18. Blog Nieuw-Zeeland: Abel Tasman National Park, Oostkust – Ik word hier wel een beetje appelig
Aan de oostkust van het Abel Tasman Park heeft men niet zoveel fantasie, alles moet blijkbaar met appels te maken hebben. Ik heb dan ook de verschillende Apple-attracties bezocht.
Behalve binnenlanden en een noordkust (Golden Bay) heeft het Abel Tasman National Park ook een oostkust. Daar verbleef ik drie nachten op een camping. De eerste volle dag was regen voorspeld, de tweede een stralende dag. Wanneer ga ik dan wandelen? De tweede dag! Wanneer doe ik een aantal praktische dingen? De eerste dag.
Dus ging ik op weg naar de dichtstbijzijnde Vodafone-shop in Motueka voor een nieuw telefoonkaartje. Twee maanden verblijf in Nieuw-Zeeland zijn bijna voorbij, dus ook de geldigheid van m’n simkaart. Voor de overige maand had ik dus een nieuw kaartje – met een nieuw nummer, helaas – nodig. Actie gepland en geslaagd.
M’n bergschoenen
In de hoofdstraat van Motueka was ik al even langs een grote schoenenzaak gelopen met gewone schoenen, veiligheidsschoenen en ook stevige wandelschoenen. Daar liep ik maar eens binnen, kijken of ze wat hadden in mijn maat, wat lekker zat en niet tegen die achterlijke prijzen die ik eerder had gezien. Ik vertrouwde mijn oude wandelschoenen eigenlijk voor geen cent meer met alle reparaties die ik al had moeten uitvoeren. Inmiddels liep ik bijna met meer gewicht aan reparatie-en-bij-elkaar-houd-materiaal rond als ik ging wandelen dan aan andere dingen.
Tot mijn verrassing vond ik zelfs een lekker zittend paar schoenen, soepel en niet te laag, ruim op de goede plaatsen en goed aansluitend op andere goede plaatsen. Ik hakte de knoop dus door en schafte ze aan, dan kon ik de uitdagingen van het Zuidereiland die mij nog lagen te wachten met een gerust gemoed aangaan. Actie niet gepland, maar zeer geslaagd.
Wat is een mangel?
Vervolgens liet ik ook wat achter in Motueka en dat waren niet m’n oude wandelschoenen 😉😀 maar een verhaal. Bij bezoek van het plaatselijke museum in een oude school trof ik een mangel aan, een puntgaaf exemplaar. 
Gelijk doken beelden uit m’n kinderjaren op: onze bijdrage als kinderen aan het wasproces thuis was dat wij de schone was ‘mangelden’, handdoeken, lakens, ondergoed, tafelkleden, servetten etc. Kortom alles wat plat en eenvoudig van vorm was (het overgrote deel van de was dus). Dan kon dat weer netjes, kreukloos en plat de kast in. De beheersters van het museum wisten bij Joost niet wat het was, zij dachten dat het voor commerciële doeleinden werd gebruikt en niet als huishoudapparaat. Ik heb hen natuurlijk gelijk doel strekking en werking van het apparaat uit de doeken gedaan. Zo kon ik hier aan de Abel Tasmanbaai ook mijn sporen nalaten. Actie niet gepland, maar Wel heel leuk. 😀 😃
Moonraker Walk to Split Apple Rock
Die nieuwe schoenen wilde ik natuurlijk gelijk even uitproberen, een klein wandelingetje naar Split Apple Rock (je begrijpt wel waarom als je weet hoe die rots eruit ziet, alsof een Grote Kunstenaar zijn kunstwerk hier zomaar heeft achtergelaten). Maar van zo’n wandelingetje kreeg ik gelijk een idee in hoeverre ik die schoenen nog moest inlopen (ondanks de soepelheid wel een beetje, voorzichtig aan dus). En over water lopen met die nieuwe schoenen lukte helaas niet, da’s wel pech hebben. Ik heb die appel dus niet bereikt … 😉.
Vanaf m’n plekje aan de waterkant (met direct uitzicht op die split apple) kon ik Mount Taranaki en in het Tongariro National Park Mount Ruapehu en Mount Ngauruhoe goed onderscheiden, allemaal op het Noordereiland en eerder door mij bezocht. Ik begin al wel gevoel voor richtingen en vormen van het landschap hier te krijgen. 😀
En dat gebeurde allemaal terwijl de mensen in Nederland lekker sliepen en de droom der onschuldigen droomden. Die dagen met onverwachte wendingen horen eigenlijk wel tot de leukste dagen hier.
Het weer op de volgende dag hield zich daadwerkelijk aan de voorspelling van twee dagen daarvoor, een stralend zonnetje in een strakblauwe lucht. Prima 👍🙏.
Dus ging ik goedgemutst op pad voor een wandeling van een deel van de Abel Tasman Coast Track. Op m’n nieuwe schoenen, ik moest maar kijken hoever ik zou komen. Gelukkig kon ik elk moment rechtsomkeert maken als ik dacht dat het niet meer zou gaan en was de route redelijk vlak, dat was ook in mijn voordeel. 😀
En YES, ik heb de route tot het voorgenomen uiterste einddoel gelopen 
(Apple Tree Bay), m’n schoenen lopen lekker en zijn nu officieel goedgekeurd. Bijna 11 kilometer in totaal en pas de laatste 500 meter begon ik last te krijgen van een paar kleine blaren. Die waren veroorzaakt doordat ik de druk op de bult van de beet van een zandvlieg wilde ontlopen. Dat ontlopen was prima gelukt met, helaas, bijbehorend neveneffect. Maar goed, een blarenpleister erop (dan heb ik die tenminste ook niet voor niets meegenomen) en dan is het leed weer snel geleden.
Wel had ik op de terugweg nog iets bijzonders, blijkbaar had m’n rugzak verkeerd gelegen en was m’n waterzak daardoor gaan lekken. De achterkant van de rugzak was kletsnat, dat zorgde voor een watergekoelde rug voor mij. 😀 😃
En jullie zullen het ook al hebben geconstateerd, veel creativiteit heeft men hier niet bij het geven van namen. Alles schijnt met een appel te maken te moeten hebben. Een directe link naar een aanleiding daarvoor heb ik niet kunnen ontdekken.