Na afloop

31. Blog Nieuw-Zeeland: En daar zijn ze dan, de beste foto’s van m’n trip …

Do small things with great love.

Dat had echt wel even wat tijd nodig …, een selectie maken van de beste en meest markante foto’s van m’n roadtrip naar Nieuw-Zeeland. Welke foto’s kies ik wel, welke niet? En waarom? Na het selecteren volgt het proces van bewerken, hier een horizon rechttrekken, daar een uitsnede maken, een volgende foto mag wel wat meer contrast hebben of moet ik wat aan de goede kleuren werken.

En als dat allemaal klaar is, dient het ook nog eens toegankelijk en overzichtelijk in een fotoboek opgenomen te worden. Elke foto moet dan de ruimte krijgen die een afspiegeling is van de omstandigheden en situatie die ik op die plaats Down Under heb ervaren.

Het ‘verhaal’ had ik al opgenomen in een apart fotoboek ‘Roadtrip New Zealand 2022/2023, The Story’. Dit verhaal is gebaseerd op mijn aantekeningen en blogs die in de basis zijn terug te vinden in Polarsteps. Chronologisch dus. 400 pagina’s dik (en dan heb ik nog fors moeten schrappen), een herinnering om nog eens na te lezen en door te bladeren.

In het fotoboek ‘Roadtrip New Zealand 2022/2023, The Pictures’, min of meer thematisch ingedeeld, vertellen de plaatjes het verhaal van dat ongelofelijk mooie land, waar ruimte, betrokkenheid en aandacht vanzelfsprekend zijn.

 Het volgende avontuur …

Nu deze reis met de samenstelling van dit fotoboek helemaal is afgerond, ben ik klaar voor mijn volgende avontuur. Deze winter trek ik Nederland door, als figurant in de productie van Opera2Day, Scapino Ballet en Doelenensemble. In hun tournee door Nederland (oktober ’23 tot en met februari ’24) met de Song of the Dark Forest speel ik ook (net als in Nieuw-Zeeland) de rol van figurant in het grotere geheel. Ik ga mij weer verwonderen.

Het wordt een indrukwekkende voorstelling over een eeuwenoud en tegelijk eigentijds thema, ‘Oorlog en vrede’.

30. Blog Nieuw-Zeeland: En dan hebben we de foto’s nog …

Do small things with great love.

M’n laatste blog, voorlopig. Ik ben weer thuis en heb een aantal mensen weer gezien en gesproken. De Key-Keepers (sleutelhouders van m’n appartement) heb ik weer mogen omarmen en live kunnen spreken in plaats van via een videocall. Tijdens mijn roadtrip was een videocall op verschillende momenten ook goed en plezierig, maar live is beter.

Tja, en dan hebben we de foto’s nog. Wat doe ik daarmee? Tijdens mijn roadtrip ontstond bij mij het idee om er twee fotoboeken van te maken:

• Een met het verhaal en de belevenissen, geïllustreerd met treffende foto’s. Dit boek is gebaseerd op de blogs.
• Een met de meest mooie foto’s, de plaatjes dus, waarschijnlijk ingedeeld naar thema en met een enkele tekst erbij van datum, locatie en omstandigheden.

En mocht dat mogelijk zijn, dan zal ik die te zijner tijd digitaal met jullie delen. Als allerlaatste blog, blog nummer 31.

29. Blog Nieuw-Zeeland: (Going) Back Home – Schizofreen of half dement?

Do small things with great love.

Zo’n lange roadtrip in je uppie is soms best wel balanceren op het slappe koord, je moet zowel schizofreen zijn als ook half dement. Schizofreen om de alternatieve reisopties te bediscussiëren  (met jezelf), half dement om alles wat je hebt gezien weer te vergeten om je te kunnen verwonderen over de volgende schitterende landschappen op je reis. Ik denk dat het mij aardig is gelukt en dat ik niet gek ben geworden van mijzelf als reisgenoot. Maar misschien helpt een beetje vergeetachtigheid daar ook wel bij 😉. De vraag is alleen wie er een beetje vergeetachtig was, m’n ene ik of die andere persoon achter het stuur … 🤔🤔

De auto waar ik de ochtend van vertrek uit Nieuw-Zeeland instapte voor m’n laatste ritje, was m’n auto niet meer. Alle dingetjes en handigheidjes die ik had aangebracht, had ik verwijderd. Resteerde een ‘gestripte’ auto.

Op de afrekening van de auto stond dat ik 9.380 kilometer had gereden. Als ik vanuit Nieuw-Zeeland met die auto direct naar huis was gereden, was ik al over de helft geweest. 🤔🤔 Het lijkt een enorm aantal kilometers, 9.380. Maar over 90 dagen komt het neer op gemiddeld slechts zo’n 100 kilometer per dag. En dat in een land waar veel dingen op grote afstand van elkaar liggen, de dichtstbijzijnde winkel of het eerstvolgende benzinestation soms al een uur rijden is.

