12. Blog Nieuw-Zeeland: Forgotten World Highway – om niet meer te vergeten

Mist? Nee, mist heb ik hier nog niet gehad. Totdat ik vanochtend de camping afreed en het dikke, grijze, ondoordringbare wolkendek zag waardoor ik nog geen 100 meter ver kon kijken. Dag ene vulkaan, dag andere vulkaan. Ik heb jullie toppen toch wel even mogen zien. 😉
Als dit zo blijft kan m’n fototoestel vandaag mooi in de tas blijven.

Weer op weg, voorzichtig. De route leidt over de Forgotten World Highway met een tussenstop voor een overnachting. In één dag rijden had gekund, maar dan had ik mij moeten haasten. En deed ik niet aan slow-travelling? Dus de ene dag een stukje en de volgende dag de rest.
En dit is natuurlijk een prima gelegenheid de lokale cafeetjes langs de weg eens uit te proberen. Uiteraard plus koffie en dit keer een Rocky Road. In deze tent is het druk en er hangt een gezellige sfeer 😊. Veel locals die gezamenlijk ontbijten of voor een gezellige koffie komen.

Een mens kan toch wat meemaken, sta ik ergens onderweg een paar foto’s te maken, stopt er een motorrijder achter mij. Die kreeg accuproblemen (bleek later) en strandde dus precies op de plek waar ik stond. Gelukkig kon ik hem meenemen naar een plaatsje 12km verderop waar in ieder geval meer faciliteiten waren dan midden op de Highway. Het was weliswaar zondag, maar bij een benzinestation hebben ze hem verder geholpen. Hij, Amerikaan, was met de motor op roadtrip en was van plan over een paar dagen over te steken naar het Zuidereiland, maar die plannen moest hij nou waarschijnlijk aanpassen. Een aantal dagen geleden had ik ook al een liftende Fransman een eind op weg geholpen. Onderweg lijk ik wel meer mensen te spreken dan op de campings.

En zowaar, de zon is hier doorgebroken. Ik zit hier in Taumaranui heerlijk op een terrasje te wachten op m’n pizza. Daar heb ik nu echt trek in. Vervolgens vraagt de eigenaar van de Art Gallery tegenover het terras of ik de honneurs even wil waarnemen als hij een paar minuutjes weg is. Het moet toch niet gekker worden. 🤣🤣🤣🤣 Is dat de kunstinvloed van Lonneke die van m’n gezicht is af te lezen? Of zou het die hoed van mij zijn die dit soort vragen uitlokt 🤔🤔

Vandaag heb ik nog weer eens bevestigd gekregen dat je op je intuïtie moet afgaan om het onverwachte te laten gebeuren. Als ik vanochtend niet bij dat tentje langs de weg koffie was gaan drinken, had ik die Amerikaan nooit ontmoet. Voor die ontmoeting was het ook nodig dat ik lang heb geaarzeld voor ik naar binnen zou stappen. En als ik die Amerikaan niet zou hebben ontmoet, zou die galeriehouder niet aan mij hebben gevraagd de honneurs even waar te nemen. Alles staat met alles in verbinding. Omdat ik er voor die galeriehouder moest zijn, moest het universum zich veel moeite getroosten om mij daar op het juiste moment te krijgen. Het ene gebeurt niet zonder dat iets anders ook gebeurt.

Dan eindelijk die Forgotten World Highway op, even een stukje rijden – en genieten van weer nieuwe landschappen – tot ik op m’n camping voor de nacht ben. Laat nu juist aan het begin van die weg, waarschijnlijk van de vele regen, een halve berg naar beneden zijn gekomen, over de weg heen. Ze waren druk bezig met opruimen en inmiddels kon ik er precies weer door, voor een groot deel nog door de blubber.
Aan het einde van de middag zit ik op de camping in het zonnetje te lezen, in de verte hoor ik de donder rollen. Hier fluiten allerlei vogels elk hun eigen lied.

Ik ben het boek Contrapunt van Anna Enquist aan het lezen. Zij heeft een mooie, melodieuze manier van verwoorden. Zo schrijft zij over de dochter die blokfluit wil spelen (de ouders zijn beiden beroepsmusici en zeker niet op de blokfluit) “… kennelijk verlangt ze naar iets anders, een klank die wij (de ouders) niet kennen, waarvan wij de verleiding niet begrijpen. Omdat ze die klank zo ernstig liefheeft moeten wij dat laten gebeuren.” Is dat niet vergelijkbaar met keuzes die wij allemaal maken in het leven? Begrijpen de vrienden, geliefden die keuze, die verleiding? En als zij dat niet begrijpen, willen – en kunnen – zij die keuze dan toch laten gebeuren, omdat hij/zij die keuze zo ernstig liefheeft? Geven zij (wij) elkaar die vrijheid, laten de ander los bij hun keuze? Of nog beter, ondersteunen wij die ander in die keuze, ondanks dat wij die keuze, die verleiding niet begrijpen?

De tweede dag Forgotten World Highway én een eerste blik op Mount Taranaki. Maar eerst dit, wat is het toch een verademing om ’s morgens wakker te worden van een in je ogen prikkende zonnestraal in plaats van de op het autodak tikkende regen. De ochtend nodigt mij uit tot het verkennen van de dag. Ik richt het stuur op de vergetelheid (van de Highway).