16. Blog Nieuw-Zeeland: Marlborough Sounds – De weg was voor mij geplaveid
Het was wel even vreemd dat ik, nadat ik een kleine twee weken in een gewoon bed had geslapen, nu weer in de auto sliep. Maar de harde matras en de zachtjes op het dak tikkende regen, jawel het regende weer, maakten het al snel weer vertrouwd. Ook maakte ik kennis met de eerste exemplaren van het diertje dat hier op het Zuidereiland in grote getalen voorkomt, het zandvliegje. Uiterst klein, uiterst irritant en prikt/bijt met uiterst venijnige, pijnlijke prikjes. Ik ben genadeloos voor ze (helaas, de boeddhist is nog niet ver genoeg in mij doorgedrongen 😞). Ik heb de Deet maar eens opgezocht. Wel houd ik m’n huid zoveel mogelijk bedekt, daardoor breng ik er niet onnodig veel om het leven en ben ik toch een beetje boeddhist 😅. Dat scheelt ook. En misschien moet ik wat wierook gaan branden, dan combineer ik het een met het ander.
In augustus en september was het in de Marlborough Sounds behoorlijk noodweer geweest. Dat had er toe geleid dat daar complete wegen waren afgesloten omdat ze waren weggespoeld of dat er halve (of hele) berghellingen op terecht waren gekomen. Het was tot half november nog maar de vraag of die wegen weer voldoende zouden zijn geopend tegen de tijd dat ik er wilde zijn, het zou erom gaan spannen. En zo niet, dan moest ik een Plan B verzinnen …
Het was in de Marlborough Sounds nog steeds goed te zien welke ravage het noodweer in augustus en september had aangericht. Bergwanden waren toen over de weg heen gespoeld, struiken en bomen kwamen naar beneden en op de diverse plaatsen was ook de weg voor een groot deel weggeslagen, nog steeds. Stoplichten regelden dan wie er over het overblijvende smalle stukje weg mocht rijden, langs de afgrond… En nog was het niet stabiel, hier en daar lagen ‘verse’ rotsblokken en struiken de doorgaande route opnieuw te versperren. Het maakte het wel een boeiende rit.
Gelukkig is het nooit van dat Plan B gekomen, met man en macht was aan de weg gewerkt om deze weer berijdbaar te krijgen (voor mij 😀 😃). Ik kon m’n oorspronkelijke plan uitvoeren. Dat betekende onder andere dat ik via de Queen Charlotte Drive het grillig gevormde (schier)eilandengebied van de Marlborough Sounds kon inrijden. Er zijn trouwens veel wandelaars die de route over de Queen Charlotte Drive lopen. Het is een weg met prachtige uitzichten en zij kunnen ook gemakkelijk stoppen als ze een mooi plekje zien. Maar ik zou het wel een uitdaging vinden dit te lopen, dat is wel erg sloooooww-travelling.
In Havelock, de eerste grote plaats na de Drive, nemen veel toeristen een coffee-break. Ik sloot mij vandaag eens bij hen aan, het was tenslotte 11 uur, koffietijd. In deze tijd van het jaar zijn veel Nieuw-Zeelanders toerist in eigen land. Ik was een met de Nieuw-Zeelanders 😀.
De eindbestemming van mijn eerste dag op het Zuidereiland was Elaine Bay, de camping. Behalve dat de weg daar naartoe schijnbaar een mooie route is, was het uitzicht vanaf mijn plekje op de camping ook weer bijzonder. Ja schijnbaar. Want was de lucht ’s morgens bij het opstaan nog redelijk getekend, hoe meer de dag vorderde, hoe meer die tekening verdween en werd vervangen door een egaal-grijze lucht waaruit de regen gestaag naar beneden druilde. 
Het landschap verschool zich daaronder en van dat landschap had ik op de verdere route dus weinig kunnen zien. Het voordeel is dan wel dat ik mijn fantasie de vrije loop kon laten. Ik was dus door een schitterend landschap gereden met wonderschone vergezichten en verrassende doorkijkjes. Helaas heb ik er geen foto’s van, maar die kwamen de volgende keer wel. 😀 😃
Het is goed dat ik niet doorgereden ben naar de camping in French Pass. Van een van de bewoners in Elaine Bay begreep ik dat het daar een beetje een trieste bedoening is. Door de overstromingen van augustus ziet het er niet echt florissant uit, prima om een dag die kant op te gaan en het een en ander te bekijken en te wandelen, maar niet om er twee nachten te kamperen. Maar ze hebben er wel douches … Hier in Elaine Bay moet je de baai als bad gebruiken 😉. Diezelfde bewoner vertelde mij dat het uitzonderlijk is dat het hier in Elaine Bay zoals deze dag windstil was, de plek waar het altijd waait en waar de wind lijkt te zijn uitgevonden (volgens hem).
Als ik het over regen had in mijn periode dat ik op het Noordereiland was, dat was niets vergeleken bij wat hier in de Marlborough Sounds de eerste nacht en de daaropvolgende dag naar beneden kwam zetten. Met bakken tegelijk kwam het uit de lucht. Het was echt even wachten tot het wat minder hard regende om naar de wc te gaan, goed timen dus. Logisch trouwens dat ze op deze camping geen douches hebben, ga maar gewoon buiten staan 😀.
Om negen uur was er nog geen teken van leven bij de andere campinggasten te zien, iedereen bleef lekker binnen in z’n droge en warme bed. Gelukkig viel de regen recht naar beneden en kon ik droog onder de achterklep van de auto staan om m’n ontbijt te maken. Dat smaakte vandaag extra goed. Straks een kopje koffie zetten, het is hier zo afgelegen dat er geen koffietentje is waar ik dat anders even kan halen. Maar ik had ook koekjes voor bij de koffie. Ook is het zo afgelegen dat er geen internetbereik is. Dat zouden onderweg weer een heleboel piepjes worden als ik op een plek kwam waar wel even bereik was. Dus zat ik met een lekker kopje thee (en straks koffie) in m’n best wel warme en in ieder geval droge campercar een boekje te lezen, lekker knus. Blij met m’n e-reader.
Maar ik laat mij niet snel uit het veld slaan, ondanks de – inmiddels wel afnemende – regen ging ik toch op weg naar French Pass (wie in het verleden die locatie in handen had, had de toegangsroute naar Wellington over water in handen). Spectaculair, om te beginnen de weg zelf. Het was aangekondigd als gravelweg en ik had al best een aantal gravelwegen gereden, maar dit leek meer op een weg van rotsen. Het kon nog best met mijn auto, maar ik reed wel langzamer dan ik anders doe op gravelwegen.
Dan French Pass en de camping daar, dat ligt aan de voet van een berghelling direct aan de zee. De regen was inmiddels weer fors toegenomen en de waterstromen kwamen gestaag vanaf de helling naar beneden zetten. Ook vanaf de helling direct naast de camping. Die helling was grotendeels kaal door het noodweer in augustus, nu spoelde de regen de bruine aarde van de onbeschermde helling ongehinderd de zee in. Het lijkt mij niet fijn daar onderaan je plekje te hebben, die plekjes waren dan ook allemaal leeg, te gevaarlijk. Goed dus dat ik op de camping van Elaine Bay overnachtte.