wat ik wenste, midden in het gebied waar het 200 dagen per jaar regent zat ik bij een strakblauwe lucht en 25 graden, niet één dag, maar bijna een hele week. Het was niet te geloven, het plekje waar het weer het ‘slechtst’ is in Nieuw-Zeeland bracht mij tropische temperaturen en een brandende zon. Maar dat wilde ik toch?

Ik zat hier in Milford Sounds in een zeer luxe onderkomen. Aan het eind van de wereld, toen ik dacht dat simpelheid en eenvoud de boventoon zouden voeren, genoot ik van een heerlijke maaltijd in een luxe restaurant, zeer luxe. Het is de tegenpool van het simpele en eenvoudige leven dat mijn reis over Nieuw-Zeeland over het algemeen kenmerkt. De campings waarop ik vaak overnachtte zijn eenvoudig en hadden alleen enkele basisvoorzieningen (een toilet en koud stromend water, overigens ‘boil before using’). Daar voelde ik mij goed bij en was ik op m’n gemak. Maar deze omgeving, even lekker genieten dat ik verwend werd, daarbij voelde ik mij ook thuis. Eén reis, één roadtrip, twee gezichten. Hoe raakte ik daar verzeild? Het is toch 300 km ver rijden vanaf de camping bij Queenstown, niet naast de deur.

Reed ik de vorige dag in stralend weer langs de oever van de noordelijke kant van Lake Wakatipu, deze dag was alles anders. Ik reed op weg naar de Milford Sound met regenachtig weer langs de zuidelijke arm van dat meer. En zo ziet het er dan uit als het regenachtig en zwaar bewolkt weer is. Voor mij was het goed mij dat ik mij dat realiseerde, voor het evenwicht.

Nadat ik het Lake District had verlaten reed ik door een vriendelijk, ook wel Engels aandoend landschap. Het was een landschap dat ik niet had verwacht, lieflijk en heuvelachtig zonder nog enig zicht te hebben op de ruigheid van het gebied waar ik naartoe reed. Maar ook wel weer grappig om mij zo te laten verrassen. 😀

Bij het betreden van de ’toegangspoort’ tot de Milford Sounds (vanaf daar nog wel 120 km rijden, hoor 😉) was de zon helemaal doorgebroken. Wat kon ik toen lekker in het zonnetje aan de oever van Lake Te Anau m’n boterham opeten. Dat was weer ontzettend geluk hebben. 😀 😃

De 120km-rit naar m’n ‘chalet’ in Milford Sound was overweldigend en werd steeds overweldigender. De “Ooooohhhhhh’s” en “Aaaaahhhhh’s” in de auto waren niet van de lucht. Als je de foto’s ziet begrijp je misschien waarom (en die geven nog maar een fractie weer van de grootsheid).

Tot slot, het uitzicht uit m’n chalet mocht er ook best zijn. Hoe zou dat morgen voelen bij het wakker worden? Vanavond, nadat ik had gegeten in het lokale restaurant, stortten de zandvliegjes zich in volle sterkte op mij. Die dachten ook een lekker maaltje te krijgen. Dat viel hen vies tegen omdat ik -toevallig ?- voor mijn restaurantbezoek een net shirt met lange mouwen en een lange broek had aangedaan. Dienen de meegenomen nette kleren (slechts één setje, hoor) diverse doelen. 😀 😃

Ik had jullie wel eens verteld over de kea, de vogel die als hij de kans krijgt alles wat maar een beetje los zit aan je auto, of los lijkt te zitten, onder handen (snavel) neemt en probeert te slopen. Vanochtend kreeg ik er twee op m’n dak (letterlijk) terwijl ik stond te wachten om door de tunnel te mogen rijden. Maar gelukkig heeft m’n auto het overleefd (denk ik).

Wat ben ik blij met de wandelschoenen die ik hier in Nieuw-Zeeland heb gekocht. Ze lopen inmiddels heerlijk, ik heb prima grip en de steun bij m’n enkels is ook uitstekend. Dat was een goede investering. Onder andere voor de wandeling van vandaag, naar de Key Summit (en verder). Het ‘verdere’ bestond eruit dat ik ben doorgelopen naar een uitzichtpunt op het hier in de buurt bekende Lake Marian. Misschien is een wandeling naar dat meertje spectaculair, van afstand deed het meer mij niets. Wel andere kleine poelen die in een rijke kleurschakeringen van mossen neergelegd leken te zijn.

Ik was bij deze wandeling de grote horde mensen net voor. Op m’n afdaling zag ik ze hijgend en puffend naar boven komen. Ik heb ze een bemoedigend woord toegesproken. 😀😃

Uiteindelijk besloot ik het even rustig aan te doen op de dag dat ik zou verkassen van m’n ‘chalet’ in Milford Sound naar een camping zo’n 100 kilometer terug in de vallei. Daar had ik voor vijf nachten geboekt, maar twee dagen zou ik er al niet zijn wegens een riviercruise op de Doubtful Sound.

Ik vergat bij m’n vertrek van alles, wat er toe leidde dat ik na een kwartier te hebben gereden maar terugging naar m’n chalet om de vergeten spullen op te halen. Tja, voorlopig kom ik hier niet meer in de buurt, dus moest ik het maar gelijk doen.

Een bestelling voor een paar leuke souvenirtjes was wel gelukt, maar met de betaling liep ik vast. En zonder telefoonsignaal kon ik ook niet even bellen om te overleggen en het te regelen. ’t Komt wel goed, maar het vergde even wat creativiteit. Dus …, voorlopig kom ik hier niet meer en laat ik dan nog maar genieten van de omgeving, stoppen op plekjes waar ik nog niet ben geweest, (verscholen) meertjes ontdekken langs de Te Anau – Milford Highway en mij geestelijk gaan voorbereiden op die riviercruise van de komende dagen.