Voor dat laatste, vroege ritje naar het vliegveld (dik een uur rijden) koos ik voor een ‘scenic route’. Had ik de afgelopen drie maanden anders gedaan, niet toch? Met weemoed in het hart (echt wel een beetje) had ik mij op het vliegveld naar de incheck-counter begeven. Vanaf negen uur kon ik m’n koffer kwijt (ook die was afgevallen tijdens de reis, wel een halve kilo 😉😀, hij voelde al zo licht 😀😃). Daarna had ik m’n handjes vrij. Om 12 uur zou m’n vlucht gaan, wel een vreemd gevoel om straks in het vliegtuig te stappen en na een overstap in Singapore de volgende ochtend in Nederland uit te stappen. Als levensmotto heb ik meegenomen “Do small things with great love.”, een tekst die ik in m’n laatste cottage vond …

We waren vijf minuten te vroeg uit Christchurch vertrokken, dat was mooi. En we kwamen een uur eerder in Singapore aan. Niet dat ik daar iets aan had, want het betekende gewoon dat ik een uur langer had om over te stappen. Ik had dan wel meer bewegingsvrijheid dan in het vliegtuig. 😅😅

Na een paar laatste blikken op de Nieuw-Zeelandse Alpen (😞 😓), een korte blik op het Australische landschap (ik heb Australië ook gedaan, in 4 uur per toeristische vlucht) kwamen we veel te vroeg bij Singapore aan. Omdat we zoveel te vroeg zouden zijn, vlogen we nog een extra toeristisch rondje rond Singapore. Ik kreeg wel waar voor m’n geld. 😆

M’n aansluitende vlucht ging even voor 12 uur ’s nachts lokale tijd (5 uur ’s middags NL tijd volgens mij). Dat was mooi, instappen en gaan slapen 😴😴😴, dacht ik. Daarmee zou ik meters maken in de bestrijding van m’n jet-lag (maar het is ten opzichte van NZ wel een nachtje doorhalen). Een powernapje in Singapore was geen goed idee (maar gelukkig had ik dat al in het vliegtuig gedaan). Vliegveld Singapore blinkt namelijk uit in gebrek aan vindbare zitplaatsen, laat staan lekkere zitplaatsen. Die zijn opgeofferd voor talloze winkels. Dat levert natuurlijk meer op …

Wat betreft m’n eetritme moest ik na vertrek uit Singapore eigenlijk doen alsof ik nog in Nieuw-Zeeland was, de komende zeven uur dus niets eten want dan was het nacht. Dan startte ik als ik in het vliegtuig stapte met een vroeg ontbijt (supper werd er geserveerd, maar dat zou dan gewoon m’n diner in Nederland zijn), vervolgens tijdens de 14 uur vliegen ergens nog een keer een maaltijd en dan zou ik als ik in Nederland aankwam redelijk ‘op schema’ zijn.

Net als bij aankomst in Singapore was het bij vertrek ook druk, wat leidde tot extra wachten  voor we de startbaan op mochten. Dat supper, daar moest ik dus nog even op wachten. Eenmaal in de licht begon de crew het na een half uurtje rond te delen. Maar helaas kwamen we toen in behoorlijk wat turbulentie terecht. Dat leidde ertoe dat de hele crew haar activiteiten staakte en zich insnoerde op haar vaste plaatsen. Een uurtje later (Singapore-tijd, 2 uur ’s nachts) werd ik wakker, precies op tijd om mijn supper in ontvangst te nemen. Intussen had ik dus alvast lekker een uurtje geslapen. Wel heerlijk met zo’n overbekende film als Forrest Gump op m’n scherm, je kunt de draad gewoon weer oppikken … Nadat het de tableaus van het supper waren opgehaald, werd het cabinelicht gedempt voor een heerlijk rustige nacht, niet alleen voor mij, voor iedereen. 🥱😴😴
Om 20 uur NL-tijd lag iedereen ook een oor (of een filmpje te kijken). Sweet dreams. 👌😴😴😴

Vijf uur na vertrek had ik het wel even helemaal gehad, aan alle kanten begon ik te verkrampen en alles ging zeer doen.  Eerst probeerde ik er nog ‘omheen te draaien’ en wat te gaan verzitten (de stoel naast mij was leeg, dus ik had wat speelruimte), maar al gauw had ik door dat rigoureuzer maatregelen noodzakelijk waren. Op de mij bekende en inmiddels vertrouwde manier klauterde ik over mijn medepassagier en ging ik achterin de pantry wat bewegingsoefeningen doen, even alle spieren losmaken, wat drinken, nog een rondje spieren losmaken en langzaam weer naar m’n plek terug. Dat hielp, verfrist ging ik weer zitten. Ik moest het hier nog zo’n acht en een half uur uithouden, dus geen actie was in feite geen optie.

We zijn nu bij Karachi in de buurt, we hebben meer dan een derde gehad. En de hele vlucht is het buiten donker, ook wel gek.

Langzaam maar zeker koersten we op Amsterdam aan. De straffe tegenwind liet de reis, ook langzaam, langer duren. Uiteindelijk was het met drie kwartier vertraging dat we op Schiphol landden. Maar wat is drie kwartier op een reis van bijna 14 uur? Dat merkte ik bijna niet.

Als een van de laatste koffers rolde de mijne van de bagageband. Het Nederlandse Openbaar Vervoer bracht mij voorspoedig thuis waar ik door een sinds zondag voorverwarmd appartement werd verwelkomd. M’n broer had de tafel netjes gedekt. Home, sweet Home.