09. Blog Nieuw-Zeeland: Rotorua, je stinkt een uur in de wind… en Hoe een op zich goede beslissing jaren later verkeerd blijkt uit te pakken

Mijn eerste indruk van het centrum van Rotorua was niet onverdeeld positief. Normaal zien winkelstraten van middelgrote steden er zo ongeveer uit (Dit is Taupo, vergelijkbaar qua grootte met Rotorua). De grote winkelstraten in Rotorua waren nagenoeg leeg en de plekken waar ‘het zou moeten gebeuren’ waren stil. De NZ boer waarover ik in m’n vorige blog schreef, had mij hier al wat over verteld. Wat was daar aan de hand? Door de coronamaatregelen en de rigoureuze beperkingen van de NZ-overheid stonden de vele hotels en motels in het centrum van Rotorua snel volledig leeg. Deze werden normaliter gevuld door toeristen die Rotorua en omgeving bezochten. Veel andere winkels hadden hun nering op deze toeristen gericht en hadden een bloeiende handel opgebouwd. Die was dus ook opeens verdwenen.

Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, besloot het gemeentebestuur van Rotorua de vele dak- en thuislozen uit de stad en vervolgens ook wijde omgeving in deze leegstaande gebouwen onder te brengen. Maar zoals aan al het goede komt ook aan al het slechte een eind, de besmetting door het coronavirus werd beheersbaar(der) en Nieuw-Zeeland ging weer open voor toeristen. Helaas, voor de betreffende (inmiddels niet meer) dak- en thuislozen kon niet van de ene op de andere dag andere huisvesting worden gevonden en zij bleven dus in de hotels en motels in het centrum van Rotorua. De toeristen bleven weg en de opleving van de post-coronatijd ging aan het centrum van Rotorua voorbij en het bleef er leeg en stil.

Rotorua staat bekend om de vele geisers en heetwater- en (modder)baden. Die aanwezigheid wordt veroorzaakt doordat het precies een op een vulcanische breuklijn ligt. Door de spleten en openingen ontsnappen gassen en zwaveldampen die Rotorua en omgeving z’n bekendheid geven, de bekende rotte-eierenlucht. Je went eraan, ik wel in ieder geval. Was het de eerste dag nog zo dat ik mij na het legen van de grijswatertank van de auto (dat ruikt ook niet echt fris) nog dacht dat ik op m’n kleren had gemorst waardoor ik die lucht bij mij droeg, de dag daarna begreep ik dat het het plaatselijke parfum was en dat het niets met mij had te maken.

De dag na mijn verjaardag (voor mij, niet voor jullie thuisblijvers) startte ik met een ‘birthdayparty’ met de KeyKeepers. Ik een uitgebreid ontbijt, de anderen een lekker borrel. Gezamenlijk bekeken we de wedstrijd Nederland-Argentinië, die helaas voor ons niet tot een positief resultaat leidden. Humor was wel dat de mensen die in Nederland keken tot wel 30 seconden tijdsverschil in ontvangst van de wedstrijd hadden. Niet omdat de ene snel, en de ander traag was, maar omdat iedereen zo z’n eigen keuze van medium had voor het kijken van die wedstrijd. Dat leverde vooral bij situaties voor het doel en natuurlijk bij de strafschoppenserie wel grappige situaties op. De dag was dus al voor een goed deel voorbij toen de party tot een einde kwam. Ik besteedde die verder vooral aan rust (de eerste ‘rustdag’ die ik had sinds mijn vertrek) en huishoudelijke beslommeringen. Ook het bed in de auto moet wel eens worden verschoond.

Gesterkt en uitgerust bezocht ik de dag erna de Waimango Vulcanic Valley. Geen spuitende geisers en dat soort uitspattingen, maar wel allerlei meren waar de damp boven hangt, poelen die bubbelen en rotsspleten waar stoom of water uit spuit. En uiteraard de kleurschakeringen die de rotsen vanwege allerlei processen etaleren. Het bleef ‘vochtig’ weer en hoewel ik slechts was gekleed in een shirtje en een over m’n schouders gedrapeerde regenjas, had ik het al snel bloedbenauwd. Die warmte kwam natuurlijk van al die poelen en stroompjes waarvan de temperatuur varieerde van 35 tot 85 graden. En als je daar dan vlak langs loopt dan krijg je het echt niet koud.

 

De laatste volle dag dat ik in Rotorua was, was het een zonovergoten dag (het kan dus wel, dat zonnetje).

Ik koos ervoor om alle bezienswaardigheden en mooie plekjes richting Lake Tarawera te bezoeken, inclusief een wandeling rond het Blue Lake en een blik op het Green Lake (een verschillende bodem leidt tot een andere kleur van de beide meren). En dat werd afgerond met een lunch aan de rand van Lake Tarawera op m’n privé-strandje, een heel rustig en vredig plekje met uitzicht op de gelijknamige berg. Buiten de vogels die ik van alle kanten hun lied hoor fluiten, is het hier stil, volledig stil…

Ongelofelijk dat de ene dag de zon van de hemel spat en de regen de volgende dag weer met bakken naar beneden komt. Over wisselvallig weer gesproken. Maar m’n tijd in Rotorua zat erop en ik kon de auto weer inladen en op weg naar volgende bestemming, Te Urewera National Park. Maar niet na nog de spuitende geisers in Wai-o-Tapu te hebben bewonderd. Althans, dat was de bedoeling. Maar wegens personeelsgebrek is dit park op dinsdag t/m donderdag gesloten. Helaas, dan misschien maar vrijdag op de terugweg richting Taupo er langs gaan… grappig overigens dat de enige vijf mensen die daar voor een dichte deur stonden allemaal Nederlanders waren. Hoe ik het ook probeerde, ik kon m’n landgenoten niet ontlopen.

Maar ik ben niet voor één gat gevangen, de Mud Pool heb ik natuurlijk wel even bezocht. Opborrelende en rondvliegende hete modder, zoek dekking. 😀 😃

 

 

 

 

 

Via een kronkelige, maar o zo mooie route (75km gravelweg) reed ik naar het hart van het regenwoud. Daar was het droog en scheen het zonnetje. Ik was op m’n volgende bestemming aangekomen. Helaas betrok na verloop van tijd de lucht ook daar.