Blogs Nieuw-Zeeland

In elke steen, in elke modderstroom die ik passeer zit een verhaal.
In elk paar ogen dat ik ontmoet zit een verleden én een toekomst. 

De eerste volle dag op Ahu Ahu Beach Villas heb ik mij eens laten rondrijden, een hele dag met een gids mee op ontdekkingstocht en naar een aantal hoogtepunten rond Mount Taranaki. En aangezien Mount Taranaki rond is, is het dus ook echt een ‘rondje’. We reden over wegen die m’n TomTom nooit zou uitkiezen. Ik heb ideeën opgedaan voor wat ik de laatste dag hier kan gaan doen, het verhaal gehoord achter die merkwaardig gevormde heuvels en uitstulpingen in de weilanden hier. Die zijn te talloos en te verschillend van vorm om te zijn aangelegd en te ‘onnatuurlijk’ om natuurlijk te zijn. Hopelijk lukt het mij nog om er eens een goede foto van te maken, de grootte (best wel groot) en het gebrek aan contrast (helemaal begroeid met mooi egaal groen weilandgras) maken het fotograferen lastig. Je moet ze eigenlijk zelf zien en hun ‘absurditeit’ ervaren.

En gelukkig liet Mount Taranaki zich ook bijna van z’n goede kant zien. Beter dan dit is het vandaag niet geworden, want hoewel de dag begon en eindigde met stralende zonneschijn was het middengedeelte nat en zwaarbewolkt. Ik zou bij zulk weer, net als Mount Taranaki, ook niet onder de dekens vandaan komen. 😉

Maar aan de rafelranden van die eerste dag kon ik toch nog een paar blikken werpen op die onbewolkte top. De wolkendeken was net niet helemaal teruggeslagen, de berg bleef nog voor een klein deel, een heel klein deel verborgen.

Dat was de volgende ochtend wel anders. Ik kreeg gelijk het eerste cadeautje op weg naar een wandeling die ik op de flanken van Mount Taranaki wilde gaan maken, ligt die daar toch met enkel een decoratief wolkje voor mij. Zeg maar wolkenvrij. Het beloofde dus een mooie en warme dag te worden. Ik ben blij dat ik bijtijds op pad was gegaan.

De Veronica Loop die ik liep was ook daadwerkelijk weer een mooie en uitdagende wandeling, vol klauterstenen, kruisende stroompjes en modderige paadjes. Typisch een regenwoudwandeling. Laat ik die uitdagingen onderweg nu allemaal zonder kleerscheuren hebben overwonnen. ‘I did it’. 😀😃
En best wel bijzonder, een laatste restantje van de winterse sneeuw heb ik op het pad gespot. Terugkijkend zag ik als laatste juweeltjes van deze heldere en mooie dag de bergen in het verre Tongariro National Park, nog net herkenbaar.

Nadeel van al die mooie wandelingen is wel dat al m’n broeken nu flink te ruim zijn, de riem moet ik nu 2 tot 3 gaatjes strakker doen. Ik wil er niet met afgezakte broek bijlopen … 🤔🤣Dat staat zo slordig bij al die sociale gebeurtenissen waarmee ik het hier al aardig druk begin te krijgen. De laatste (derde) avond dat ik hier was had ik een wijntje bij de eigenaars van die mooie locatie waar ik drie nachten mocht zijn. Plus er was ook nog aanloop van de diverse vrienden, kinderen en vrienden van kinderen.

Zaterdagavond heb ik een Christmas-Eve-BBQ (klinkt gek voor Hollandse begrippen) met de familie van m’n AirBnB-verhuurster. En het was al een topdag. Oh ja, tussendoor heb ik ook nog even de kerstboom opgezet en versierd met rode bloemen. Hij staat wel buiten …

Mist? Nee, mist heb ik hier nog niet gehad. Totdat ik vanochtend de camping afreed en het dikke, grijze, ondoordringbare wolkendek zag waardoor ik nog geen 100 meter ver kon kijken. Dag ene vulkaan, dag andere vulkaan. Ik heb jullie toppen toch wel even mogen zien. 😉
Als dit zo blijft kan m’n fototoestel vandaag mooi in de tas blijven.

Weer op weg, voorzichtig. De route leidt over de Forgotten World Highway met een tussenstop voor een overnachting. In één dag rijden had gekund, maar dan had ik mij moeten haasten. En deed ik niet aan slow-travelling? Dus de ene dag een stukje en de volgende dag de rest.
En dit is natuurlijk een prima gelegenheid de lokale cafeetjes langs de weg eens uit te proberen. Uiteraard plus koffie en dit keer een Rocky Road. In deze tent is het druk en er hangt een gezellige sfeer 😊. Veel locals die gezamenlijk ontbijten of voor een gezellige koffie komen.

Een mens kan toch wat meemaken, sta ik ergens onderweg een paar foto’s te maken, stopt er een motorrijder achter mij. Die kreeg accuproblemen (bleek later) en strandde dus precies op de plek waar ik stond. Gelukkig kon ik hem meenemen naar een plaatsje 12km verderop waar in ieder geval meer faciliteiten waren dan midden op de Highway. Het was weliswaar zondag, maar bij een benzinestation hebben ze hem verder geholpen. Hij, Amerikaan, was met de motor op roadtrip en was van plan over een paar dagen over te steken naar het Zuidereiland, maar die plannen moest hij nou waarschijnlijk aanpassen. Een aantal dagen geleden had ik ook al een liftende Fransman een eind op weg geholpen. Onderweg lijk ik wel meer mensen te spreken dan op de campings.