En die camping …. die ligt ook weer op een goddelijk plekje. De dag eindigde daar trouwens met een behoorlijke uitdaging, om zo’n uur of 4 begon het te waaien, hard te waaien. Ik dacht dat het wel windkracht 6 was. Aan het meer leverde dat zelfs een echte branding op. Hoe ging ik buiten eten (klaarmaken) bij deze wind? De sla die ik zou eten, woei van m’n bord en iets verwarmen op een gaspitje in de vliegende wind ….? Deze uitdaging had ik hier nog niet meegemaakt. Gelukkig stoof het hier in ieder geval geen zand. 😀  En over zand gesproken, de zandvliegjes waren ook gevlucht voor deze wind. Dat was dan weer het voordeel.

Twee dagen voor een cruise in Doubtful Sound. Boot-bus-boot, dan rondvaren in de sound voordat we op de boot overnachtten en de tweede dag ik omgekeerde volgorde weer terug. Maximaal 12 mensen, dus een (hopelijk) leuk klein groepje. Al vrij snel had ik kennis gemaakt met drie Amerikanen, twee Hollanders en één boot (de eerste). Op die eerste boot die ons naar de andere kant van  Lake Manapouri bracht zaten ook de dagjesmensen, die mochten later de grote bus in (daar wilden wij ‘overnachters’ echt niet bij zitten 😉).

In het busje reden we met ons negenen op het gemakje (slow-traveling is hier ook het motto) naar de volgende boot met onderweg de diverse fotostops. Vlak voor ons vertrek met de tweede boot installeerde ik mij in m’n cabin, die was toch een stuk comfortabeler dan ik had gedacht (geen vier stapelbedden in een cabin maar een comfortabel tweepersoonsbed).

Onderweg werd gevist (voor ons avondeten, er werd genoeg gevangen), kreeften opgehaald (voor de lunch van de nieuwe groep de volgende dag) en gekayakt (voor de liefhebbers). Voor voldoende eten moesten we dus gedeeltelijk zelf zorgen, we leefden van wat de natuur ons gaf. Vlak voor dinnertime stuitten we nog op een groep dolfijnen. Die lieten we zwemmen …, we schoten alleen een aantal foto’s. Wezenloos mooi om die zo dichtbij te zien zwemmen. De volgende ochtend ging om 6 uur de generator van het schip aan en even later ook de motor, we gingen weer op weg. Tja, ik ben dan wel gelijk wakker, maar dat gaf mij nog de gelegenheid om voor het ontbijt om 7 uur lekker te douchen. De komende twee dagen zal ik zonder moeten doen op de door mij geboekte camping.

Tijdens de nacht op de boot had het geregend (en dat deed het ’s morgens nog steeds), daardoor ‘werkt’ een aantal van de vele watervallen nu wel, … alsof iemand de kraan heeft opengedraaid. 😀😃

Een bewolkte dag waarbij de wolken laag hangen, ook dat is Doubtful Sound. Mooi om beide ‘gezichten’ van deze Sound te hebben gezien, wat dat betreft was het ook weer boffen.

 

Wat te doen op een druppige, maar ’s ochtends (nog) niet echt regenachtige dag als mijn hoofd nog helemaal vol zit met indrukken van de Doubtful Sound? Ik zou nog twee dagen op de camping even ten noorden van Te Anau blijven, een prima plek zonder telefoonsignaal (laat staan internettoegang 😉). Zou ik de volgende serie indrukken over de nog op m’n netvlies staande beelden van de Doubtful Sound heen persen? Niets doen? M’n foto’s uitzoeken van het bezoek aan de Doubtful Sound (ik had zo’n 70 foto’s en 5 filmpjes alleen al van de dolfijnen gemaakt)?  Een bezoek aan de Glowworm Caves in Te Anau voor NZ$100 (€60)? Een dergelijke prijs rekende Hobbiton zelfs bij lange na niet. Een wandeling? Het werd het laatste, maar het wandelingetje in de buurt van de camping naar Lake Mistletoe pakte wel als een heeeeeeeel klein wandelingetje uit, binnen een half uur was ik terug bij de auto. En dan had ik op het viewpoint ook nog eens 10 minuten staan kletsen met een moeder en haar twee dochters.

Met een kop koffie zou er vast wel wijsheid komen, … of meer of minder regen. En als ik dan m’n warme maaltijd gelijk tussen de middag maakte (dit keer eens niet in een windkracht-6-wind), dan zouden de ideeën of oplossingen vast vanzelf komen.

Na het eten nog even m’n boek uit lezend zag ik dat de camping vandaag erg populair was, steeds meer mensen kwamen aanrijden op zoek naar ‘het beste plekje’, al om drie uur… Dat is dan wel het nadeel van een campercar zoals ik heb: als ik wegging was, of leek, mijn plekje ook weer ‘vrij’ en zou een ander er gaan staan en kon ik achter aansluiten als ik terugkwam. Omdat het bovendien ook ‘druppig’ bleef (en naar welke kant zou zich dat dan ontwikkelen?) bleef ik dus gewoon. Later op de middag kon ik dan de foto’s van Doubtful Sound uitzoeken en beginnen ik aan m’n volgende boek. Heerlijk toch zo’n e-reader, ik had voldoende boeken bij me.

