07. Blog Nieuw-Zeeland: Coromandel, geen verbinding

Dit keer een wat langer verslag van een wat langer verblijf in een mooie regio. Zeker als ik tijdens dat verblijf regelmatig geen verbinding met de buitenwereld had.
Ik snap best waarom Aucklanders graag voor een weekeindje of hun vakantie naar de Coromandel gaan. Het is hier heerlijk, bijzonder, midden in de natuur op nog geen twee uur rijden van Auckland. Een paradijsje is de Wainora Campground in de Kauaeranga Valley. Wat een beloning na die 360 kilometer rijden …

God schiep het paradijs voor de mens. Hij schiep geen douches maar wel toiletten. Hij zei “Ik heb alles geschapen wat de mens nodig heeft. Als hij zich wil verfrissen dan zijn er meren, rivieren en zeeën. Wil hij een warm bad, dan is er Hot Water Beach. En net als wij goden heeft hij soms de behoefte aan een klein plekje alleen voor zichzelf om zich even rustig te kunnen terugtrekken. En wifi heeft hij in het paradijs al helemaal niet nodig. Dat is er dan ook niet.”

Dat is trouwens best wel vreemd om een paar dagen geen enkele ontvangst te hebben op de camping. Dan wordt voor mij het plannen van het vervolg van m’n trip opeens een stuk lastiger en kan ik mij ook niet oriënteren op wat mijn volgende camping kan worden. Ik zal het dus met de (beperkte) papieren informatie moeten doen. Gelukkig had ik die meegenomen uit het Visitor Centre toen ik aankwam.
Maar voordat het zover is, is er hier nog genoeg te zien, te doen en te beleven.

Op een heerlijke zonnige, eerste dag in de Coromandel deed ik de Cookson Kauri Track. Een vrij korte wandeling vanaf de camping, maar met toch flink klimmen en dalen (voor die afstand). Als beloning echter kreeg ik mooie uitzichten en doorkijkjes.
Voor het eerst heb ik m’n kniebraces eens uitgeprobeerd. Groot voordeel is dat m’n knieën veel minder worden belast. Twee nadelen, het ziet er niet uit (duuhhhh, lekker belangrijk, ik ben hier niet voor het mooi 😀), maar vervelender is dat ze een groot deel van m’n benen bedekken waardoor de warmte-afvoer van m’n lichaam minder goed wordt.
’s Middags had ik nog energie te over voor een avontuurlijk wandelingetje, de Catelys Walk. Enkele reis van maar 50 minuten, maar dan moest ik wel twee keer de rivier oversteken en ook nog diverse zijstroompjes. Voor de zekerheid had ik m’n telefoon lucht- en waterdicht bovenin m’n rugzak gepakt in plaats dat ik hem gewoon in m’n broekzak hield. Achteraf gezien had ik m’n autosleutels er natuurlijk ook bij moeten doen. Als die in het water vallen krijg ik de auto ook niet meer open. Maar behalve een paar natte schoenen en sokken ben ik helemaal droog gebleven.
En de puzzel is elke keer toch weer waar het het beste is om over te steken. Op het smalste stuk waar je gemakkelijk van rots naar rots kunt springen (maar als je uitglijdt en valt ga je wel kopje onder in het snelstromende water 😞)? Of kun je beter oversteken waar het water kalm is (en dan kopje onder gaan omdat het daar hartstikke diep is)?

Na twee nachten in dit paradijsje, ging ik vervolgens op weg (op zoek?) naar het volgende paradijsje. Via de westelijke kustroute van het Coromandel schiereiland reed ik naar het noorden. Als ik dan het noorden van het Noordereiland niet kan bereiken, moet ik maar naar het noorden van dit schiereiland 😀.

 

 

Op weg naar dat noordelijkste puntje van de Coromandel ontrolde de ene schitterende scène (al dan niet met zeezicht) na de andere zich voor mijn ogen. Elke paar honderd meter wilde ik wel stoppen om nog weer meer, andere mooie foto’s te maken. Laten de plaatjes daarom voor zich spreken voor de reis van deze dag.
Tot slechts een aantal kilometer voor het eindpunt, Fletcher Bay, de weg (voor mij) echt was geblokkeerd. Ik moest met de auto door een stroom van 40 cm diep water (en mijn auto is eigenlijk best wel laag aan de onderkant). Daarover aarzelde ik. De DoC-medewerker die net langs kwam rijden vertelde dat er ook nog een paar grote stenen in het water lagen die de onderkant van de auto konden beschadigen. Ik ben dus op m’n ‘schreden’ teruggekeerd en heb een aantal kilometers lang die schitterende weg van de andere kant mogen bekijken. Geen straf wat mij betreft 😀😃. Via een lange omweg (maar ook weer niet minder mooi) kwam ik uiteindelijk aan bij de camping Stony Bay (wel telefoonontvangst, geen internet). En ik heb vandaag m’n eerste pinguïns gespot. 😊

Toen ik in Nederland m’n roadtrip aan het voorbereiden was, had ik niet gedacht dat ik op de plekjes zou kunnen komen die ik vandaag heb gezien. Om over na te denken, als ik dit soort plekjes allemaal zie (en de foto’s geven natuurlijk maar een beperkt beeld), wat moet ik dan met al die toeristische ‘hoogtepunten’?

Gelukkig was ik de volgende dag vroeg op pad naar de volgende bestemming. Enkele minuten voordat de enige toegangsweg (en dus ook wegrijdweg) in verband met wegwerkzaamheden voor uren zou worden afgesloten, mocht ik er nog net door. Dan had ik als ik vandaag niet zo matineus was geweest, anders mooi een aantal uren vastgezeten 😞. De planning van vandaag vergde overigens enige overpeinzingen. Ik wilde twee toeristische hoogtepunten gaan bekijken (toch wel 😀), de Cathedral Cove en de Hot Water Beach. Die liggen vlak bij elkaar. De eerste moet je eigenlijk ’s ochtends vroeg bezoeken, bij zonsopgang, en de tweede als het laag water is (vandaag circa 12.15 uur). Mijn DoC-camping van vanochtend was niet in de buurt (verre van) en in de buurt van die attracties zijn alleen maar commerciële campings. Eentje is echter op loopafstand van de Cathedral Cove. Het is mij gelukt in wat al hoogseizoen heet te zijn om daar een nachtje te kunnen blijven. Als ik morgen weer zo matineus ben, of nog eerder, dan kan ik voor het ontbijt de Cove bezoeken en op het middaguur de Beach. En dan gewoon weer verder rijden. Het kost mij een nachtje extra hier in de Coromandel, maar doe ik nu aan slow travelling of niet? Ik schrap dan wel wat anders op weg naar mij lodge in Rotorua op vrijdag. Dit Plan B is ook prima.

Hierdoor had ik vandaag alle tijd om op mooie en interessante punten uit te stappen, bijvoorbeeld bij Waiau Falls, een waterval die rustig en sereen aandoet, een prima waterval om aan te mediteren.

Via een steil en ‘stiekem’ paadje klauterde ik naar de bovenkant van de Waiau Falls. Hier kon ik het water zien op het moment dat het naar beneden stortte. En als ik een beetje over het randje boog, zag ik het daar beneden neerkomen en verder stromen.

Ook genoot ik van een heerlijke Coffee Break in Coromandel Town.