En zowaar, de zon is hier doorgebroken. Ik zit hier in Taumaranui heerlijk op een terrasje te wachten op m’n pizza. Daar heb ik nu echt trek in. Vervolgens vraagt de eigenaar van de Art Gallery tegenover het terras of ik de honneurs even wil waarnemen als hij een paar minuutjes weg is. Het moet toch niet gekker worden. 🤣🤣🤣🤣 Is dat de kunstinvloed van Lonneke die van m’n gezicht is af te lezen? Of zou het die hoed van mij zijn die dit soort vragen uitlokt 🤔🤔

Vandaag heb ik nog weer eens bevestigd gekregen dat je op je intuïtie moet afgaan om het onverwachte te laten gebeuren. Als ik vanochtend niet bij dat tentje langs de weg koffie was gaan drinken, had ik die Amerikaan nooit ontmoet. Voor die ontmoeting was het ook nodig dat ik lang heb geaarzeld voor ik naar binnen zou stappen. En als ik die Amerikaan niet zou hebben ontmoet, zou die galeriehouder niet aan mij hebben gevraagd de honneurs even waar te nemen. Alles staat met alles in verbinding. Omdat ik er voor die galeriehouder moest zijn, moest het universum zich veel moeite getroosten om mij daar op het juiste moment te krijgen. Het ene gebeurt niet zonder dat iets anders ook gebeurt.

Dan eindelijk die Forgotten World Highway op, even een stukje rijden – en genieten van weer nieuwe landschappen – tot ik op m’n camping voor de nacht ben. Laat nu juist aan het begin van die weg, waarschijnlijk van de vele regen, een halve berg naar beneden zijn gekomen, over de weg heen. Ze waren druk bezig met opruimen en inmiddels kon ik er precies weer door, voor een groot deel nog door de blubber.
Aan het einde van de middag zit ik op de camping in het zonnetje te lezen, in de verte hoor ik de donder rollen. Hier fluiten allerlei vogels elk hun eigen lied.

Ik ben het boek Contrapunt van Anna Enquist aan het lezen. Zij heeft een mooie, melodieuze manier van verwoorden. Zo schrijft zij over de dochter die blokfluit wil spelen (de ouders zijn beiden beroepsmusici en zeker niet op de blokfluit) “… kennelijk verlangt ze naar iets anders, een klank die wij (de ouders) niet kennen, waarvan wij de verleiding niet begrijpen. Omdat ze die klank zo ernstig liefheeft moeten wij dat laten gebeuren.” Is dat niet vergelijkbaar met keuzes die wij allemaal maken in het leven? Begrijpen de vrienden, geliefden die keuze, die verleiding? En als zij dat niet begrijpen, willen – en kunnen – zij die keuze dan toch laten gebeuren, omdat hij/zij die keuze zo ernstig liefheeft? Geven zij (wij) elkaar die vrijheid, laten de ander los bij hun keuze? Of nog beter, ondersteunen wij die ander in die keuze, ondanks dat wij die keuze, die verleiding niet begrijpen?

De tweede dag Forgotten World Highway én een eerste blik op Mount Taranaki. Maar eerst dit, wat is het toch een verademing om ’s morgens wakker te worden van een in je ogen prikkende zonnestraal in plaats van de op het autodak tikkende regen. De ochtend nodigt mij uit tot het verkennen van de dag. Ik richt het stuur op de vergetelheid (van de Highway).

Het is hier in Nieuw-Zeeland dit voorjaar veel regen dat de klok slaat. Er zijn mensen die de afgelopen vijf weken geen droge dag hebben gezien. Dan heb ik eigenlijk niets te klagen. 😁😊 Maar de Nieuw-Zeelanders die ik spreek vinden ook wel dat er dit jaar veel regen valt. Ik kan mij niet herinneren uit de film The Lord of the Rings dat Frodo en Sam op hun tocht naar de Doemberg überhaupt regen hebben gehad. Maar soms heb ik ook wel geluk, zoals de eerste  dag dat ik in het Tongariro National Park was.

Dat was een dag van goede beslissingen.

Het begon al met de goede beslissing om ’s ochtends een paar wandelingen hier in de omgeving van de camping te gaan maken terwijl het redelijk droog was. Maar toch nat en bezweet van het vele stijgen en dalen kon ik daarna een heerlijke douche nemen om al het zweet van mij af te spoelen, zalig. En toen, toen het nog niet echt regende, bedacht ik mij dat ik even goed die heerlijke warme maaltijd tussen de middag kon maken zodat ik dat vanavond niet hoefde te doen als er regen was voorspeld (en uiteindelijk ook in stromen neerkwam 😥, maar toch, weer een goede beslissing 😊).

Na ‘dinner’ op lunchtijd lukte het mij om in de keukenruimte (NB, stopcontact aanwezig 👍) tijdens hevige regenbuien drie blogs via m’n laptop op m’n website te plaatsen (de tekst was al gereed – die maak ik gedurende de diverse dagen zelf op m’n telefoon, maar de illustraties hè, die moeten van telefoon op computer geladen worden en vervolgens ge-upload op m’n website. Daar heb ik allemaal internet voor nodig).

 

 

 

De beslissing om m’n verblijf hier met een nacht te verlengen (of dat echt goed uitpakt, zal nog moeten blijken, maar anders had ik op de volgende ochtend al weg gemoeten en mij direct moeten oriënteren op de mogelijkheden en opties) leidde tot het grootste !!WOW!!-moment van die dag. Teruglopend naar m’n auto (het was inmiddels even droog) zag ik de lucht vol ongelofelijk mooi licht. Ik sprong in de auto (volstrekt ongepland, ik wilde andere dingen doen) en zag nog geen 500 meter voor mijn neus de wolken rond Mount Doom (uit de Lord of the Rings, in real life Mount Ngauruhoe) wegtrekken en de top eventjes in de zon liggen. Het gebeurde gewoon voor m’n ogen. M’n fototoestel had ik natuurlijk paraat. Terwijl die top wekenlang in de wolken is geweest …, ongelofelijk. Ook een top van een andere majestueuze berg hier in de omgeving (Mount Ruapehu) zag ik zich ontworstelen aan het wolkendek, het gebeurde echt terwijl ik ernaar stond te kijken.