De laatste volle dag rond Te Anau trok ik toch maar de stoute (wandel)schoenen aan en ging ik een deel van de Kepler Track lopen (een van de grote tracks in Nieuw-Zeeland). Het  was nog steeds druppig, maar dat mocht de pret niet drukken, vond ik. Ik liep tot Spirit Lake (om wat spiritualiteit op te doen 😉) en zag onderweg de rivier die in The Lord of the Rings de rivier de Anduin is. Ook stak ik een paar hangbruggen over, de ene nog wiebeliger dan de andere, maar het lukte mij ook op de terugweg er veilig overheen te komen. 😀😃

Achteraf gezien was deze dag een dag van timing en op het goede moment op de goede plek zijn. Tijdens m’n wandeling had ik geen spatje regen gehad (wel een natte rug vanwege het toch wel drukkende weer). Het begon pas echt te regenen tijdens m’n lunch in Te Anau, dat zette fors door op weg naar m’n camping, maar daar aangekomen brak het zonnetje al door de wolken heen. Wat de weergoden voor de rest van de dag ook nog in petto hadden, ik hoefde in beginsel de auto niet meer uit en kon mij geheel binnen bedruipen. Ik mocht echt tevreden zijn over deze laatste dag in het Fjordland.

Tot slot nog een uitsmijter voor deze dag. Was het de vorige dag op deze camping al vroeg beredruk, deze dag is het ongelofelijk rustig. Toch merkwaardig. En het waait weer, hard.

De volgende dag sloeg ik de bladzij om en brak er een nieuw hoofdstuk aan, de zuidkust van het Zuidereiland. Daar ging ik proberen de eerste nacht op Monkey Island te overnachten. Welk verhaal daarmee is verbonden, lezen jullie in m’n volgende blog.

22. Blog Nieuw-Zeeland: Het ‘Lake-District’ van het Zuidereiland – Blijven spugen tot het water hoog genoeg staat

 

If the land is well and the sea is well, the people will thrive -Maori-wijsheid-

Vandaag zou ik de Nieuw-Zeelandse Alpen achter mij laten (ik bleef er echter nog wel zicht op houden 😉) en het merengebied van het Zuidereiland binnenrijden. Al na korte tijd reed ik langs de oevers van Lake Wanaka naar de gelijknamige plaats. Ook nu weer op m’n gemakje, want ook deze dag had ik ruimschoots de tijd te genieten van alles wat ik onderweg tegen kwam. Daar moet je gewoon de tijd voor nemen, het de tijd gunnen. Genieten van elke keer een ander uitzicht vanaf de zich langs de randen van het meer slingerende weg.
NB, het waarschuwingsbord (‘Lookout’ met een plaatje van een fototoestel) was volgens mij wel verkeerd. Het moest zijn ‘Look out, sandflies’. 😀 😃Ik heb toch de deet maar weer tevoorschijn gehaald. 😢

Na slechts over een klein heuveltje te zijn gereden kwam ik aan de andere kant daarvan gelijk Lake Hawea tegen. Ik krijg gewoon kippenvel van de schoonheid van de natuur hier. En ook hier slingert de weg zich langs de oevers van het meer.

Wanaka (wat een drukte, maar dan scheen het hier nog mee te vallen vergeleken met Queenstown) bezocht ik voor een aantal boodschappen en wat input voor m’n wandeling(en) de volgende dag. Ik genoot van een rustig lunchplek op het strand (dat strand ligt direct aan het centrum) en reed daarna weer terug naar Lake Hawea naar wat m’n campingplekje aan ‘de oevers van het meer’ zou worden voor de komende twee nachten. Het was weer een ‘commerciële’ camping, best wel groot en misschien ook wel rumoerig. Maar ik had een plekje gevonden in ‘de boomgaard’, met tussen de bomen door zicht op het meer. Het grappige was, ontdekte ik, dat de ‘unpowered’ campinggasten op deze camping op een aantal gedeeltes vrij mogen gaan staan waar ze willen (“zoek maar een leuk plekje”) terwijl de ‘powered’ (alle caravans, campers etc die stroom nodig hebben) naast elkaar op strak afgepaste vierkante plekken staan. Had ik toch weer even geluk.
Het klinkt misschien wel gek, maar ik zit hier aan het zomerfruit: kersen, abrikozen, nectarine etc. Heerlijk.

De vraag was “Wat zou ik de tweede dag hier gaan doen?”. Er waren zoveel mogelijkheden, drie mooie, soms uitdagende wandelingen, de boom van Wanaka. Te veel om uit te kiezen.
Bij aankomst bij het startpunt van het eerste alternatief, Roys Peak, viel die voor mij af: 16 km retour op hetzelfde pad over een onbeschutte en steile berghelling op een hete, onbewolkte dag. Het uitzicht zal vast schitterend zijn, maar het moet wel leuk blijven. 😀 😃
Van een latere ontmoeting met een andere wandelaar begreep ik dat je deze wandeling om 3 uur ’s nachts moet beginnen. Maar zoals gezegd, het moet wel leuk blijven.

Op weg naar de tweede mogelijkheid, Diamond Lake & Rocky Mountain. Die werd het dus, grote voordelen waren de flexibele mogelijkheden wat betreft tijd en afstand en de diverse keuzes die ik nog later kon maken. De eerste ervaringen stelden mij niet teleur. Wat een schoonheid weer, dit meertje is echt een verborgen diamantje. Ik koos het rondje meer ’tegen de klok in’ te lopen (uiteraard). Dat leidde ertoe dat ik vlak voor ik op het hoofdpad zou terugkomen nog enig klauterwerk moest doen. Er was een grote boom over het pad gevallen en ik moest mij tussen de takken door een weg banen, het was een soort omgekeerd in een boom klimmen. Aan de andere kant was het pad netjes afgesloten, bij mij niet (en ik ging natuurlijk niet helemaal teruglopen 😉).
Deze optie was dus een hele goede beslissing, wat wilde ik nog meer met dergelijke uitzichten?

