14b. Blog Nieuw-Zeeland: Exploring Windy Wellington – maar ik kon het toch niet laten
Ik kon het niet laten, ofwel ik ben hier al helemaal ingeburgerd. Op Eerste Kerstdag deed ik wat veel Nieuw-Zeelanders deden, ik trok er met alle aanwezige familie met de auto op uit. Dit keer naar het Lighthouse op Cape Palliser, het zuidelijkste puntje van het Noordereiland. Maar gelukkig gingen niet alle Nieuw-Zeelanders daar naar toe. Ik moest wel 254 treden omhoog (en daarna weer omlaag, maar dat ging mij een stuk gemakkelijker af 😉 ).
Een paar honderd meter van de voet van de vuurtoren, verscholen tussen de rotsblokken, lagen tientallen zeehonden (ik heb het even moeten opzoeken of het geen zeeleeuwen waren, maar het waren dus zeehonden. Het verschil onthoud ik nooit 😀).
Op de terugweg kwam ik nog langs weer een filmlocatie uit Lord of the Rings, namelijk de Putangirua Pinnacles. Nou ja, heel Nieuw-Zeeland ligt bezaaid met filmlocaties uit die films en uit de Hobbit, dus je loopt altijd wel het risico er weer een te treffen.
En dan toch …, Wellington ontdekken. Met de trein naar het centrum na eerst even de plaatselijke OV-chipkaart aangeschaft te hebben, de onze werkt hier vreemd genoeg niet. Jammer, anders had ik met seniorenkorting kunnen reizen. 🤣🤣
Slenteren door het centrum, door het culturele centrum, een biertje aan de haven, wandelen over de kades, ik voel mij hier helemaal thuis.
Toch vreemd om tweede kerstdag te ‘vluchten’ voor de zon. Dat biertje kon ik buiten drinken in de brandende zon (en die is hier werkelijk genadeloos) of binnen. Ik koos ervoor om binnen even af te koelen voor ik m’n ontdekkingstocht buiten weer zou hervatten.
Verder was de vraag voor mij of ik naar de top van Mount Victoria zou lopen (klimmen dus) of dat ik ‘lui’ zou zijn en de bus zou nemen. Nu was ik al zo relaxt dat ik mij een klimmetje wel kon permitteren. Dat viel niet mee, best wel heel steil. Maar toch mocht ik mij, na de klim, het bijzondere uitzicht op Wellington smaken.
Voor de terugweg had ik natuurlijk hetzelfde dilemma, maar aangezien ik geen zin had drie kwartier op de bus te wachten, ben ik maar gaan lopen. Toen gold natuurlijk wel, ‘Wat is de beste weg (kortst, veiligst, etc.) naar een volgend glas bier?’ Helaas, op weg naar het bier was ik toch bezweken voor een gigantisch ijsje. Dat glas bier hield ik dan wel mooi tegoed (morgen bijvoorbeeld, of anders de dag erna, of zo). 😉
De tweede dag Wellington verkennen …. nu met de Cable Car, een ‘must-do’. Door de botanische tuinen terug naar beneden. Mooi om te zien welk effect de rust en schoonheid van die ondanks-alle-schokkende-wereldgebeurtenissen-maar-gewoon-groeiende-en bloeiende-planten-en-bloemen op de bezoekers hebben. Zij nemen die rust en schoonheid over (behalve bij het beredrukke restaurant beneden tijdens lunchtijd 😉). Dat bekijk ik dan maar gewoon op een bankje van een afstandje, wel vermakelijk 😀.
Via een kunstwerk dat de restanten van de Inconstant, een in 1849 vergaan immigrantenschip (wat is er nieuw in de huidige tijd?) moest verbeelden, keerde ik weer huiswaarts, tijd om nog een was te doen 😉.