Overigens hebben ze het ook voor elkaar gekregen aan de voet van de berg een – in mijn ogen – werkelijk afschuwelijk gebouw neer te zetten, Chateau Tongariro. De lelijkheid die bij een ski-oord hoort. Maar desondanks kun je je niet voorstellen hoe ongelofelijk tevreden ik was, terwijl de regen weer op de auto neerkletterde.Ik heb dat eens zitten bekijken in die gemeenschappelijke keuken van de camping op het Tongariropark toen ik deze blog zat te maken. Je hebt er alle faciliteiten die je als kampeerder/trekker nodig hebt (vier units voor koelen, koken, magnetron, afwas etc.). Op zo’n middag als de tweede middag hier waarop het volop en gestaag regent (en dat volgens de voorspellingen voorlopig blijft doen), neemt deze en gene deze keuken als toevluchtsoord, logisch. Het vreemde vind ik echter dat er nauwelijks communicatie cq uitwisseling van ervaringen plaatsvindt, iedereen lijkt in zijn/haar eigen ‘bubble’ te zitten en met z’n eigen ding bezig te zijn. Pogingen dat te doorbreken lopen steevast schipbreuk. Merkwaardig …

Overigens had ik, net als de eerste dag hier, tijdens droog weer tussen de middag mijn dinner gekookt. Dus ook vandaag weer een goede beslissing 😅. Verder heb ik de dag gebruikt om uit te slapen (oh, wat lekker) en mijn routeplanning voor de komende dagen te maken. Tussen hier en de lodge die ik maandag aan de westkust betrek zijn er zo ongeveer halverwege geen campings, alleen aan het begin en het eind van de route. Tja en dat is natuurlijk niet handig als ik nog ergens één nacht moet overnachten. Uiteindelijk kwam ik (weer) op de plek terecht die ik dit voorjaar al eens had genoteerd toen er nog sprake was dat ik zou gaan paardrijden. Dat was een goede locatie (uiteraard in het volgende Nationale Park).

Maar dan het wandeldilemma, doe ik de grote wandeling of kies ik een aantal kleinere naar de hotspots hier in de omgeving? M’n virtuele reisbegeleider raadt het laatste aan, er is veel meer leuks te zien als je allemaal krenten uit de pap kunt pikken dan als je voor ‘De Prestatie’ gaat. En ja hoor, het ontbreken van regen op de ene dag (gisteren) wordt gecompenseerd door regen op de volgende dag. Had ik op de dag van aankomst nog heerlijk van het zonnetje genoten, vandaag bij het wakker worden zag het er egaal grijs uit waarna het begon te miezeren en vervolgens met een onverzettelijke zekerheid steeds wat harder ging regenen. Ik ben benieuwd waar dit vanavond eindigt 🤔. De weersvoorspellingen bekijken lukt niet wegens gebrek aan ontvangst (in de informatie van de camping stonden dat er 2G-ontvangst is in een dorp 10 kilometer verder op en, dichterbij, midden in het meer 🤣🤣. Dat doe ik toch maar niet, dan is m’n telefoon nat). Dan maar even lekker rustig ontbijten, boekje lezen, koffiedrinken en aan het eind van de ochtend eens kijken hoe het humeur van de weergoden dan is. Wat voelt dat als een ongekende luxe op een koude, natte dag als vandaag.

Na een stevige wandeling met 300 meter stijgen en dalen (op zich was het min of meer droog toen ik wandelde, maar de inspanningen zorgden er toch voor dat ik in dat regenwoud een nat ruggetje kreeg) zit ik aan het eind van de middag fris gedoucht met een lekkere mok wijn en een handje nootjes de balans van een en ander op te maken. Buiten regent het, binnen is het warm en aangenaam.

De balans …, bij de volgende regio die ik ga bezoeken, heb ik de gelegenheid de Tongariro Alpine Crossing te lopen. Dat is een schitterende wandeling langs drie indrukwekkende bergen (o.a. Mount Doom) en twee mooie meren. Deze tocht is voor veel Nieuw-Zeelandgangers hét hoogtepunt, en niet ten onrechte. Hij staat weliswaar op m’n verlanglijstje, maar … hij is dus erg toeristisch (dagelijks maken 400 tot op drukke dagen wel 3000 mensen deze tocht, je loopt dan dus een beetje in optocht). Maar het hoogteverschil dat ik moet overbruggen (aan het begin 750 meter stijgen binnen twee kilometer en aan het eind 1150 meter steil dalen) en de lengte van de tocht (zo’n 18 km), dat zijn twee serieuzere dingen waarover ik moet nadenken.

Dan terug naar de wandeling van vandaag, de Lake Waikareiti Walk. Heen en terug was 6,5 km en stijgen/dalen 300 meter. Daar deed ik heen en weer een kleine twee uur over, inclusief fotostops, uitpufstops en een lunch van zo’n 20 minuten. Eigenlijk viel mij dat best wel mee. Daarna had ik nog puf genoeg om met gemak de Aniwaniwa Falls Track (een serie bijzondere watervallen die elk het water weer een stuk verder naar beneden laten donderen) en de Papakorito Falls Track te ‘nemen’. Ik denk alles bij elkaar zeker nog een uurtje en een stuk of wat kilometers extra en na afloop was ik verre van uitgeteld. Op basis van vandaag met regenachtige weersomstandigheden deed ik zo’n drie uur over 9 km en 350 meter stijgen/dalen. Tongariro Alpine Crossing zou mij dus bij droge weersomstandigheden wellicht in zo’n uur of 6 tot 7 moeten kunnen lukken (op vlak terrein heb ik ook bij afstanden van zo’n 12-15 km een redelijk fors tempo in de benen). Wellicht ben ik na die 18 km wel uitgeteld, maar dat doet er dan niet meer toe. Dan is de volgende vraag natuurlijk of hier droge weersomstandigheden zouden kunnen zijn 🤔? Want bij regen wil ik de Tongariro Alpine Crossing gewoon niet doen, door de regen en laaghangende bewolking zie je namelijk niets. Ik ging hem juist doen om iets te zien, niet om een wandeling van 18 km te maken. 🤣🤣

Mijn eerste indruk van het centrum van Rotorua was niet onverdeeld positief. Normaal zien winkelstraten van middelgrote steden er zo ongeveer uit (Dit is Taupo, vergelijkbaar qua grootte met Rotorua). De grote winkelstraten in Rotorua waren nagenoeg leeg en de plekken waar ‘het zou moeten gebeuren’ waren stil. De NZ boer waarover ik in m’n vorige blog schreef, had mij hier al wat over verteld. Wat was daar aan de hand? Door de coronamaatregelen en de rigoureuze beperkingen van de NZ-overheid stonden de vele hotels en motels in het centrum van Rotorua snel volledig leeg. Deze werden normaliter gevuld door toeristen die Rotorua en omgeving bezochten. Veel andere winkels hadden hun nering op deze toeristen gericht en hadden een bloeiende handel opgebouwd. Die was dus ook opeens verdwenen.

Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, besloot het gemeentebestuur van Rotorua de vele dak- en thuislozen uit de stad en vervolgens ook wijde omgeving in deze leegstaande gebouwen onder te brengen. Maar zoals aan al het goede komt ook aan al het slechte een eind, de besmetting door het coronavirus werd beheersbaar(der) en Nieuw-Zeeland ging weer open voor toeristen. Helaas, voor de betreffende (inmiddels niet meer) dak- en thuislozen kon niet van de ene op de andere dag andere huisvesting worden gevonden en zij bleven dus in de hotels en motels in het centrum van Rotorua. De toeristen bleven weg en de opleving van de post-coronatijd ging aan het centrum van Rotorua voorbij en het bleef er leeg en stil.

Rotorua staat bekend om de vele geisers en heetwater- en (modder)baden. Die aanwezigheid wordt veroorzaakt doordat het precies een op een vulcanische breuklijn ligt. Door de spleten en openingen ontsnappen gassen en zwaveldampen die Rotorua en omgeving z’n bekendheid geven, de bekende rotte-eierenlucht. Je went eraan, ik wel in ieder geval. Was het de eerste dag nog zo dat ik mij na het legen van de grijswatertank van de auto (dat ruikt ook niet echt fris) nog dacht dat ik op m’n kleren had gemorst waardoor ik die lucht bij mij droeg, de dag daarna begreep ik dat het het plaatselijke parfum was en dat het niets met mij had te maken.

De dag na mijn verjaardag (voor mij, niet voor jullie thuisblijvers) startte ik met een ‘birthdayparty’ met de KeyKeepers. Ik een uitgebreid ontbijt, de anderen een lekker borrel. Gezamenlijk bekeken we de wedstrijd Nederland-Argentinië, die helaas voor ons niet tot een positief resultaat leidden. Humor was wel dat de mensen die in Nederland keken tot wel 30 seconden tijdsverschil in ontvangst van de wedstrijd hadden. Niet omdat de ene snel, en de ander traag was, maar omdat iedereen zo z’n eigen keuze van medium had voor het kijken van die wedstrijd. Dat leverde vooral bij situaties voor het doel en natuurlijk bij de strafschoppenserie wel grappige situaties op. De dag was dus al voor een goed deel voorbij toen de party tot een einde kwam. Ik besteedde die verder vooral aan rust (de eerste ‘rustdag’ die ik had sinds mijn vertrek) en huishoudelijke beslommeringen. Ook het bed in de auto moet wel eens worden verschoond.

Gesterkt en uitgerust bezocht ik de dag erna de Waimango Vulcanic Valley. Geen spuitende geisers en dat soort uitspattingen, maar wel allerlei meren waar de damp boven hangt, poelen die bubbelen en rotsspleten waar stoom of water uit spuit. En uiteraard de kleurschakeringen die de rotsen vanwege allerlei processen etaleren. Het bleef ‘vochtig’ weer en hoewel ik slechts was gekleed in een shirtje en een over m’n schouders gedrapeerde regenjas, had ik het al snel bloedbenauwd. Die warmte kwam natuurlijk van al die poelen en stroompjes waarvan de temperatuur varieerde van 35 tot 85 graden. En als je daar dan vlak langs loopt dan krijg je het echt niet koud.

 

De laatste volle dag dat ik in Rotorua was, was het een zonovergoten dag (het kan dus wel, dat zonnetje).

Ik koos ervoor om alle bezienswaardigheden en mooie plekjes richting Lake Tarawera te bezoeken, inclusief een wandeling rond het Blue Lake en een blik op het Green Lake (een verschillende bodem leidt tot een andere kleur van de beide meren). En dat werd afgerond met een lunch aan de rand van Lake Tarawera op m’n privé-strandje, een heel rustig en vredig plekje met uitzicht op de gelijknamige berg. Buiten de vogels die ik van alle kanten hun lied hoor fluiten, is het hier stil, volledig stil…

Ongelofelijk dat de ene dag de zon van de hemel spat en de regen de volgende dag weer met bakken naar beneden komt. Over wisselvallig weer gesproken. Maar m’n tijd in Rotorua zat erop en ik kon de auto weer inladen en op weg naar volgende bestemming, Te Urewera National Park. Maar niet na nog de spuitende geisers in Wai-o-Tapu te hebben bewonderd. Althans, dat was de bedoeling. Maar wegens personeelsgebrek is dit park op dinsdag t/m donderdag gesloten. Helaas, dan misschien maar vrijdag op de terugweg richting Taupo er langs gaan… grappig overigens dat de enige vijf mensen die daar voor een dichte deur stonden allemaal Nederlanders waren. Hoe ik het ook probeerde, ik kon m’n landgenoten niet ontlopen.

Maar ik ben niet voor één gat gevangen, de Mud Pool heb ik natuurlijk wel even bezocht. Opborrelende en rondvliegende hete modder, zoek dekking. 😀 😃

 

 

 

 

 

Via een kronkelige, maar o zo mooie route (75km gravelweg) reed ik naar het hart van het regenwoud. Daar was het droog en scheen het zonnetje. Ik was op m’n volgende bestemming aangekomen. Helaas betrok na verloop van tijd de lucht ook daar.