Tot slot, op de terugweg naar m’n camping, zette ik de meest gefotografeerde boom van Wanaka ook nog even op de foto. Die mag in mijn collectie natuurlijk niet ontbreken. 😀 😃 Meestal staat die boom helemaal in het water, maar het was zolang droog geweest dat het water in het meer flink was gezakt. Als het water hoger had gestaan was het natuurlijk spectaculairder geweest, maar ik deed het er gewoon mee (in het meer blijven spugen tot het gewenste niveau was bereikt, was ook geen optie. 😉
Hoe ik die boom had gevonden? Ik had gewoon z’n adres gegoogled, simpel (bomen hebben ook een adres hoor, zeker bekende bomen 😉).

Het was trouwens ook wel weer eens fijn een dag zonder ‘sandfly-alert’ te kunnen wandelen, staan, zitten, koken, eten en slapen. Zo rustig en zonder de penetrante geur van deet constant om mij heen en aan m’n handen.

Van Wanaka naar Queenstown

Via de Cardrona Valley en Arrowtown, een voormalige Chinese nederzetting ten tijde van de goldrush, en Queenstown reed ik naar m’n camping en uitvalsbasis voor de komende twee nachten.
De Cardrona Valley zelf was (nog) groen, maar de droogte van de laatste tijd had de berghellingen geheel geel gekleurd. En dan een opmerkelijke attractie. als actie voor de New Zealand Cancer Foundation wordt Cardrona ook wel Bradrona genoemd en op ludieke manier onder de aandacht gebracht.

 

Het Cardrona Hotel, opgericht in 1863, bestaat nog steeds als hotel. Achter de oude voorgevel zijn modern ingerichte hotelvertrekken die het verblijf ludiek én aangenaam maken. De pas die vanuit de vallei de verbinding met Queenstown legt, de Crown Range Summit, is sinds 2000 de hoogste geasfalteerde weg in Nieuw-Zeeland, eigenlijk niet eens zo hoog met z’n 1076 meter.

Na bezoek aan de voormalige Chinese nederzetting in Arrowton en de hoofdstraat van het plaatsje (ze proberen de sfeer van destijds zo goed mogelijk vast te houden gezien de gevels) vond ik het wel weer eens tijd voor een ijsje. Volgens mij was dat pas het derde of vierde ijsje dat ik in Nieuw-Zeeland consumeerde, dat viel best wel ’tegen’. Een klein voorproefje op Queenstown was het bezoek aan Arrowtown al wel, parkeren is een drama en de diverse bussen met toeristen rijden af en aan. Op de camping aangekomen zocht ik gelijk maar even een lekker plekje om ‘meditatief’ te zitten. Volgens mij had ik dat wel gevonden.

Even vreesde ik dat er een grote streep door mijn plannen van de tweede dag rond Queenstown zou gaan. Blijkbaar had ik de vorige dag op enig moment m’n rug zo verdraaid dat ik, de vorige avond al, mij amper kon bewegen zonder pijnscheuten onder in m’n rug. Als je mij zag lopen leek ik wel een ouwe stijve en stramme vent. 😢 Het past wel een beetje bij mijn leeftijd, maar ook dat moet je niet overdrijven.
Gelukkig was na het slaapje van het laatste uur vannacht de pijn en stramheid grotendeels weg, een pijnstiller zorgde voor de rest. Zo kon ik, redelijk voorzichtig aan, toch een en ander doen en bleef ik in beweging.

Aan de ’top’ van Lake Wakatipu ligt het plaatsje Glenorchy, startpunt van allerlei mogelijkheden, wat je ook maar doen wilt en welke kant je ook op gaat. De route er naartoe zou ook nog eens schitterend zijn. Dus wat lette mij op weg te gaan die kant op?
En inderdaad kennen de oevers van Lake Wakatipu schitterende uitzichtpunten en vergezichten. Daar genoot ik elke keer weer ontzettend van. Hoe vaak ik niet heb verzucht (nog steeds) ‘Oh, wat mooi’ is niet meer op de vingers van twee handen te tellen.

 

Vlak voordat ik Glenorchy bereikte bezocht ik de oude nederzetting voor de scheeliet-winning (scheeliet is een mineraal waarnaar vooral tijdens de wereldoorlogen van vorige eeuw grote vraag was). Uiteraard was die nederzetting halverwege een berg, dus steil klimmen beloonde zich op de terugweg met lekker (steil) dalen.
Om een heel andere reden was het goed dat ik naar boven was gelopen. Ik kon goed zien hoe het zand uit de droogstaande vallei tot grote stofwolken werd opgezweept en meegenomen. Laten die stofwolken nu net over een mogelijke camping voor mij voor de volgende nacht heentrekken. Aangezien ik geen zin had om constant te worden gezandstraald en veel zand in m’n eten te vinden, annuleerde ik m’n idee om een rit van 60 km te maken naar die camping (met normaal gesproken een schitterend uitzicht). Ja het was een stukje omrijden voor die mooie camping …
Maar ook tussen de bomen in Glenorchy woei het hard. Zou er een weersverandering op komst zijn?

Uiteindelijk reed ik naar dezelfde camping terug waar ik afgelopen nacht ook was geweest. Niet bijzonder maar voor een nachtje nog wel uit te houden. Ik had dan in ieder geval genoeg benzine om de volgende dag Queenstown te halen voordat ik het Fjordland in zou rijden (en een paar dagen later weer terug te komen). Anders was dat nog maar de vraag geweest…

21. Blog Nieuw-Zeeland: Net als Hannibal de Alpen over – ik deed het zonder olifanten

 

There is a way that nature speaks, that the land speaks. Most of the time we are simply not patient enough, quiet enough, to pay attention to the story -Linda Hogan-

Omdat ik de vorige dag verder had gereden dan gepland (ik wilde de regen een beetje comfortabel tegemoet treden) had ik deze dag op weg naar m’n lodge in Makarora zeeën van tijd. Dat was een goede gelegenheid eens te kijken wat er onderweg te beleven viel, ook al stond het niet als toeristische (hot)spot bekend. Of stonden de bezienswaardigheden zelfs helemaal niet op de kaart als ‘bijzonder’. Het kwam mooi uit dat de regen was weggetrokken en het zonnetje weer vrolijk scheen.

