28. Blog Nieuw-Zeeland: Afbouwen in Christchurch – de loodjes die niet het zwaarst wegen
Always take the scenic route, especially if you’re lost.
Met een laatste blik op het gletscherijs waarvan ik afgelopen dagen regelmatig stukken naar beneden heb zien donderen vertrok ik vanuit Mount Cook National Park. Ik reed nog langs de oevers van Lake Pukaki, een stukje langs Lake Tekapo, beide natuurlijk niet zonder af en toe langs de kant van de weg stil te staan en even om te kijken. De schitterende, onbewolkte uitzichten van vier dagen geleden had ik 
niet, maar ook deze beelden zijn, nog steeds, indrukwekkend. Mount Cook en Mount Tasman groetten mij ten afscheid met onbewolkte toppen.
M’n lunch, en gelijk m’n warme maaltijd, gebruikte ik onderweg in Fairlie bij een bakery waar het beredruk was. Ze hadden in het verleden vele prijzen gewonnen. Ook de locals stonden in de rij te wachten. Het een gecombineerd met het ander moest het dus wel goed zijn. 😀 En dat was het ook, heerlijk. Het had gezonder gekund, maar ook slechter. 😉
Ik kan er weer tegen voor de laatste 100 kilometer naar m’n lodge voor de komende nachten, een route door een vriendelijk en uitnodigend ogend landschap.
Op aanraden van een goede vriendin maakte ik de volgende dag in Christchurch een tourtje met de tram (toch even echt toeristje spelen 😀), handig om in korte tijd 
een aantal dingen van de stad te zien. Maar voor het zover was, ik moest drie kwartier wachten tot vertrek, genoot ik van een lekkere koffie met de ‘Muffin of the Day’ in het naastgelegen Tramcafé. Locatie goed, Muffin goed, foto goed. Het gaf mij gelijk de gelegenheid om het grootste deel van m’n laatste echte (contante) dollars kwijt te raken. Straks met een ijsje misschien de rest. 😉
Tijdens de koffie kwam de opluchting, na drie maanden in Nieuw-Zeeland werd ik eindelijk 
aangesproken als ‘local’ en bij mij geïnformeerd naar … Helaas kon ik de dame in kwestie niet helpen en ging het moment snel voorbij. Het deed mij wel denken aan die galeriehouder die mij vroeg of ik even ‘op z’n winkel’ wilde passen. Volgens mij is het toch die hoed van mij die in stedelijke gebieden dergelijke vragen uitlokt. 😀 😃
De tour met gepensioneerd trambestuurder Tom was informatief, grappig en verhelderend. Tom had z’n eigen humor (“Sorry mensen, dit is pas de tweede dag dat ik dit doe. Als ik opeens moet remmen, dan liggen jullie allemaal voorin. Deze tram is 119 jaar oud en nog niet voorzien van moderne snufjes waaraan ik gewend ben. Dus houd je vast, ook al rijd ik langzaam.” Heerlijk deze humor.). Daarmee gaf hij ons een indruk van het centrum van Christchurch, de impact van de aardbeving van 2011 (“Als je in de buurt van een bakstenen gebouw staat bij een aardbeving, moet je rennen zover je kunt. Die muur valt niet om, maar de stenen vliegen overal heen.“). 
Na afloop van de tour slenterde ik op m’n gemakje door het 
centrum, zat ik op een bankje in het zonnetje en genoot ik van de sfeer in de stad. Christchurch is mijn stad toch wel, ik zou hier wel kunnen aarden.
Duidelijk was dat de herstelwerkzaamheden van die aardbeving uit 2011 nog steeds in volle gang waren, de klap was groot geweest en had vele wonden nagelaten.
Op de terugweg naar m’n cottage at ik een eenvoudig bar-meal bij een tent in een dorp vlakbij. De plaatselijke wielerclub zat gezellig met elkaar te borrelen (of zouden ze allemaal op de fiets zijn gekomen óm dat biertje te kunnen drinken?). Veel locals, veel aanloop en veel mensen die op een vrijdagavond even bijkletsten met elkaar, de werkweek zat erop en het weekeinde kon beginnen. PS, dat toetje …., dat maakte het natuurlijk helemaal. 😀 😃
Lekker uitslapen op de laatste dag in Nieuw-Zeeland, rustig opstaan, ontbijten en daarna … de grote taak voor vandaag, m’n bagage sorteren en alles weer in m’n koffer gepakt zien te krijgen. Dat leek mij wel een uitdaging, ik had hier dingen gekocht die mee naar Nederland zouden gaan. Maar ik zou ook dingen achterlaten, twee korte en een lange broek bijvoorbeeld. Halverwege de middag zat de koffer dicht met bijna alles er in. Tja, ik moet hier nog een nacht overnachten … dus die koffer gaat voor de nacht weer open. Dan hoop ik maar dat ik hem morgenochtend weer dicht krijg. ’s Avonds heb ik nog even m’n laatste blog op het Zuidereiland afgerond en gepost. Dan kan ik morgenochtend vroeg (7.00 uur) de deur van m’n cottage bij Christchurch achter mij dicht trekken.