Door m’n langere verblijf in de Coromandel en de lodge die ik vanaf morgen in Rotorua heb, ontstonden twee ’tussendaagjes’.
Twee hele leuke tussendaagjes overigens. De eerste dag begon met een ontbijt met twee gezellige Nederlandse studentes. Zij waren de avond tevoren vrij laat aangekomen op de camping en stonden pal naast mij. Je komt die Nederlanders ook overal tegen 😀 😃. En zij stonden erop dat ik ’s ochtends met hen tijdens het ontbijt van hun koffie zou genieten. Gezellige meiden, ondernemend en vol verhalen.Hoewel de weersvoorspellingen weer abominabel waren (regen en maximaal 15 graden) spendeerde ik de rest van de ochtend aan de Karangahake Rail Tunnel Loop (het bleef droog!). Karangahake is bekend om zijn goudmijnverleden (helaas heb ik geen goud gevonden 😞), zijn spoorweghistorie (ik liep onder andere door de kilometer lange spoortunnel) en een uitzonderlijk mooie kloof (waarvan ik volop heb genoten).

En áls ik dan in Nieuw-Zeeland ben en ik bèn in de buurt van de Hobbiton Movie Set (de Gouw, waar Bilbo, Frodo, Sam en vele anderen volgens Tolkien hebben gewoond) dan ga ik deze super-toeristische attractie, maar ook heel Bijzondere Plaats bezoeken. Terwijl ik in het café zit te wachten op het begin van de tour klinken hier intussen de kerstliedjes uit de boxen in het café. Een merkwaardige combinatie 😉.Het bezoek aan De Gouw was geweldig, helemaal zoals je je die vredige plek voorstelt die Tolkien heeft beschreven. Een golvend landschap vanaf de voordeur, bloemen (bij die voordeur), bergen in de verte (die met hun geheimen en avonturen lonken, maar voor hobbits vooral op grote afstand moeten blijven), een knapperend haardvuur en in De Groene Draak een goede pul bier. Ik heb ontzettend veel foto’s gemaakt, te veel om in deze blog op te nemen.En de gids had veel mooie verhalen te vertellen over het ontstaan van deze filmlocatie (in de eerdere plannen zouden opnamen op 12 locaties worden samengevoegd als één locatie), de bouw en aanpassingen die zijn gedaan voor de opnamen van The Hobbit, geen interieur in de hobbitholen (dat was namelijk studiowerk), formaat van de hobbit-huizen, etc., etc.

Als kers op de taart van die eerste dag had ik aan het eind van de middag op de camping voor die nacht nog een boeiend gesprek met een NZ-boer. Hij was er een weekje met de camper tussenuit, wel op maximaal 1,5 uur rijden vanaf zijn boerderij (dat dan weer wel). Het sloot mooi aan bij het artikel in de NRC van 7 december dat Nieuw-Zeeland een ‘scheetbelasting’ wil gaan invoeren, een heffing voor veeboeren op de uitstoot van onder andere stikstof. Het is overal hetzelfde 😉.

En als slagroom op de kers op de taart, het heeft vandaag, ondanks volstrekt andere voorspellingen, geen druppel geregend. Wat bof ik toch weer.

 

En dan de tweede tussendag, de dag van mijn verjaardag. Maar dan wordt het wel ingewikkeld, want wanneer begint mijn verjaardag nu eigenlijk? Is dat wanneer het in Nederland 9 december is? Of als het in Nieuw-Zeeland 9 december is, dus 12 uur eerder? Of moet ik uitgaan van wanneer het in mijn geboorteplaats 9 december is, 6 uur eerder dan in Nederland? Voorlopig houd ik nu maar de tijd van Thailand aan, dan begint mijn verjaardag zo ongeveer op het moment dat ik hier in Nieuw-Zeeland wakker word 😀 😃.

Een van de eerste acties van vandaag, inmiddels 9 december, was natuurlijk om de feestverlichting op te hangen 😀. Daarna maar eens kijken wat plan B voor vandaag wordt. Want naar buiten kjjkend zag ik een behoorlijke miezerregen. Een ‘drizzle’ zoals de Engelsen dit soort regen noemen, het regent niet hard, maar binnen de kortste keren raak je ervan doorweekt. De bijbehorende grauwe lucht dekte als een deken het landschap toe. Elk contrast, elke ‘vrolijke noot’ is uit het landschap verdwenen. Alles wat ik op 8 december aan droogte en zonneschijn heb gehad, wordt de dag erna dus met een strakgrijze lucht en deze ‘drizzle’ gecompenseerd. Geen foto’s dus. Maar gelukkig was ikzelf het zonnetje in huis, eehhhhh … in de auto.

Bij het eerste het beste café dat ik passeerde na m’n vertrek van de camping stonden wel …tig campers geparkeerd. Waarschijnlijk allemaal kampeerders die nu met de ziel onder de arm aan het bedenken waren wat ze dan gingen doen. Ik had besloten een ‘binnendagje’ te nemen en het Rotorua Museum te gaan bezoeken. Een mooie invulling bij dit weer om meer te weten te komen over de omgeving waar ik een aantal dagen te gast ben. Mis gedacht bleek bij aankomst, het museum is al een aantal jaren gesloten omdat het niet aardbevingsveilig is. Tja, daar stond ik dan ook …😉… te bedenken wat ik dan zou gaan doen. Eens kijken of er wat van de omgeving en de meren te zien is? Dat van die meren viel tegen, het grijs van de lucht liep zonder overgang in het grijs van het meer over. Het was geen beeld om echt vrolijk van te worden 😞.

Doorrijdend passeerde ik op een gegeven moment de Okere Falls & PowerPoint Station. Het begon te kriebelen, toch wilde ik vandaag wel een klein beetje ‘stoer’ doen en ze gaan bekijken. Wel buiten (het regende nog steeds), dus was de kans dat ik nat zou worden wel erg groot. Deze Okere-watervallen worden/werden gebruikt als waterkrachtcentrale. Vervolgens kon ik natuurlijk Tutea’s Cave niet overslaan, maar 15 minuutjes verder lopen over een mooi en gemakkelijk begaanbaar bospad. Eenmaal daar aangekomen, liet ik dan de Trout Pool Falls aan m’n neus voorbijgaan (nog 10 minuutjes verder lopen)? Natuurlijk niet. Alles bij elkaar een wandeling van vijf kwartier. En zoals eerder, de plaatjes zeggen genoeg. Wat een enorme kracht van het water hier. Die zijn eigenlijk alleen in filmpjes te vatten. Die voeg ik dan later wel aan deze blog toe.