Ik reed door het dal langs de Haast River (op weg naar de Haast Pas) en probeerde mij voor te stellen hoeveel water hier in het voorjaar door deze rivier zou stromen, hoe die rivier zou kolken. Het ‘zielige’ stroompje dat er nu na veel zonnige en droge dagen was overgebleven was daar maar een fractie van.

De Depot Creek Falls verbaasden mij dan wel in het bijzonder, van een behoorlijke hoogte viel/stroomde het water ruimschoots naar beneden. Een onverwachte en aangename verrassing was deze waterval voor mij (die nergens op de kaart stond).

De Roaring Billy Falls stonden dan wel weer aangekondigd, op 10 minuten loopafstand zag ik ze aan de overkant van de rivier verscholen tussen de bomen liggen. En natuurlijk maakte ik op de terugweg ‘mijn’ stapeltje stenen. Duidelijk is wel hoe ongelofelijk groen het water van de rivier hier is.

 

Een leuk uitzichtpunt was de plek waar de Haastrivier een scherpe bocht maakt, net alsof de ene rivier de andere instroomt. Wel zijn nog overal zandvliegjes, ik heb mij toch maar weer ingesmeerd met deet.

De Thunder Creek Falls stonden ook weer aangegeven, zelfs als toeristisch hoogtepunt. Die pakte ik dan toch maar mee (want toeristisch 😀 😃, maar toch niet helemaal onterecht).

De Fantail Falls, ook netjes aangekondigd, waren dan weer niet zo indrukwekkend. Maar goed, als je de Thunder Creek Falls hebt gehad, dan moet de volgende waterval wel erg z’n best doen om ‘er bovenuit te komen’. Ook hier heb ik, in navolging van anderen, wat steentjes gestapeld.

 

En dan, tot slot voordat ik op m’n overnachtingsadres terecht kom, maakte ik een wandeling naar Blue Pools, wat hier in de buurt toch wel de toeristische trekpleister bij uitstek is. Het water leek eerder groen dan blauw, maar het allerdiepste deel is met een beetje goede wil wel blauw te noemen. In ieder geval een mooie afsluiting van de trip van vandaag.

Al die mensen die hier maar langs jakkeren, ofwel op weg naar de westkust ofwel op de vlucht voor de zandvliegjes van die westkust, die missen toch heel veel.

 

 

De volgende ochtend werd ik wakker in m’n lekkere warme bedje in m’n hutje in Makarora. Buiten was het 11 graden en woei er een best wel frisse bries. In m’n hoofd was het een chaos wat betreft m’n reisschema en -mogelijkheden voor de komende tien dagen met vier verschillende locaties die ik wilde aandoen (elk had z’n eigen schoonheid en aantrekkelijkheid), waaronder een lodge in Milford Sound (geboekt), een overnight cruise in Doubtful Sound (geboekt) en een camping (geboekt ivm het nog steeds drukke zomerseizoen voor de Nieuw-Zeelanders in deze regio). Kon ik alle wensen, verlangens en mogelijkheden inpassen?

Dus kroop ik er nog even lekker onder, kopje thee erbij en computer onder handbereik om ook uit de komende tien dagen het optimale te halen. Heerlijk.

Daarna had ik een uitgebreide brunch en ging ik eens even kijken wat ik deze dag zou gaan doen. Misschien zou ik er wel een lummeldagje van maken na alle belevenissen van afgelopen week. 😀😉

In alle ‘haast’ om van de ene naar de andere waterval te komen had ik de vorige dag het uitzichtpunt op de Haastpas helemaal over het hoofd gezien. Dom, dom, dom. Maar gelukkig kon ik die omissie herstellen en liep ik het steile pad naar het uitzichtpunt (30 minuten) naar boven. Het uitzicht was leuk, maar niet spectaculair (maar wat kan nog wel spectaculair zijn na de ervaringen van afgelopen week 😉).

Nog geen drie minuten nadat ik terug was in m’n huisje daalde er een groeizaam regentje neer, over timing gesproken. 😀

Hier in de buurt van Makarora weten ze ook wel raad met de ‘leuke’ namen van de omliggende bergen, Mount Awful, Mount Dreadful, Mount Turner (om de reiziger van destijds over de oude doorgaande weg door onherbergzaam gebied naar de westkust een beetje moed in te spreken 😉).

20. Blog Nieuw-Zeeland: Langs de ruige Westkust – Goud, hout, kolen en jade … en gletsjers

 

I go to nature to be soothed and healed and have my senses put in tune once more -John Burroughs-

Op weg naar Hokitika
De afgelopen dag had ik op weg naar de Pancake Rocks al een deel van de kustweg gevolgd, deze dag genoot ik er nog een keer van en vervolgde ik de weg verder naar het zuiden. Waren de uitzichten de vorige dag pittoresk, vandaag deed daar niet voor onder.

