21. Blog Nieuw-Zeeland: Net als Hannibal de Alpen over – ik deed het zonder olifanten
There is a way that nature speaks, that the land speaks. Most of the time we are simply not patient enough, quiet enough, to pay attention to the story -Linda Hogan-
Omdat ik de vorige dag verder had gereden dan gepland (ik wilde de regen een beetje comfortabel tegemoet treden) had ik deze dag op weg naar m’n lodge in Makarora zeeën van tijd. Dat was een goede gelegenheid eens te kijken wat er onderweg te beleven viel, ook al stond het niet als toeristische (hot)spot bekend. Of stonden de bezienswaardigheden zelfs helemaal niet op de kaart als ‘bijzonder’. Het kwam mooi uit dat de regen was weggetrokken en het zonnetje weer vrolijk scheen.
Ik reed door het dal langs de Haast River (op weg naar de Haast Pas) en probeerde mij voor te stellen hoeveel water hier in het voorjaar door deze rivier zou stromen, hoe die rivier zou kolken. Het ‘zielige’ stroompje dat er nu na veel zonnige en droge dagen was overgebleven was daar maar een fractie van.
De Depot Creek Falls verbaasden mij dan wel in het bijzonder, van een behoorlijke hoogte viel/stroomde het water ruimschoots naar beneden. Een onverwachte en aangename verrassing was deze waterval voor mij (die nergens op de kaart stond).
De Roaring Billy Falls stonden dan wel weer aangekondigd, op 10 minuten loopafstand zag ik ze aan de overkant van de rivier verscholen tussen de bomen liggen. En natuurlijk maakte ik op de terugweg ‘mijn’ stapeltje stenen. Duidelijk is wel hoe ongelofelijk groen het water van de rivier hier is.
Een leuk uitzichtpunt was de plek waar de Haastrivier een scherpe bocht maakt, net alsof de ene rivier de andere instroomt. Wel zijn nog overal zandvliegjes, ik heb mij toch maar weer ingesmeerd met deet.
De Thunder Creek Falls stonden ook weer aangegeven, zelfs als toeristisch hoogtepunt. Die pakte ik dan toch maar mee (want toeristisch 😀 😃, maar toch niet helemaal onterecht).
De Fantail Falls, ook netjes aangekondigd, waren dan weer niet zo indrukwekkend. Maar goed, als je de Thunder Creek Falls hebt gehad, dan moet de volgende waterval wel erg z’n best doen om ‘er bovenuit te komen’. Ook hier heb ik, in navolging van anderen, wat steentjes gestapeld.
En dan, tot slot voordat ik op m’n overnachtingsadres terecht kom, maakte ik een wandeling naar Blue Pools, wat hier in de buurt toch wel de toeristische trekpleister bij uitstek is. Het water leek eerder groen dan 
blauw, maar het allerdiepste deel is met een beetje goede wil wel blauw te noemen. In ieder geval een mooie afsluiting van de trip van vandaag.
Al die mensen die hier maar langs jakkeren, ofwel op weg naar de westkust ofwel op de vlucht voor de zandvliegjes van die westkust, die missen toch heel veel.
De volgende ochtend werd ik wakker in m’n lekkere warme bedje in m’n hutje in Makarora. Buiten was het 11 graden en woei er een best wel frisse bries. In m’n hoofd was het een chaos wat betreft m’n reisschema en -mogelijkheden voor de komende tien dagen met vier verschillende locaties die ik wilde aandoen (elk had z’n eigen schoonheid en aantrekkelijkheid), waaronder een lodge in Milford Sound (geboekt), een overnight cruise in Doubtful Sound (geboekt) en een camping (geboekt ivm het nog steeds drukke zomerseizoen voor de Nieuw-Zeelanders in deze regio). Kon ik alle wensen, verlangens en mogelijkheden inpassen?
Dus kroop ik er nog even lekker onder, kopje thee erbij en computer onder handbereik om ook uit de komende tien dagen het optimale te halen. Heerlijk.
Daarna had ik een uitgebreide brunch en ging ik eens even kijken wat ik deze dag zou gaan doen. Misschien zou ik er wel een lummeldagje van maken na alle belevenissen van afgelopen week. 😀😉
In alle ‘haast’ om van de ene naar de andere waterval te komen had ik de vorige dag het uitzichtpunt op de Haastpas helemaal over het hoofd gezien. Dom, dom, dom. Maar gelukkig kon ik die omissie herstellen en liep ik het steile pad naar het uitzichtpunt (30 minuten) naar boven. Het uitzicht was leuk, maar niet spectaculair (maar wat kan nog wel spectaculair zijn na de ervaringen van afgelopen week 😉).
Nog geen drie minuten nadat ik terug was in m’n huisje daalde er een groeizaam regentje neer, over timing gesproken. 😀
Hier in de buurt van Makarora weten ze ook wel raad met de ‘leuke’ namen van de omliggende bergen, Mount Awful, Mount Dreadful, Mount Turner (om de reiziger van destijds over de oude doorgaande weg door onherbergzaam gebied naar de westkust een beetje moed in te spreken 😉).