Toch een ‘beetje’ nat en verregend (doorweekt dus) ging ik op zoek naar m’n lodge waar ik de komende vier nachten zou verblijven. Heerlijk, een aantal nachten wat meer luxe en niet kamperen. Als ik de lodge niet had gehad, dan was ik waarschijnlijk niet zo ‘stoer’ geweest. Je moet die stoerheid dus wel in perspectief zien.

In de lodge werd ik hartelijk verwelkomd door Marianne, inclusief verjaardagsgebak en felicitaties. Leuk om zo gastvrij te worden ontvangen. Na een heerlijke warme douche geniet ik met volle teugen van dit warme onderkomen. Straks even eten koken en lekker eten met een glaasje wijn erbij. Wat een verwennerij … Daarna begon Nederland een beetje wakker te worden en kon ik de binnenkomende felicitaties gaan beantwoorden, maar nachtwerk maak ik daar niet van. Ik kan er ook niets aan doen dat Nederland 12 uur achterloopt 😉.

Dit keer een wat langer verslag van een wat langer verblijf in een mooie regio. Zeker als ik tijdens dat verblijf regelmatig geen verbinding met de buitenwereld had.
Ik snap best waarom Aucklanders graag voor een weekeindje of hun vakantie naar de Coromandel gaan. Het is hier heerlijk, bijzonder, midden in de natuur op nog geen twee uur rijden van Auckland. Een paradijsje is de Wainora Campground in de Kauaeranga Valley. Wat een beloning na die 360 kilometer rijden …

God schiep het paradijs voor de mens. Hij schiep geen douches maar wel toiletten. Hij zei “Ik heb alles geschapen wat de mens nodig heeft. Als hij zich wil verfrissen dan zijn er meren, rivieren en zeeën. Wil hij een warm bad, dan is er Hot Water Beach. En net als wij goden heeft hij soms de behoefte aan een klein plekje alleen voor zichzelf om zich even rustig te kunnen terugtrekken. En wifi heeft hij in het paradijs al helemaal niet nodig. Dat is er dan ook niet.”

Dat is trouwens best wel vreemd om een paar dagen geen enkele ontvangst te hebben op de camping. Dan wordt voor mij het plannen van het vervolg van m’n trip opeens een stuk lastiger en kan ik mij ook niet oriënteren op wat mijn volgende camping kan worden. Ik zal het dus met de (beperkte) papieren informatie moeten doen. Gelukkig had ik die meegenomen uit het Visitor Centre toen ik aankwam.
Maar voordat het zover is, is er hier nog genoeg te zien, te doen en te beleven.

Op een heerlijke zonnige, eerste dag in de Coromandel deed ik de Cookson Kauri Track. Een vrij korte wandeling vanaf de camping, maar met toch flink klimmen en dalen (voor die afstand). Als beloning echter kreeg ik mooie uitzichten en doorkijkjes.
Voor het eerst heb ik m’n kniebraces eens uitgeprobeerd. Groot voordeel is dat m’n knieën veel minder worden belast. Twee nadelen, het ziet er niet uit (duuhhhh, lekker belangrijk, ik ben hier niet voor het mooi 😀), maar vervelender is dat ze een groot deel van m’n benen bedekken waardoor de warmte-afvoer van m’n lichaam minder goed wordt.
’s Middags had ik nog energie te over voor een avontuurlijk wandelingetje, de Catelys Walk. Enkele reis van maar 50 minuten, maar dan moest ik wel twee keer de rivier oversteken en ook nog diverse zijstroompjes. Voor de zekerheid had ik m’n telefoon lucht- en waterdicht bovenin m’n rugzak gepakt in plaats dat ik hem gewoon in m’n broekzak hield. Achteraf gezien had ik m’n autosleutels er natuurlijk ook bij moeten doen. Als die in het water vallen krijg ik de auto ook niet meer open. Maar behalve een paar natte schoenen en sokken ben ik helemaal droog gebleven.
En de puzzel is elke keer toch weer waar het het beste is om over te steken. Op het smalste stuk waar je gemakkelijk van rots naar rots kunt springen (maar als je uitglijdt en valt ga je wel kopje onder in het snelstromende water 😞)? Of kun je beter oversteken waar het water kalm is (en dan kopje onder gaan omdat het daar hartstikke diep is)?

Na twee nachten in dit paradijsje, ging ik vervolgens op weg (op zoek?) naar het volgende paradijsje. Via de westelijke kustroute van het Coromandel schiereiland reed ik naar het noorden. Als ik dan het noorden van het Noordereiland niet kan bereiken, moet ik maar naar het noorden van dit schiereiland 😀.

 

 

Op weg naar dat noordelijkste puntje van de Coromandel ontrolde de ene schitterende scène (al dan niet met zeezicht) na de andere zich voor mijn ogen. Elke paar honderd meter wilde ik wel stoppen om nog weer meer, andere mooie foto’s te maken. Laten de plaatjes daarom voor zich spreken voor de reis van deze dag.
Tot slechts een aantal kilometer voor het eindpunt, Fletcher Bay, de weg (voor mij) echt was geblokkeerd. Ik moest met de auto door een stroom van 40 cm diep water (en mijn auto is eigenlijk best wel laag aan de onderkant). Daarover aarzelde ik. De DoC-medewerker die net langs kwam rijden vertelde dat er ook nog een paar grote stenen in het water lagen die de onderkant van de auto konden beschadigen. Ik ben dus op m’n ‘schreden’ teruggekeerd en heb een aantal kilometers lang die schitterende weg van de andere kant mogen bekijken. Geen straf wat mij betreft 😀😃. Via een lange omweg (maar ook weer niet minder mooi) kwam ik uiteindelijk aan bij de camping Stony Bay (wel telefoonontvangst, geen internet). En ik heb vandaag m’n eerste pinguïns gespot. 😊

Toen ik in Nederland m’n roadtrip aan het voorbereiden was, had ik niet gedacht dat ik op de plekjes zou kunnen komen die ik vandaag heb gezien. Om over na te denken, als ik dit soort plekjes allemaal zie (en de foto’s geven natuurlijk maar een beperkt beeld), wat moet ik dan met al die toeristische ‘hoogtepunten’?