Onderweg had ik in Greymouth een coffee-break. Lekker genietend van m’n ‘koffie-met’ ging er een Nederlands stel aan het tafeltje links van mij zitten, even later een Nederlands stel aan het tafeltje rechts van mij. Ik hield mij gedeisd, even lekker de anonieme Hollander spelen. Wat je dan hoort … 😀

De hele streek kenmerkt zich door een ‘mijnbouwverleden’, goud (1860-1870), hout (1870-1930), kolen (1865-heden, nu wel aflopend), jade (1920-heden). 29.000 goudzoekers kwamen hier begin 60-er jaren van de 19de eeuw op af, vanuit andere inmiddels uitgeputte gebieden in Nieuw-Zeeland maar grote aantallen kwamen ook uit Europa, Australië, China en uit de Verenigde Staten. Velen hebben het niet overleefd, onder andere doordat de vele schepen in het zicht van de haven strandden. De grilligheid van de kust en de vele rotspartijen, onderwater, zijn hier niet vreemd aan. De tekenen en restanten hiervan zijn in het landschap en aan de kust terug te vinden.
Ik had gepland er een en ander van mee te maken. De camping die ik had uitgekozen, Goldsborough Campsite bij Hokitika, heeft z’n naam mee en is er alvast een prima startpunt voor. Bovendien is Hokitika heden ten dage toevallig ook nog eens het jadecentrum van Nieuw-Zeeland. Ik ben benieuwd …
De eerste ervaring op de camping is in ieder geval net als toen, geen telefoonontvangst, geen internet. Ik ging 160 jaar terug in de tijd. ’s Nachts vermoordde ik meer dan 20 muggen die illegaal mijn auto waren binnengeslopen en, op zoek naar een lekker hapje, toen tevoorschijn waren gekomen. Bad luck.
Het was, weer, een mooie en zonnige dag. Ik genoot van de afwezigheid van de regen en wilde dit ook wel even expliciet melden na al mijn ‘klaagzangen’ over het naar beneden komende hemelvocht de afgelopen weken. 😁😊🙏

Lake Brunner
Een tochtje in de omgeving van de camping op zoek naar een leuke wandeling leidde mij naar het Lake Brunner. De wandeling die ik dacht te maken, was nog ‘under construction’. Dat belette mij echter niet een stukje van de route te lopen en te genieten van de stilte en het uitzicht over het meer op de daar achter liggende bergen … tot een lawaaierige en stinkende motorboot het water werd ingelaten. Maar gelukkig was ik toen al op mijn uitgangspunt voor dat eerste korte uitstapje aan Lake Brunner terug en ging ik op zoek naar het volgende mooie plekje aan de rand van het meer.
Helaas kwamen daar vlak na mij een paar constant en te luid sprekende dames aan. En ging het nou over het leuke uitzicht en het punt waar ze waren uitgestapt? Nee hoor, over volstrekt andere dingen en plaatsen. Ze waren gewoon niet op de plek waar ze waren. Op een gegeven moment begon ik mij zo aan ze te ergeren, dat ik de neiging had te vragen of ze even hun mond wilden houden en wilden luisteren en kijken naar de plek waar ze zich bevonden. Op dat moment stapten ze weer in de auto, vast op weg naar een plek waar ze ook niet zouden zijn. Wat een rust, kon ik hier toch nog even genieten.

Terug op de camping was er een ontzettend leuk plekje vrij. Daar ben ik natuurlijk gelijk gaan staan. 😀 En vervolgens heb ik een heerlijke warme maaltijd bereid. Ik eet best wel lekker, ook als ik zelf kook. 😉 Of zou het mij hier gewoon beter smaken in deze primitievere omstandigheden?
Aan het eind van de middag waagde ik nog een poging een wandeling te maken die vanaf de camping begon. De eerste wandeling liep na 25 minuten over zulke steile en door water glad uitgesleten rotsen dat ik rechtsomkeert maakte. Ondanks m’n nieuwe schoenen met meer grip vond ik dat te heftig. De andere wandeling onderging al snel een vergelijkbaar lot, waardoor ik na een dik uur weer bij m’n auto terug was. Dan kon ik mij eerder dan gedacht gaan prepareren op de tocht van morgen en overmorgen naar de Franz Josef en de Fox Gletsjers. Het worden drie avonden met grote uitdagingen in de strijd tegen zandvliegjes, ’s avonds veel buiten zitten zal er niet bij zijn … 😢 😥
Dankzij de door mij genomen maatregelen (tussen de middag warm eten, auto anders neerzetten en deze overdag meer dicht houden) bleef het aantal muggenlijken deze nacht beperkt tot zeven, een fractie van de nacht ervoor.

Hokitika Gorge
Plaatjes zoals van de Hokitika Gorge zijn illustratief voor waarom mensen naar Nieuw-Zeeland zouden willen. Het blauw van het water, de hangbruggen, de rotspartijen en het uitzicht op de bergen in de blauwe lucht, al dan niet met decoratieve wolken … De diepte en intensiteit van het blauw van het water sluit naadloos aan bij de diepte en intensiteit van de kleuren die je in de hier gevonden jade vindt.
Waarom het water hier in deze kloof zo blauw is? Dat wordt veroorzaakt door de breking van het zonlicht in het ijskoude, door gesmolten gletsjerijs gevoede water.

Aan het eind van m’n trip van deze dag kwam ik op een camping met op 50 meter afstand dit uitzicht. Wat wilde ik nog meer (behalve dat het sandfly-free zou zijn. 😉 Dat ik het naar m’n zin had scheen duidelijk van m’n gezicht af te lezen te zijn. De camphost die ’s avonds langs kwam om de reserveringen en betalingen te controleren, had mij ’s middags al op het strand gezien. Zij vertelde mij dat ze toen dacht dat ‘die meneer er heel tevreden uitzag’.
’s Avonds voor het slapen en ’s morgens wakker worden met dit uitzicht, dan kan deze nieuwe dag toch al niet meer stuk? Onbewolkt uitzicht op Mount Tasman (’s ochtends in de schaduw) en rechts erachter Mount Cook. En dan moest de dag nog beginnen.

