Jij en ik

Fragment

Jij ziet mij, kent mij,
… maar slechts voor een stukje.

Een ander spreekt en hoort mij,
… maar slechts voor een deel.

Nog een ander voelt mijn hartslag,
… maar nooit van begin tot eind.

Zo wordt ik verdeeld,
opgeknipt in vele stukjes, ik.

Verscheurd en uit elkaar gerukt,
niet meer heel en uit één stuk.

Niemand, ook ikzelf niet,
ziet, spreekt, voelt dan
degene die ik ben.

Fragmenten schieten alle kanten op
en ik ben niet meer.
Ik ga verloren.

Liefde …

Liefde is.
Punt. Grote. Dikke Punt.

…

Maar toch, …
komen er dan nog enk’le woorden …

… omarmt en laat tegelijk vrij.
… is die ander zien
door de ogen van God.

… geeft ruimte en bevraagt je
tot het diepst van je ziel,
tot op het bot,

tot achter het laatst mogelijke antwoord,
totdat je niemand meer bent,
behalve jezelf.

… laat je jezelf zijn en zien,
biedt je een visioen
dat niet het jouwe is.

… voor het leven,
voorbij de dood.

Stap voor stap

Stap voor stap nader ik, jou,
het einde, mijn bestemming.
En dan? Volledig – niets meer?

Dan is er leegte, ruimte,
kan ik toch opengaan,
om, nog eens, te beginnen.

Pas dan, aan het einde,
is er, weer, een begin
voor een nieuw perspectief,
ruimte voor nog een start.

Haat, rancune en jaloezie
hebben ’t afgelegd tegen
liefde en mededogen
die ik heb ontvangen, mij
in de schoot geworpen is.

Heb ik dan gevonden,
waarvoor ik was voorbestemd?
Geraakt door jou, een ander,
hart en bed en ziel gedeeld.
Mijn voetstap achtergelaten
in de ziel van één, twee, velen.

In de rugzak van mijn leven

In de rugzak van mijn leven
vind ik allerhande spullen,
ongebruikt, allang vergeten.
Ik sjouw ze mee, dag in, dag uit.

In de rugzak van mijn leven,
onderin, schier onbereikbaar,
ontdek ik ook dat ene hart
dat wij met elkander delen.

In de rugzak van mijn leven
vind ik schatten, lang vergeten
onder de troep van alledag
wat ik nut toedacht, toch ontbrak.

De rugzak van ’t leven
hoeft niet zo groot te zijn.
Wat ik mee zal nemen,
kan ‘k in handen dragen.

Genade

Als twee paar ogen
elkaar daadwerkelijk zien,

Als twee mensen
echt met elkaar praten
en elkaar verstaan,

Als twee harten elkaar raken
dan leven die mensen in elkaars genade.

Voor de blik in jouw ogen

Voor de blik in jouw ogen,
die mij tot het leven roept.

Voor de kus van jouw lippen,
die mij jouw adem inblaast.

Voor de streling van jouw hand,
die mij daag’lijks ondersteunt.

Voor jouw voeten, onderweg,
die mijn paden effenen.

Voor jouw oneind’ge liefde
die mij mijn toekomst geeft.