Gelukkig was ik de volgende dag vroeg op pad naar de volgende bestemming. Enkele minuten voordat de enige toegangsweg (en dus ook wegrijdweg) in verband met wegwerkzaamheden voor uren zou worden afgesloten, mocht ik er nog net door. Dan had ik als ik vandaag niet zo matineus was geweest, anders mooi een aantal uren vastgezeten 😞. De planning van vandaag vergde overigens enige overpeinzingen. Ik wilde twee toeristische hoogtepunten gaan bekijken (toch wel 😀), de Cathedral Cove en de Hot Water Beach. Die liggen vlak bij elkaar. De eerste moet je eigenlijk ’s ochtends vroeg bezoeken, bij zonsopgang, en de tweede als het laag water is (vandaag circa 12.15 uur). Mijn DoC-camping van vanochtend was niet in de buurt (verre van) en in de buurt van die attracties zijn alleen maar commerciële campings. Eentje is echter op loopafstand van de Cathedral Cove. Het is mij gelukt in wat al hoogseizoen heet te zijn om daar een nachtje te kunnen blijven. Als ik morgen weer zo matineus ben, of nog eerder, dan kan ik voor het ontbijt de Cove bezoeken en op het middaguur de Beach. En dan gewoon weer verder rijden. Het kost mij een nachtje extra hier in de Coromandel, maar doe ik nu aan slow travelling of niet? Ik schrap dan wel wat anders op weg naar mij lodge in Rotorua op vrijdag. Dit Plan B is ook prima.

Hierdoor had ik vandaag alle tijd om op mooie en interessante punten uit te stappen, bijvoorbeeld bij Waiau Falls, een waterval die rustig en sereen aandoet, een prima waterval om aan te mediteren.

Via een steil en ‘stiekem’ paadje klauterde ik naar de bovenkant van de Waiau Falls. Hier kon ik het water zien op het moment dat het naar beneden stortte. En als ik een beetje over het randje boog, zag ik het daar beneden neerkomen en verder stromen.

Ook genoot ik van een heerlijke Coffee Break in Coromandel Town.

De dag dat ik vanaf mijn overnachtingsadres vlakbij Kerikeri naar de Kauri Coast rijd, bereikte ik het noordelijkste puntje van m’n rondreis. Vanaf nu zou het voorlopig alleen maar zuidwaarts gaan. En ook vandaag zou ik mijn eerste blik op de westkust mogen werpen. Van een aantal Nieuw-Zeelanders had ik al de vraag gekregen hoe ik die westkust zou vinden in vergelijking met de oostkust. Hij zou ruiger moeten zijn, de golven onstuimiger, het zand minder fijn en wit.

 

En bij Hokianga Harbour kon ik die andere kant goed ervaren. Wilde op de kust kapot slaande golven, een verschil tussen eb en vloed waarmee je echt rekening moest houden. Dat had ik dus niet gedaan bij mijn zoektocht naar de Kouto Boulders, even noordelijk van de Hokianga Harbour. Maar ik had geluk, vlak voordat het vloed werd lukte het mij net om mijzelf te vereeuwigen met de Kouto Boulders. Dit zijn merkwaardige, rond afgesleten stenen die hier op het strand van de westkust van het Noordereiland opduiken. Soms hebben zij aan de buitenkant een bijzonder lijnenspel. Zij zijn de ‘evenknie’ van de Moeraki Bouders van het Zuidereiland (maar daarover veel later in dit verslag van deze roadtrip).

 

Net als in Noorwegen worden hier veerboten ingezet om de reistijd van de ene kant van de inham naar de andere te bekorten. Ik mag dan wel aan slow-travelling doen, maar een veerboot net missen gaat mij dan toch net even te ver …

Dat geluk kwam mij blijkbaar die dag aanwaaien (met zoveel wind hier kan dat natuurlijk makkelijk 😀. Een minuut voordat de veerboot naar Rawene vertrok (1-uursdienst), kwam ik aangereden en ik kon er nog precies op.

En na die oversteek over ruw water trakteerde ik mijzelf op een koffie met muffin in de plaatselijke bibliotheek/galerie/café. Dan heb ik m’n wekelijkse portie cultuur ook weer gehad. De wijsheid van de dag ontleen ik dan ook aan de tekst die ik in het café op de muur zag staan.

Don’t compare your life to others.

There’s no comparison between the

Sun and Moon.

They shine when it’s their time.

 

De volgende dag heb ik geloof ik echt een beetje toeristje gespeeld. Deze streek staat bekend om zijn bijzondere Kauribomen. Bomen die duizenden jaren oud kunnen worden en een bijzondere groeiwijze hebben. De stam van deze bomen stijgt namelijk eerst metershoog kaarsrecht naar boven voordat de kruin zich ontvouwt.

Allereerst ging ik naar de Tane Mahuta, de ‘Vader’ der Kauribomen. 14 meter in omtrek, circa 2000 jaar oud. En dan staat hij midden in een bos waar de stilte overheerst. Dat maakt het des te indrukwekkender …

Tane is de zoon van Rangunui, de hemelvader, en Papatuanuku, de aardemoeder. En laat die laatste nu begin van het jaar zijn aangemeerd in de haven voor mijn appartement in Rotterdam… 😀 😃.

Daarna ben ik even verderop het bos ingelopen op zoek naar de ‘Vader van het Woud’. Via een (alweer) indrukwekkend pad met aan weerszijden kaarsrechte kauristammen (alsof ik door een kathedraal liep) vind ik hem. Niet zo hoog als Tane Mahuta, maar met een stamomtrek van wel 16,5 meter ook wel een aardige jongen te noemen. Met z’n leeftijd van 3500 jaar mag dat ook wel. Denk je eens in, deze boom was er al voordat het Romeinse en zelfs het Griekse rijk er was.