Franz Josef Gletsjer
Als ik tegen m’n oudste dochter ‘Franz Josef’ zeg dan dient zij mij gelijk van repliek met ‘Sissi!!!!!’. Het is echter niet de keizer van het Oostenrijks-Hongaarse rijk, maar de gletsjer die hier vanuit de Nieuw-Zeelandse Alpen, in vroeger jaren, de zee ingleed.
De Franz Josef Gletsjer was het doel van die dag. Niet erop, dat red ik lopend niet (en per helikopter vond ik ook weer zo decadent 😉). Maar een uitzicht op de zich schrikbarend hard terugtrekkende gletsjer wilde ik toch wel hebben. Anderhalve eeuw geleden liep hij nog tot in de zee, nu ligt de tong van de gletsjer 11 kilometer van de kust af. In de periode 2010-2013 is de terugtrekking afschuwelijk snel gegaan, als je foto’s van die twee jaren vergelijkt … in 2013 ligt hij nog verder terug dan destijds de verwachting voor 2100 was. 😩
De overnachting had ik geboekt in Gillespie Beach Camp, die camping stelde niet veel voor (voor tenten waren er leuke plekjes, auto’s stonden zij aan zij op een soort parkeerplaats). Maar ik had ervoor gekozen om de volgende ochtend vroeg bij het uitzichtpunt van Lake Matheson te kunnen zijn (de camping hier mist er niets aan als ik vroeg vertrek). Vanaf het eiland in het meer schijn je echt een fabuleus uitzicht op de bergen te hebben, in het vroege, zachte ochtendlicht. Op weg naar deze camping had ik de fotogenieke plekjes al even verkend. En vanaf even buiten de camping zijn er ook mooie plaatjes te schieten (bij avondlicht).

Ontbijt op Reflection Island
Zo’n foto zoals je vaak in reisgidsen ziet wilde ik zelf ook wel eens maken. Vanaf Reflection Island in Lake Matheson zou dat moeten kunnen, tenminste … als de weersomstandigheden perfect zijn en ik er op het juiste tijdstip ben. En dat is dus best wel vroeg. Om kwart voor zeven ging ik op weg vanaf m’n camping, een klein half uurtje rijden en vervolgens nog zeker een half uur lopen. En dan maar hopen op de juiste omstandigheden. Ik had een paar boterhammen meegenomen, die kon ik daar wel opeten.
En ja, de omstandigheden waren perfect … gedurende slechts 10 minuten. Ik schoot een heleboel foto’s. Na 10 minuten was het moment voorbij, de wind trok aan en de wolken daalden over de toppen van Mount Tasman en Mount Cook. Nog een half uurtje later was de wind weer (even) weg, maar hadden de bergtoppen zich toegedekt onder een dikke deken.

Fox Gletsjer –  en dan zonder haast op weg naar Haast
Deed ik de vorige dag ‘Franz Josef’, deze dag was de Fox Glacier aan de beurt. Had ik vorige avond vanaf de camping al een eerste blik kunnen werpen op de Fox Glacier, nu bekeek ik hem van dichterbij. Ik vond hem minder indrukwekkend dan de ‘Franz Josef’, minder zichtbaar ook. Vooral van veraf vond ik hem majestueus.

Had ik het toch bijna gemist, de We(s)tcoast Rain. Dat is niet zomaar een buitje, dat is hevige regen die met bakken uit de lucht valt. Zoals ze hier zeggen “Als het hier regent, ben je in de hel”. Maar gelukkig, na zeven dagen zonneschijn brak hier dan eindelijk de regen los en kon ik die ook meemaken. Ik was het al helemaal ontwend hoe dat was, regen. Maar daar kwam ik gauw weer achter. De camping die ik oorspronkelijk had uitgezocht sloeg ik toch maar over, heftige regen én duizenden zandvliegjes (bij droog weer zijn het er miljoenen) én geen douches (laat staan een warme) die ik ook al vier dagen ontbeerde, deden mij overwegen een stuk door te rijden naar iets dichter bevolkte gebieden en daar een camping (met douche) te zoeken. M’n besluit was helemaal genomen toen ik op de oorspronkelijke camping een bordje zag staan, zo’n 30 meter vanaf de ingang, dat bij heftige regenval het water van het meer tot daar kon stijgen. Dat vond ik geen leuke uitdaging, heb je een leuk plekje direct aan het meer met mooi uitzicht dan mag je bij regen ’s nachts verkassen. En als je het niet vrijwillig doet, dan dobber je gewoon weg. 😀 😃

Uiteindelijk kwam ik bij Haast terecht, een klein gehucht met één benzinestation (het enige in een omtrek van 200 kilometer) en één gelegenheid dat voor supermarkt moet doorgaan, beiden met schandalig hoge prijzen. Maar ja, 100 kilometer omrijden deed ik ook niet …
Het is voor één nacht en dan steek ik de Alpen naar het oosten over. Zo ongeveer bovenop die Alpen heb ik nog een lodge voor twee nachten (dus die boodschappen had ik wel echt nodig 😉) en begin ik aan het laatste derde gedeelte van mijn roadtrip.

19. Blog Nieuw-Zeeland: Cape Foulwind – de ruige westkust ontdekken

 

Op weg naar Cape Foulwind (225 km verder) kwam ik geen koffietentje tegen op de juiste plek en het juiste tijdstip. Daarom heb ik aan de rand van Lake Rotoroa m’n eigen koffietentje maar opgezet. Een mooie plek voor een lekker bakkie. Dat vonden de talloze zandvliegjes ook, maar zij zagen mij meer als lunch 😋😋😆. Tja, ik had nog geen deet opgedaan vandaag, vandaar. Ik had m’n koffie daarom maar lopend en zo veel mogelijk in de wind opgedronken. Zandvliegjes houden namelijk niet van wind, regen, brandende zon en deet. Dat idee om hier een koffietentje te beginnen zet ik toch maar niet door 😉.

Even eerder was ik het uitkijkpunt bij Hope Saddle gepasseerd. De vrolijke (niet dus 😢) namen van de bergen waarop ik uitkeek geven goed weer welke uitdagingen de mensen lange tijd geleden stonden te wachten bij het oversteken  van deze bergketen: Mount Misery, Mount Hopeless. Echt opwekkend en motiverend om door te gaan 😀 😃.

