19. Blog Nieuw-Zeeland: Cape Foulwind – de ruige westkust ontdekken
Op weg naar Cape Foulwind (225 km verder) kwam ik geen koffietentje tegen op de juiste plek en het juiste tijdstip. Daarom heb ik aan de rand van Lake Rotoroa m’n eigen koffietentje maar opgezet. Een mooie plek voor een lekker bakkie. Dat vonden de talloze zandvliegjes ook, maar zij zagen mij meer als lunch 😋😋😆. Tja, ik had nog geen deet opgedaan vandaag, vandaar. Ik had m’n koffie daarom maar lopend en zo veel mogelijk in de wind opgedronken. 
Zandvliegjes houden namelijk niet van wind, regen, brandende zon en deet. Dat idee om hier een koffietentje te beginnen zet ik toch maar niet door 😉.
Even eerder was ik het uitkijkpunt bij Hope Saddle gepasseerd. De vrolijke (niet dus 😢) namen van de bergen waarop ik uitkeek geven goed weer welke uitdagingen de mensen lange tijd geleden stonden te wachten bij het oversteken van deze bergketen: Mount Misery, Mount Hopeless. Echt opwekkend en motiverend om door te gaan 😀 😃.
Om een beeld te geven van de andere kant van Nieuw-Zeeland (dus niet het mooie en exotische) schoot ik ook een paar plaatjes van wat intensieve bosbouw met het land doet. Kaalgeslagen en eroderende bergwanden. 
Daarvan werd ik niet vrolijk. Deze plek was niet de enige die ik vandaag tegen kwam.
Maar desondanks reed ik ook weer langs een aantal schilderachtige plekjes, dat maakte m’n humeur gelijk weer goed, vooral met die vrolijke oranje bloemetjes 😉.
Veel wegen, ook de State Highways, kruisen rivieren via zogenaamde One Lane Bridges. Je kunt er niet van twee kanten tegelijk overheen. Gelukkig is vaak wel aangegeven welke kant voorrang heeft, 
dat scheelt geruzie midden op de brug. Een fraai exemplaar kwam ik vandaag tegen.
Aangekomen in m’n cottage voor de komende drie nachten voelde ik mij al gelijk thuis, een schitterend en regenachtig (😀) uitzicht vanaf m’n droge plekkie.
De reisorganisatie die mijn reis had geregeld, boekte voor mijn eerste dag aan de westkust Johnny’s Journey in, een ‘guided tour’ langs de westkust en met kennismaking met de hier legendarische Johnny Currie, een inmiddels 82-jarige bushman in hart en nieren. Een man die (nog steeds) in z’n uppie in zijn eigen vallei midden in het regenwoud woont, aan het eind van de Mad Man’s Road.
Hier in de buurt zijn er langs de kust de zogenaamde ‘pancake rocks’, een bijzondere rotsformatie. Johnny heeft z’n eigen Pancake Rocks. Uiteraard wilde de gids mij ook met Johnny samen op de foto vereeuwigen. Dat onderging ik dan uiteindelijk maar gelaten. Naast Johnny zie ik er wel als jonkie uit … 😀 😃 😊
Cape Foulwind is het puntje van Nieuw-Zeeland dat het dichtst bij Australië ligt. Nu is het nog wel zover weg dat je ‘de overkant’ niet kunt zien, maar het idee wil ook wat. 
De nog steeds werkende vuurtoren blijft voor schepen die uit het westen komen een teken dat Nieuw-Zeeland hier echt begint. Dat was voor mij reden temeer de omgeving van m’n cottage te verkennen. De vuurtoren op loopafstand, maar wat bevindt 
‘over het randje’ van de tuin van m’n cottage daar in de diepte? De zee? Bij hoogwater. Strand? Bij laagwater. En verder? Het beste moment om dat uit te vinden was toen het laagwater was aan het eind van de ochtend.
Ik kwam merkwaardige, op een strakke, diagonaal lopende lijn liggende stenen tegen (zijn die zo neergelegd?), bijzondere inkervingen in de rotsen, een waterval (die het water dus direct op het strand liet vallen 😀) en ik zag in de verte de ingangen van een aantal grotten, althans zo leek het. Over het strand waren die gemakkelijk te bereiken, dus ging ik op onderzoek uit. Helaas, het hoogwater kwam toch zo snel opzetten dat ik voortijdig rechtsomkeert moest maken wilde ik niet worden ingesloten door de dan op de rotsen beukende golven. En ik was er bijna … Van die grotten ben ik jammer genoeg het fijne niet te weten gekomen 😓.
De zee
Onvermoeibaar is de zee
als zij stijgt of als zij daalt.
Zij werpt haar golven op de kust,
uur na uur en dag na dag.
Het maakt haar niet uit of jij rust,
haar verstoort of aandacht geeft.
Zij gaat met alle getijden mee.
’s Middags zou ik op weg gaan voor een bezoek aan de Pancake Rocks, merkwaardige, als een slordig opgestapelde stapel pannenkoeken gevormde rotsen. Die moest je juist bij hoog water gaan bekijken. Zo werd mijn programma van deze tweede dag hier op Cape Foulwind bepaald door de getijden van de zee. 
De weg naar de Pancake Rocks liep langs de kust en bood weer adembenemende uitzichten op een veelkleurige zee met sterk afsteken witte koppen op de golven.
Van de Pancake Rocks wordt gezegd dat je die moet bezoeken bij hoogwater. Bij laag 
water zijn het gewoon bijzonder gevormde rotsen, maar als het vloed is beuken de golven op de rotsen en de vele gaten die zij er inmiddels al in hebben geslagen. Dit veroorzaakt een diep grommend, bulderend geluid wat ik echt door m’n hele lijf voelde. Als het dan ook nog eens ruw en stormachtig weer is, dan vergroot dat het spektakel met onder hoge druk uit die gaten spuitende fonteinen. Op zo’n moment houd je het echt niet droog 😀. Maar vandaag was voor mij een mooie dag met een kalme zee. Geen spuitende fonteinen, maar hierdoor had ik wel de mogelijkheid om te genieten van de vele kleurschakeringen die de zee op deze dag liet zien.
Laten we het er maar op houden dat ik al genoeg storm en regen heb gezien 😉. Niet alleen de Pancake Rocks waren een beleving, maar ook de reis heen en terug. En weer in m’n cottage kon ik nog heerlijk genieten van het avondzonnetje op het terras. Wat een verwennerij.
En tussen al mijn ontdekkingstochten hier op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland sprak ik nog de diverse mensen uit Nederland via een videocall. Alsof ze naast mij zaten, zo helder was de verbinding. Tja, ik had hier een goede internet- en wifi. Het is leuk om op deze manier contact en betrokkenheid bij ‘het thuisfront’ te houden en zo met elkaar te kunnen meeleven. Over vijf weken kan het weer live, ik ga de laatste vijf weken van m’n verblijf hier in.