13. Blog Nieuw-Zeeland: Mount Taranaki – Waar heb ik die berg eerder gezien?
In elke steen, in elke modderstroom die ik passeer zit een verhaal.
In elk paar ogen dat ik ontmoet zit een verleden én een toekomst.
De eerste volle dag op Ahu Ahu Beach Villas heb ik mij eens laten rondrijden, een hele dag met een gids mee op ontdekkingstocht en naar een aantal hoogtepunten rond Mount Taranaki. En aangezien Mount Taranaki rond is, is het dus ook echt een ‘rondje’. We reden over wegen die m’n TomTom nooit zou uitkiezen. Ik heb ideeën opgedaan voor wat ik de laatste dag hier kan gaan doen, het verhaal gehoord achter die merkwaardig gevormde heuvels en uitstulpingen in de weilanden hier. Die zijn te talloos en te verschillend van vorm om te zijn aangelegd en te ‘onnatuurlijk’ om natuurlijk te zijn. Hopelijk lukt het mij nog om er eens een goede foto van te maken, de grootte (best wel groot) en het gebrek aan contrast (helemaal begroeid met mooi egaal groen weilandgras) maken het fotograferen lastig. Je moet ze eigenlijk zelf zien en hun ‘absurditeit’ ervaren.
En gelukkig liet Mount Taranaki zich ook bijna van z’n goede kant zien. Beter dan dit is het vandaag niet geworden, want hoewel de dag begon en eindigde met stralende zonneschijn was het middengedeelte nat en zwaarbewolkt. Ik zou bij zulk weer, net als Mount Taranaki, ook niet onder de dekens vandaan komen. 😉
Maar aan de rafelranden van die eerste dag kon ik toch nog een paar blikken werpen op die onbewolkte top. De wolkendeken was net niet helemaal teruggeslagen, de berg bleef nog voor een klein deel, een heel klein deel verborgen.
Dat was de volgende ochtend wel anders. Ik kreeg gelijk het eerste cadeautje op weg naar een wandeling die ik op de flanken van Mount Taranaki wilde gaan maken, ligt die daar toch met enkel een decoratief wolkje voor mij. Zeg maar wolkenvrij. Het beloofde dus een mooie en warme dag te worden. Ik ben blij dat ik bijtijds op pad was gegaan.
De Veronica Loop die ik liep was ook daadwerkelijk weer een mooie en uitdagende wandeling, vol klauterstenen, kruisende stroompjes en modderige paadjes. Typisch een
regenwoudwandeling. Laat ik die uitdagingen onderweg nu allemaal zonder kleerscheuren hebben overwonnen. ‘I did it’. 😀😃
En best wel bijzonder, een laatste restantje van de winterse sneeuw heb ik op het pad gespot. Terugkijkend zag ik als laatste juweeltjes van deze heldere en mooie dag de bergen in het verre Tongariro National Park, nog net herkenbaar.
Nadeel van al die mooie wandelingen is wel dat al m’n broeken nu flink te ruim zijn, de riem moet ik nu 2 tot 3 gaatjes strakker doen. Ik wil er niet met afgezakte broek bijlopen … 🤔🤣Dat staat zo slordig bij al die sociale gebeurtenissen waarmee ik het hier al aardig druk begin te krijgen. De laatste (derde) avond dat ik hier was had ik een wijntje bij de eigenaars van die mooie locatie waar ik drie nachten mocht zijn. Plus er was ook nog aanloop van de diverse vrienden, kinderen en vrienden van kinderen.
Zaterdagavond heb ik een Christmas-Eve-BBQ (klinkt gek voor Hollandse begrippen) met de familie van m’n AirBnB-verhuurster. En het was al een topdag. Oh ja, tussendoor heb ik ook nog even de kerstboom opgezet en versierd met rode bloemen. Hij staat wel buiten …
De tocht op m’n vertrekdag uit Taranaki startte met een schuld die ik nog moest inlossen. De eerste dag vielen mij de vreemd gevormde heuvels hier in het landschap op. Daarvan zou ik nog een paar foto’s proberen te maken. Dat lukte mij vanochtend, net voor m’n vertrek hier uit de regio. Inmiddels ben ik er ook achter wat die heuvels zijn. Geen wat merkwaardige glooiingen in het landschap maar de overblijfselen van ‘uitbraaksels’ van de Taranaki bij de laatste erupties van 1655 of 1755. Dat raadsel is ook weer opgelost, gelukkig 😉.
Voor m’n route naar Wellington had ik voor de scenische omweg langs de Whanganui-rivier gekozen. Toch maar wel, ondanks de 160 kilometer omrijden. Maar ik had in één dag dan wel heel wat van de wereld gezien. Deze route loopt namelijk via Atene, Koriniti, London en Jerusalem 😀 😃.
Opvallend aan deze rivier is dat hij overal breed en bruin is en met een ongelofelijke snelheid stroomt.
Op diverse momenten hoorde ik de donder dreigend een mogelijk noodweer aankondigen. Dat brak dan ook wat later los en ik reed in de stromende regen de laatste kilometers naar Pipiriki. Daar aangekomen regende het nog steeds ‘cats and dogs’ (helaas geen foto van 😉) en daarom ben ik doorgereden. Het was ook pas drie uur ’s middags. 30 kilometer verderop vond ik de camping voor de overnachting.
De 23ste leg ik de laatste kilometers op het Noordereiland af. Vanaf dan ben ik 10 dagen in Wellington, ga dan twee nachten naar Kapiti-eiland en steek vervolgens over naar het Zuidereiland. Het Noordereiland heeft mij veel moois en leuks gebracht. Ik heb heel veel indrukken opgedaan die ik koester, leuke mensen ontmoet en, wat ik zeker niet zal vergeten, een beetje te veel regen gezien 😉.