Om een beeld te geven van de andere kant van Nieuw-Zeeland (dus niet het mooie en exotische) schoot ik ook een paar plaatjes van wat intensieve bosbouw met het land doet. Kaalgeslagen en eroderende bergwanden. Daarvan werd ik niet vrolijk. Deze plek was niet de enige die ik vandaag tegen kwam.

Maar desondanks reed ik ook weer langs een aantal schilderachtige plekjes, dat maakte m’n humeur gelijk weer goed, vooral met die vrolijke oranje bloemetjes 😉.

Veel wegen, ook de State Highways, kruisen rivieren via zogenaamde One Lane Bridges. Je kunt er niet van twee kanten tegelijk overheen. Gelukkig is vaak wel aangegeven welke kant voorrang heeft, dat scheelt geruzie midden op de brug. Een fraai exemplaar kwam ik vandaag tegen.

Aangekomen in m’n cottage voor de komende drie nachten voelde ik mij al gelijk thuis, een schitterend en regenachtig (😀) uitzicht vanaf m’n droge plekkie.

De reisorganisatie die mijn reis had geregeld,  boekte voor mijn eerste dag aan de westkust Johnny’s Journey in, een ‘guided tour’ langs de westkust en met kennismaking met de hier legendarische Johnny Currie, een inmiddels 82-jarige bushman in hart en nieren. Een man die (nog steeds) in z’n uppie in zijn eigen vallei midden in het regenwoud woont, aan het eind van de Mad Man’s Road.

Hier in de buurt zijn er langs de kust de zogenaamde ‘pancake rocks’, een bijzondere rotsformatie. Johnny heeft z’n eigen Pancake Rocks. Uiteraard wilde de gids mij ook met Johnny samen op de foto vereeuwigen. Dat onderging ik dan uiteindelijk maar gelaten. Naast Johnny zie ik er wel als jonkie uit … 😀 😃 😊

Cape Foulwind is het puntje van Nieuw-Zeeland dat het dichtst bij Australië ligt. Nu is het nog wel zover weg dat je ‘de overkant’ niet kunt zien, maar het idee wil ook wat. De nog steeds werkende vuurtoren blijft voor schepen die uit het westen komen een teken dat Nieuw-Zeeland hier echt begint. Dat was voor mij reden temeer de omgeving van m’n cottage te verkennen. De vuurtoren op loopafstand, maar wat bevindt ‘over het randje’ van de tuin van m’n cottage daar in de diepte? De zee? Bij hoogwater. Strand? Bij laagwater. En verder? Het beste moment om dat uit te vinden was toen het laagwater was aan het eind van de ochtend.

Ik kwam merkwaardige, op een strakke, diagonaal lopende lijn liggende stenen tegen (zijn die zo neergelegd?), bijzondere inkervingen in de rotsen, een waterval (die het water dus direct op het strand liet vallen 😀) en ik zag in de verte de ingangen van een aantal grotten, althans zo leek het. Over het strand waren die gemakkelijk te bereiken, dus ging ik op onderzoek uit. Helaas, het hoogwater kwam toch zo snel opzetten dat ik voortijdig rechtsomkeert moest maken wilde ik niet worden ingesloten door de dan op de rotsen beukende golven. En ik was er bijna … Van die grotten ben ik jammer genoeg het fijne niet te weten gekomen 😓.

De zee

Onvermoeibaar is de zee

als zij stijgt of als zij daalt.

Zij werpt haar golven op de kust,

uur na uur en dag na dag.

Het maakt haar niet uit of jij rust,

haar verstoort of aandacht geeft.

Zij gaat met alle getijden mee.

’s Middags zou ik op weg gaan voor een bezoek aan de Pancake Rocks, merkwaardige, als een slordig opgestapelde stapel pannenkoeken gevormde rotsen. Die moest je juist bij hoog water gaan bekijken. Zo werd mijn programma van deze tweede dag hier op Cape Foulwind bepaald door de getijden van de zee. De weg naar de Pancake Rocks liep langs de kust en bood weer adembenemende uitzichten op een veelkleurige zee met sterk afsteken witte koppen op de golven.

Van de Pancake Rocks wordt gezegd dat je die moet bezoeken bij hoogwater. Bij laag water zijn het gewoon bijzonder gevormde rotsen, maar als het vloed is beuken de golven op de rotsen en de vele gaten die zij er inmiddels al in hebben geslagen. Dit veroorzaakt een diep grommend, bulderend geluid wat ik echt door m’n hele lijf voelde. Als het dan ook nog eens ruw en stormachtig weer is, dan vergroot dat het spektakel met onder hoge druk uit die gaten spuitende fonteinen. Op zo’n moment houd je het echt niet droog 😀. Maar vandaag was voor mij een mooie dag met een kalme zee. Geen spuitende fonteinen, maar hierdoor had ik wel de mogelijkheid om te genieten van de vele kleurschakeringen die de zee op deze dag liet zien.

Laten we het er maar op houden dat ik al genoeg storm en regen heb gezien 😉. Niet alleen de Pancake Rocks waren een beleving, maar ook de reis heen en terug. En weer in m’n cottage kon ik nog heerlijk genieten van het avondzonnetje op het terras. Wat een verwennerij.

En tussen al mijn ontdekkingstochten hier op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland sprak ik nog de diverse mensen uit Nederland via een videocall. Alsof ze naast mij zaten, zo helder was de verbinding. Tja, ik had hier een goede internet- en wifi. Het is leuk om op deze manier contact en betrokkenheid bij ‘het thuisfront’ te houden en zo met elkaar te kunnen meeleven. Over vijf weken kan het weer live, ik ga de laatste vijf weken van m’n verblijf hier in.