29. Blog Nieuw-Zeeland: (Going) Back Home – Schizofreen of half dement?
Do small things with great love.
Zo’n lange roadtrip in je uppie is soms best wel balanceren op het slappe koord, je moet zowel schizofreen zijn als ook half dement. Schizofreen om de alternatieve reisopties te bediscussiëren (met jezelf), half dement om alles wat je hebt gezien weer te vergeten om je te kunnen verwonderen over de volgende schitterende landschappen op je reis. Ik denk dat het mij aardig is gelukt en dat ik niet gek ben geworden van mijzelf als reisgenoot. Maar misschien helpt een beetje vergeetachtigheid daar ook wel bij 😉. De vraag is alleen wie er een beetje vergeetachtig was, m’n ene ik of die andere persoon achter het stuur … 🤔🤔
De auto waar ik de ochtend van vertrek uit Nieuw-Zeeland instapte voor m’n laatste ritje, was m’n auto niet meer. Alle dingetjes en handigheidjes die ik had aangebracht, had ik verwijderd. Resteerde een ‘gestripte’ auto.
Op de afrekening van de auto stond dat ik 9.380 kilometer had gereden. Als ik vanuit Nieuw-Zeeland met die auto direct naar 
huis was gereden, was ik al over de helft geweest. 🤔🤔 Het lijkt een enorm aantal kilometers, 9.380. Maar over 90 dagen komt het neer op gemiddeld slechts zo’n 100 kilometer per dag. En dat in een land waar veel dingen op grote afstand van elkaar liggen, de dichtstbijzijnde winkel of het eerstvolgende benzinestation soms al een uur rijden is.
Voor dat laatste, vroege ritje naar het vliegveld (dik een uur rijden) koos ik voor een ‘scenic route’. Had ik de afgelopen drie maanden anders gedaan, niet toch? Met weemoed in het hart (echt wel een beetje) had ik mij op het vliegveld naar de incheck-counter begeven. Vanaf negen uur kon ik m’n koffer kwijt (ook die was afgevallen tijdens de reis, wel een halve kilo 😉😀, hij voelde al zo licht 😀😃). Daarna had ik m’n handjes vrij. Om 12 uur zou m’n vlucht gaan, wel een vreemd gevoel om straks in het vliegtuig te stappen en na een overstap in Singapore de volgende ochtend in Nederland uit te stappen. Als levensmotto heb ik meegenomen “Do small things with great love.”, een tekst die ik in m’n laatste cottage vond …
We waren vijf minuten te vroeg uit Christchurch vertrokken, dat was mooi. En we kwamen een uur 
eerder in Singapore aan. Niet dat ik daar iets aan had, want het betekende gewoon dat ik een uur langer had om over te stappen. Ik had dan wel meer bewegingsvrijheid dan in het vliegtuig. 😅😅
Na een paar laatste blikken op de Nieuw-Zeelandse Alpen (😞 😓), een korte blik op het Australische landschap (ik heb Australië ook gedaan, in 4 uur per 
toeristische vlucht) kwamen we veel te vroeg bij Singapore aan. Omdat we zoveel te vroeg zouden zijn, vlogen we nog een extra toeristisch rondje rond Singapore. Ik kreeg wel waar voor m’n geld. 😆
M’n aansluitende vlucht ging even voor 12 uur ’s nachts lokale tijd (5 uur ’s middags NL tijd volgens mij). Dat was mooi, instappen en gaan slapen 😴😴😴, dacht ik. Daarmee zou ik meters maken in de bestrijding van m’n jet-lag (maar het is ten opzichte van NZ wel een nachtje doorhalen). Een powernapje in Singapore was geen goed idee (maar gelukkig had ik dat al in het vliegtuig gedaan). Vliegveld Singapore blinkt namelijk uit in gebrek aan vindbare zitplaatsen, laat staan lekkere zitplaatsen. Die zijn opgeofferd voor talloze winkels. Dat levert natuurlijk meer op …
Wat betreft m’n eetritme moest ik na vertrek uit Singapore eigenlijk doen alsof ik nog in Nieuw-Zeeland was, de komende zeven uur dus niets eten want dan was het nacht. Dan startte ik als ik in het vliegtuig stapte met een vroeg ontbijt (supper werd er geserveerd, maar dat zou dan gewoon m’n diner in Nederland zijn), vervolgens tijdens de 14 uur vliegen ergens nog een keer een maaltijd en dan zou ik als ik in Nederland aankwam redelijk ‘op schema’ zijn.
Net als bij aankomst in Singapore was het bij vertrek ook druk, wat leidde tot extra wachten voor we de startbaan op mochten. Dat supper, daar moest ik dus nog even op wachten. Eenmaal in de licht begon de crew het na een half uurtje rond te delen. Maar helaas kwamen we toen in behoorlijk wat turbulentie terecht. Dat leidde ertoe dat de hele crew haar activiteiten staakte en zich insnoerde op haar vaste plaatsen. Een uurtje later (Singapore-tijd, 2 uur ’s nachts) werd ik wakker, precies op tijd om mijn supper in ontvangst te nemen. Intussen had ik dus alvast lekker een uurtje geslapen. Wel heerlijk met zo’n overbekende film als Forrest Gump op m’n scherm, je kunt de draad gewoon weer oppikken … Nadat het de tableaus van het supper waren opgehaald, werd het cabinelicht gedempt voor een heerlijk rustige nacht, niet alleen voor mij, voor iedereen. 🥱😴😴
Om 20 uur NL-tijd lag iedereen ook een oor (of een filmpje te kijken). Sweet dreams. 👌😴😴😴
Vijf uur na vertrek had ik het wel even helemaal gehad, aan alle kanten begon ik te verkrampen en alles ging zeer doen. Eerst probeerde ik er nog ‘omheen te draaien’ en wat te gaan verzitten (de stoel naast mij was leeg, dus ik had wat speelruimte), maar al gauw had ik door dat rigoureuzer maatregelen noodzakelijk waren. 
Op de mij bekende en inmiddels vertrouwde manier klauterde ik over mijn medepassagier en ging ik achterin de pantry wat bewegingsoefeningen doen, even alle spieren losmaken, wat drinken, nog een rondje spieren losmaken en langzaam weer naar m’n plek terug. Dat hielp, verfrist ging ik weer zitten. Ik moest het hier nog zo’n acht en een half uur uithouden, dus geen actie was in feite geen optie.
We zijn nu bij Karachi in de buurt, we hebben meer dan een derde gehad. En de hele vlucht is het buiten donker, ook wel gek.
Langzaam maar zeker koersten we op Amsterdam aan. De straffe tegenwind liet de reis, ook langzaam, langer duren. Uiteindelijk was het met drie kwartier vertraging dat we op Schiphol landden. Maar wat is drie kwartier op een reis van bijna 14 uur? Dat merkte ik bijna niet.
Als een van de laatste koffers rolde de mijne van de bagageband. Het Nederlandse Openbaar Vervoer bracht mij voorspoedig thuis waar ik door een sinds zondag voorverwarmd appartement werd verwelkomd. M’n broer had de tafel netjes gedekt. Home, sweet Home.