14c. Blog Nieuw-Zeeland: Exploring Windy Wellington – vervolg
Het is ook goed Wellington eens van de andere kant te bekijken, de andere kant van de haven dan bijvoorbeeld. Daarom maakte ik (met de electrische Ferry) de oversteek naar Days Bay, het weer was goed, de wind niet te hard (en zeker niet zo koud, dat wordt komende dagen wel anders), dus ging ik gewoon even relaxen aan de ‘overkant’. 
En waar kon ik dat beter doen dan in het park, net zoals zoveel anderen die hun eigen stoeltje en kleedje hadden meegebracht. Bij gebrek daaraan annexeerde ik maar een bankje, ook goed. Later zou ik wel langs het kustpad lopen. Dan kon ik gelijk kijken of er ook andere plekken zijn voor een (late) lunch dan direct naast het park. Tuurlijk.
Gek eigenlijk dat bijna alle mensen zo zijn geprogrammeerd dat ze allemaal op hetzelfde tijdstip willen eten, ook als ze vrij zijn. En dan staan ze altijd in de rij en in de drukte. Niet handig.
Nieuw-Zeeland is wel echt een watersportland. Zoals de eigenaar van die lodge een week geleden vertelde wat hij die dag allemaal had gedaan … Toen hij opstond zag de zee er goed uit om te gaan zwemmen, daarna zag hij dat het het goede moment was om te gaan vissen (en ving hij er vier), waarop de golven hem uitnodigen om te gaan surfen. Om 10 uur (’s ochtend) was hij hiermee allemaal klaar en kon z’n werkdag beginnen. Tja, hij was wel een beetje een levensgenieter (op de vroege ochtend). Ook hier in Days Bay is dat terug te zien, waterpret voor 10 (😀 😃), maar aan mij toch wat minder besteed. In ieder geval is het wel leuk om het relaxte (vakantie)leven van de Nieuw-Zeelanders eens van afstand te bekijken.
In het plaatsje Eastbourne was mij gelijk duidelijk waaraan dit plaatsje z’n bekendheid te danken had, z’n artistieke inborst en creativiteit. Helaas waren de meeste galerieën dicht, kunstenaars en galeriehouders wilden gewoon kerstvakantie houden. Toch lukte het mij buiten nog een paar treffende plaatjes te schieten.
Weer terug in de haven van Wellington smaakte ik aan de havenkant het genoegen dat biertje (dat ik nog tegoed had 😀 😃) te mogen nuttigen. En voor wie het nog niet wist, ik houd niet van vliegjes in m’n bier, die viste ik er even uit. Een mooi einde van een welbestede dag, toch?
En dan een dagje terug in de tijd in het Zaelandia Sanctuary, ofwel hoe zag Nieuw-Zeeland er vroeger uit? Wat waren de oorspronkelijke planten en dieren die hier groeien en leven? Dat proberen ze in ieder geval zoveel mogelijk te bereiken. Want het is natuurlijk zo dat “De vogels vliegen van Oost naar West … Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn.”
In het ‘Zealandia’ is het te zien en te beleven. Veel vogels, uiteraard. En ze doen het spelletje ‘Je hoort mij wel, maar je ziet mij niet 😀‘. Het kost in ieder geval heel veel moeite om ze te zien, zelfs voor een ervaren fotograaf/vogelaar, zag ik.
Mijn eerste associatie als ik Zealandia hoor is elke keer toch weer Fort Zeelandia in Paramaribo, een plek met een wat controversiëler verleden.
Toen ik aan het eind van de middag de bomen achter mij liet, wist ik gelijk weer hoe hard en koud de wind vandaag was.
En het Te Papa Museum dan? Jullie vroegen 
je waarschijnlijk al af ik ik nou zo’n cultuurbarbaar was dat ik dat museum oversloeg. Nee hoor, maar voor een bezoek aan het ‘Te Papa’ had ik een winderige én de koudste dag hier in Wellington uitgekozen, een binnenactiviteit dus en wat mij betreft niet onnodig kou lijden buiten. Het museum was in één woord geweldig, een tweede woord: overweldigend.
En met mij gingen vele anderen … Beredruk was het dus.
Maar dat weerhield mij er niet van om een aantal interessante feitjes op te diepen:
- In Nieuw-Zeeland zijn 20.000 aardbevingen per jaar. Geheid heb ik er dus een aantal meegemaakt;
- De plaat waarop het Noordereiland en de westkust van het Zuidereiland liggen verplaatst zich met 4 cm per jaar naar het noordoosten en de rest gaat niet mee. Nu weet je gelijk waar die aardbevingen dus vandaan komen 😉;
- En hierdoor stijgen de Alpen op het Zuidereiland met 1 cm per jaar (maar de erosie gaat even hard, dus dat houdt elkaar mooi in evenwicht).
In de tentoonstelling ‘Blood, Earth, Fire‘ wordt in beeld gebracht wat mensenhanden dit land door de eeuwen heen hebben aangedaan. Dat in slechts 80 jaar (dat is slechts één mensenleven) een groot deel van de bossen gekapt is en vervangen door grasland ten behoeve van de veeteelt, dat het nog geen eeuw geleden is dat dit min of meer tot een einde kwam (of er geen bossen meer waren 😞 😓). Dat de grond hierbij in feite door 
Europeanen is geannexeerd (ten koste van de Maori, op het Zuidereiland in nog geen 15 jaar!) om er een ‘grote Britse boerderij’ van te maken. Om met Rotterdamse directheid te zeggen, één grote roofpartij van land en van de natuurlijke hulpbronnen.
Ongelofelijk, om stil van te worden …
Oké, de Maori hebben een even groot deel van de bossen gekapt als de Europeanen, maar zij hebben er wel 600 jaar over gedaan.
Op de terugweg naar m’n AirBnB had ik uitgevogeld dat ik nog een keer van telefoonnummer moet wisselen. Verlenging van m’n TravelSim met hetzelfde nummer is geen product dat ze bij Vodafone kennen en m’n dataverbruik is te hoog om de TravelSim om te zetten in een gewoon abonnement (voor een maand). Dan maar het ongemak. Zoals gewoonlijk wil ik weer eens én het een én het ander … 😞. Of organisaties zijn gewoon niet pg-proof 😉. Ik had m’n eigen probleempjes …