Ook indrukwekkend, maar dan op een heel andere manier, zijn de 10 meter hoge varens. Zie je er al eentje in je achtertuintje staan?

 

De derde dag vertrok ik alweer uit deze regio. Hoewel ik die dag meer dan 360 km naar m’n volgende regio en overnachtingsplek zou reizen, wilde ik op een punt met een mooi uitzicht best wel even stoppen.

De reis ging grotendeels over snelwegen, State Highways, maar stel je daarvan vooral niet teveel voor. Ze zijn maar tweebaans en de uitritten van de huizen die zo af en toe aan weerskanten staan, komen gewoon direct op deze State Highways uit. In Nederland zouden we het gewone provinciale wegen noemen.

Uiteraard kies ik vandaag wel voor de meest ‘scenic route’. Zeker als het maar 15km om is.

 

In Helensville, ongeveer halverwege de trip van vandaag, hield ik even een Coffee Break. Daarna moest ik een tankstation vinden om de rest van m’n reis van vandaag te kunnen vervolgen (en ik de auto niet hoefde te duwen 😉.

Helensville is de tweede belangrijke plaats waar opnamen voor de Brokenwood Mysteries hebben plaatsgevonden. Eens kijken of ik het gebouw tegenkom dat in de film als politiebureau wordt gebruikt …

Dat lukte dus niet, helaas. Maar wat mij wel lukte, dankzij natuurlijk die Coffee Break 😀, is om Auckland vrijwel zonder problemen te passeren. Tuurlijk het is een grote stad en het is er druk, maar het was gelukkig ook zaterdag waardoor er minder zakelijk verkeer was. Met een vrijwel constant gangetje van 50-80km/uur reed het best wel door en kon ik dankzij m’n eigen TomTom gelijk de goede afslagen nemen.

 

Dus al met al had ik een hele voorspoedige reisdag. Ik was uitermate tevreden over deze dag, ik had extra gastankjes op de kop getikt en het probleem met m’n watervoorziening had ik opgelost (er zat geen slang in de auto om het waterreservoir aan te vullen, een beetje naïef vind ik dat bij dit concept dat ik vers water en een vuilwatertank in de auto heb heb …). Bij een tuincentrum had ik een korte slang en een aantal extra attributen aangeschaft die mij zouden moeten helpen. Die had ik bij een public dumpstation gelijk uitgeprobeerd. Dat was maar goed ook. Want had m’n vorige camping zelfs een warme douche, op deze camping in de Coromandel is geen water, dat moet je zelf meenemen. En douchen doe je maar in de rivier … Er zijn hier alleen toiletten. Maar het is een machtig mooie plek.

Voor de invulling van m’n basisbehoeften de komende twee nachten zou dat wel moeten lukken.

Wat hebben een waterpas en een oog met elkaar te maken?  Niets, zo op het eerste gezicht. Maar toch …

Vroegere kampeerervaringen hebben mij geleerd dat een kampeerplek zelden recht is. Om echter een goede nachtrust te hebben en niet constant naar beneden te glijden of te rollen, is het namelijk wel handig dat je ‘recht’ ligt. Het is dus altijd een gepuzzel om dat ene rechte plekje te vinden. Om het mij daarin gemakkelijker te maken, heb ik van thuis een waterpas meegenomen. Dan kan ik m’n auto gemakkelijker ‘recht’ zetten was het idee. En dat werkt, de eerste nachten heb ik dankzij de waterpas uitstekend geslapen. Ik heb geen onnodige toeren hoeven uit te halen tijdens mijn slaap. Dat ik daarbij ook wel een timmermansoog heb, is natuurlijk mooi meegenomen.

 

Maar dit terzijde, de camping waar ik nu terecht was gekomen, straalde zo’n serene rust uit dat ik na de eerste nacht gelijk besloot om hier wel drie nachten te blijven. Die rust had wel een bijzondere oorzaak …

Soms heeft het zo z’n voordelen dat het de afgelopen week veel had geregend, en vanochtend weer. De camping waar ik de komende nacht wilde verblijven, leek vandaag op de site vrijwel helemaal volgeboekt. En vorige week was alles nog vrij … hoe kan dat? Een telefoontje bood mij duidelijkheid, de grond van de camping direct aan het strand is door de vele regen van de afgelopen week zo nat en drassig dat er geen kampeerder kan staan. En inderdaad, alleen als ik er al overheen liep, hoorde ik het soppen. Gevolg, de camping was vrijwel leeg en gasten mochten op de parkeerplaats staan. Normaal is dat ‘derde rang’, maar nu zonder voorburen die het uitzicht belemmerden, stond je er prima. Er was ook nog een klein verhard plekje even verderop met 75% van het uitzicht. Uiteraard ging ik daar voor, want als ik het toch een beetje kan voorkomen, hoef ik niet tussen campers van zo’n kleine 10 meter te staan.

It’s a lovely place.

Op de eerste volle dag dat ik hier was, maakte ik weer een heerlijke wandeling die direct vanaf de camping begon. Weliswaar, door de vele regen, hier en daar behoorlijk ‘wet & slippery’ – ik ben een aantal keren op kont en knieën terecht gekomen – maar als ik hier niet zelf zou zijn, zou ik niet geloven dat dit bestond.

En tja, inmiddels ben ik overstag. De zon is hier zo genadeloos dat ik, zelfs als ik vrijwel alleen in de schaduw zit, compleet verbrand. Ik gloeide helemaal. Ik ben dus aan de ‘zonnebrand’, factor 50 om niet als roodgestoofde kreeft jullie straks onder ogen te hoeven komen.

 

 

 

De tweede dag van mijn verblijf op deze camping maakte ik een uitstapje naar Russell, het oudste plaatsje in Nieuw-Zeeland met een westerse historie. In de begintijd van haar bestaan was het vooral berucht om haar liederlijkheid, wetteloosheid, dronkenschap en prostitutie. Kortom een volledige bandeloosheid (het lijkt wel Katendrecht in vroegere jaren 😀 ). Daarvan is in het nu wel heel rustieke plaatsje niets meer terug te zien.